Alerte burgers

“Zondagmorgen, een vroege dienst. De dag daarvoor was een gekkenhuis, alleen maar hollen. Deze morgen begon voornamelijk met stilstaan. Het papierwerk van de vorige dag afhandelen en daarna een rondje surveilleren. Al snel troffen we een artikel 8; iemand met een slok teveel op die toch achter het stuur was gaan zitten na het stappen om naar huis te gaan.

Na de schriftelijke afhandeling weer naar ons eigen bureau gereden voor een korte pauze. Onder het genot van een bak koffie en een plak cake vertelt een van de collega’s een mooi verhaal over vroeger. Een leuk verhaal uit het tijdperk van de typemachines. En geloof me er zijn veel mooie verhalen over die goede oude tijd.

Hij kon het verhaal niet afmaken. Mijn maatje en ik kregen een melding van een auto-inbreker die op heterdaad betrapt was door de eigenaar van de auto. Met een prioriteit 1 (met toeters en bellen) ter plaatse gegaan, omdat de dader al gepakt was. Anders was het natuurlijk veel verstandiger om niet te laten horen dat je onderweg was.

Terwijl ik aan kom rijden zie ik de verdachte staan. Op het moment dat ik hem zie gaat er al een lichtje branden. Die man voldoet aan het signalement van iemand die gisteren ook twee misdrijven heeft gepleegd! Later werd dit vermoeden bevestigd. In de auto waar hij aan het inbreken was, lag een deel van de buit van de dag daarvoor. Zo hadden we nu niet één maar drie feiten waarvan hij werd verdacht.

Naast de aanhouding, hebben we ook nog een aangifte en drie getuigenverklaringen opgenomen. Zeker bij dit soort zaken is het van belang dat alles goed op papier komt. Dit was echt een mooie boef, die komt voorlopig ook niet buiten. Hier doe je het voor, daar kom je op zondagmorgen zo vroeg je bed voor uit.

Vrijwel alle lof gaat dit keer naar de burgers die zo oplettend zijn geweest. Zonder hen was de verdachte ook vandaag al weg voordat wij ter plaatse konden komen. Het benadrukt maar weer hoe afhankelijk we zijn van de alerte burger die een melding doet wanneer hij iets verdachts ziet. We rijden liever een keer teveel dan een keer te weinig.”

Lindy volgt de opleiding tot Allround politiemedewerker (hoofdagent) in Apeldoorn. Ze werkt bij korps Utrecht.

Druk druk druk…

“Als mensen mij vragen wat voor een werk ik doe, noem ik het altijd maar ‘reisleidster’ of ‘instructrice’ op het selectiecentrum. Meestal hebben ze er dan wel een beeld bij, wat ik zoal doe op een dag. (‘Selectie Assistent’ zoals het officieel heet, daar hebben mensen niet zoveel aan haha) De volgende vraag is meestal “..en verder dan nog? Ik bedoel; daar ben je toch niet de hele week druk mee?” Het antwoord is gek genoeg: “ECHT WEL!” haha

Vol ongeloof vraagt hier en daar ook een kandidaat wel eens, terwijl we met een groep van 30 man naar de testzaal lopen: “…en hoeveel dagen per week doen jullie dit? Is het altijd op woensdag en donderdag zo druk?” (meestal is er wel een vriend die net op een donderdag voor de selectie is geweest):

Ik: “Ja, op woensdag en donderdag is het altijd zo druk. Maar zo druk is het ook op maandag, dinsdag en vrijdag…!”
Hij: “Echt waar? Jullie doen dit de hele week?!” Hij heeft een momentje nodig om de informatie te verwerken…
Ik: “…en iedere week!”
(dit is meestal het moment waarop meneer zich gaat afvragen wat zijn kansen dan nog zijn, met zoveel concurrentie om zich heen. Meestal komt die vraag dan ook binnen seconden, terwijl hij met ontzag de groep rondkijkt haha)

Nu weten kandidaten vaak ook niet dat we maar met twee locaties voor héél Nederland de selectie verzorgen, en dat het aantal vacatures daarbij ook is toegenomen. Voor heel Nederland zijn dat dan dus ook een héleboel banen, en voor iedere vacature hebben we een paar kandidaten zodat de besten er uit gezocht kunnen worden.
We lopen hier bij de afdeling selectie dus aardig wat harder, zetten alle zeilen bij, want nog altijd is het allerbelangrijkste dat er genoeg geschikt blauw de straat op kan.

Voorheen was ongeveer 25 kandidaten dan ook de standaard, nu liggen die gemiddelden eerder rond de 40 per dag!

En ja; dit is iedere dag…
van iedere week…
voor zo lang als nodig!”

Annemieke is selectieassistent op de Politieacademie in Apeldoorn. Haar tref je als je op de eerste testdag naar Apeldoorn komt. Zij en haar collega’s begeleiden je door de dagen heen.

Wat te doen als er geen meldingen zijn?

“Vrijdag 11 november was het dan zover. Ik mocht samen met een collega een horecadienst meedraaien. Zelf werk ik als burger op de wervingsafdeling van de politie. Omdat ik ook voorlichtingen geef, is het goed om eens een dienst in het echt te hebben meegedraaid. Voor mij was dit de eerste keer dat ik een dienst mee ging draaien dus ik vond het best spannend.

Om 20:00 uur moesten we aanwezig zijn bij het bureau in de regio Utrecht waar we instructies en een portofoon kregen, zag er best stoer uit. Toen we allemaal gereed waren gingen we naar een ander bureau in de regio waar de collega’s waren waar ik mee op de auto ging. Daar waren ze aan het meeluisteren bij een melding in Utrecht waar agenten bezig waren met een achtervolging. Vol spanning zat iedereen mee te luisteren en de opluchting en trots was dan ook van hun gezichten af te lezen toen het bericht kwam dat de verdachte aangehouden was en iedereen veilig was, prachtig om te zien!

Na het positieve bericht gingen wij de auto in. Wanneer er geen meldingen binnenkomen vanuit de meldkamer, zijn de agenten vooral bezig met het surveilleren en zichtbaar aanwezig zijn. We gingen dan ook het centrum in, praatjes maken met kroegbazen en met jongeren praten. Sommige smeekten de agenten bijna omdat ze graag nog de kroeg binnen wilden. Vanaf half 2 mag je niet meer naar binnen, vandaar. Daarnaast reden we door de wijken heen om daar ook zichtbaar te zijn. Er waren verder geen meldingen, waardoor ik jammer genoeg het gevoel van ‘met toeters en bellen rijden’ niet meegemaakt heb. Maar natuurlijk wel fijn dat de avond rustig is verlopen!

Ik vond het heel goed om te zien wat de agenten doen wanneer ze geen melding hebben, ze laten zich echt zien in de wijken en zitten niet alleen maar op het bureau te wachten.

Melding of geen melding, ze zijn echt actief bezig om de openbare orde te handhaven en ze zijn echt een team! Echt het ‘Tros’ gevoel.”

Een (pijnlijke) ervaring.

“Doe je ogen maar dicht en als je er klaar voor bent mag je knikken.” Ik was best gespannen aangezien ik het al een aantal keer had gezien bij mijn collega’s. Ik voelde dat de pepperspray over mijn ogen werd gespoten en hoorde dat de jongens met de stootkussens zich klaar maakten om mij uit te dagen. Ik deed m’n ogen open maar door de pijn kneep ik ze gelijk weer dicht. Ik probeerde nog te slaan maar dat lukte niet echt meer. Na een aantal keer slaan op de stootkussens stopte ik ermee en nam ik de veiligheidspositie aan, die we van te voren aan hadden geleerd.

De pepperspray ervaring! Ik had het er al met een aantal gevorderde collega’s over gehad en toen wist ik al dat het niet fijn zou zijn. Gelukkig heb ik het wel gedaan. Het is namelijk best goed om te ervaren wat andere mensen voelen als ze pepperspray in hun ogen krijgen. Daarnaast weet ik nu ook hoe ik reageer op pepperspray. Het kan namelijk nog vaker voorkomen dat je per ongeluk pepperspray in je ogen krijgt. Het was een gave maar ook zeker pijnlijke ervaring.

Verder heb ik nu mijn eerste schoolkwartiel succesvol afgerond en gaan we vanaf maandag voor het eerst de straat op! Heb er veel zin in en hoe het allemaal gaat / is gegaan lezen jullie weer in een volgende blog!

Groetjes,
Niels

”Niels is 19 jaar en werkt bij de politie Flevoland. Hij heeft net de eerste maanden op de Politieacademie afgerond voor de opleiding voor agent en begint aan zijn periode in het korps."

Aanrijding tussen trein en mens…

Vorige keer heb ik verteld over het bezoek dat we met de klas brachten aan het mortuarium. Niet veel later kwam ik tijdens een dienst in het korps ook in aanraking met iemand die overleden was…:

In een late dienst kwam er rond 19:30uur een melding binnen van een aanrijding tussen een trein en persoon. Er werd bij ons op de afdeling rondgevraagd wie er mee wilde. Ik ging snel voor mezelf na of ik lekker in mijn vel zat en goed geslapen had. Dit was beide het geval en ik zei snel ‘ja’. Zeker ook omdat wij (als student) een vrije rol kregen (niets moest, alles mocht) en dat ik zelf kon bepalen tot hoever ik ging. Op de weg ernaartoe gaf de coach nog snel wat uitleg. Ik was gespannen voor wat wij allemaal zouden aantreffen. Ter plaatse zag ik de trein en een paar honderd meter terug lagen verschillende plastic zakken om lichaamsdelen af te schermen. Ik liep eerst met mijn coach naar de machinist. Hij was behoorlijk geschrokken maar toch vrij rustig. Toen hebben we de voorkant van de trein bekeken. Volgens mijn coach nog vrij netjes, maar ik zag verschillende menselijke resten. Vervolgens de onderkant van de trein bekeken en ook hier was vrij weinig te zien. De spanning werd dus nog opgebouwd. Nadat wij de trein hadden bekeken, moesten we nog een paar honderd meter lopen om de eerste menselijke resten te vinden. Een trein op topsnelheid heeft een remweg van ongeveer 800 meter! Respect voor de brandweer en de begrafenisondernemers die de grotere lichaamsdelen oppakten! Ikzelf raapte wat kleinere stukjes op. Een bizar gevoel! Nadat de menselijke resten waren opgeruimd hebben we nog wat sporen gezocht. Een laatste smsje gelezen die het slachtoffer naar zijn ouders had gestuurd… De plek gevonden waar hij zich vermoedelijk een tijdje had opgehouden voordat hij sprong. Want het was vrij snel duidelijk dat hij zelfmoord had gepleegd.

Een hele indrukwekkende gebeurtenis... Maar ik vond het fijn dat ik op een vrijblijvende manier had gevoeld hoe het is om zo'n melding te krijgen. Collega's zeggen dat je de eerste nooit vergeet... Dit is dus een kant om ook bij stil te staan als je wilt solliciteren bij de politie.

Tot de volgende keer!

Rob zit in het tweede jaar van de politieopleiding op de Politieacademie in Apeldoorn. Hij werkt bij het Korps Landelijke Politiediensten.

Een dagje meerennen!

Aangezien dit hoogstwaarschijnlijk mijn eerste en enige blog zal zijn, zal ik mij even kort voorstellen. Ik heet Remy, 27 jaren jong en ik werk sinds een week bij het Contactcenter van de Afdeling Werving Politie. Om kandidaten zo goed mogelijk te kunnen informeren over de inhoud van de testdagen, heb ik een dag mee mogen lopen om het zelf te ervaren.

Het begon allemaal om 8:30 uur bij de Politieacademie te Apeldoorn, waar ik aan kon haken bij een lichtelijk gespannen groep selectiekandidaten. Voor mij zat er natuurlijk minder spanning achter omdat ik niet per se goed hoefde te presteren. Het enige wat fout kon gaan was dat ik de sporttest niet zou halen en dat ik dan mijn collega’s moest trakteren! Bij de kandidaten kon je goed merken dat de sporttest toch wel het belangrijkste gespreksonderwerp was.

Eenmaal omgekleed in de zaal werd ik toch wel benieuwd naar hoe intensief de sporttest nou eigenlijk zou zijn en of iedereen het zou kunnen halen. We begonnen met een kleine warming up, om vervolgens de verschillende onderdelen uitgelegd te krijgen en ze even te oefenen. Wat mij daarbij opviel is dat je tot in detail uitgelegd krijgt wat je moet doen, hoe je het moet doen en in welk tempo. Kortom, goed luisteren naar de instructies want je kan er zeker je voordeel mee doen! Het parcours bestaat uit het testen van verschillende soorten lichamelijke inspanningen (kracht, snelheid, vaardigheid en uithoudingsvermogen) maar naar mijn idee is het mentale aspect even belangrijk. Vandaar ook dat ik het super vond om te zien hoe de kandidaten hun best deden elkaar aan te moedigen!

Om je even een klein beeld te schetsen, ik ben een basketballer en ik train 2 keer in de week en dan speel ik in het weekend een wedstrijd. Die achtergrond bleek genoeg om de sporttest in een tijd van 2,49 minuten af te ronden, waar ik er 3,10 minuten over mocht doen. Persoonlijk vond ik de test vrij pittig, maar onder aanmoediging van de kandidaten kon ik ondanks de verzuring in mijn bovenbenen toch de test op een constant niveau uitlopen. Ik vond het echt leuk om dit meegemaakt te hebben!

Wie weet inspireert dit stukje jou om te solliciteren, heb je vragen over alles of mag je ingepland worden voor een van de testdagen… Dan spreken wij elkaar misschien nog eens aan de telefoon!

Succes allemaal!

Bezoekje aan het mortuarium

Het politiewerk is niet altijd een pretje. In deze blog vertel ik wat over de mindere kant van het werk. Althans, wat ik de mindere kant vind! Ik zit nu in het tweede jaar van de opleiding en in deze periode op de academie is een bezoek aan het mortuarium ingeroosterd.

Een dag voor het bezoek aan het mortuarium kregen we allerlei foto's te zien van dode mensen. Dit om ons voor te bereiden (voor zover dat kan) op wat je kan aantreffen. De foto's varieerden van mensen die zich hadden opgehangen, mensen die verdronken zijn en al een tijd in het water lagen, ernstige verkeersongevallen waarbij mensen nauwelijks herkenbaar in de auto werden aangetroffen en mensen die met de trein in botsing zijn gekomen. De lichamen op de foto's waren soms net een paar uur overleden en andere waren al meer dan een half jaar oud. Jullie kunnen je voorstellen dat dit er niet altijd even smakelijk uitzag.

Dan het bezoek aan het mortuarium. Voor het bezoek aan het mortuarium was ik op een gezonde manier gespannen. Hier konden wij een lichaam bekijken van een man op leeftijd die overleden was aan een hartstilstand. Ook hebben wij kunnen voelen hoe stijf dode mensen worden. Een bizar gevoel als je dat voor de eerste keer doet! Na dit bezoek was ik onder de indruk maar viel het mee hoe ik het ervaren had. Ik had namelijk al eerder overleden mensen gezien. Dat brengt mij ook bij een ervaring uit de vorige praktijkstage die ik met jullie wil delen. Maar daar vertel ik volgende keer over!

Rob zit in het tweede jaar van de politieopleiding op de Politieacademie in Apeldoorn. Hij werkt bij het Korps Landelijke Politiediensten.

Mijn eerste blog

“Hoi! Mijn naam is Niels en ik ben op dit moment zo'n 6 weken werkzaam voor Politie Flevoland. En ik moet zeggen, het is enorm leuk! Ik heb de afgelopen weken ontzettend veel geleerd, van wanneer je iemand mag aanhouden, tot hoe je een bekeuring schrijft.

Laatst had ik een casusdag. Tijdens die casusdag speelden zich verschillende scenario’s af. Zo moest ik een auto aan de kant zetten omdat de bestuurster geen gordel om had… moest ik achter een meisje aan omdat ze een telefoon gestolen had en was er een ruzie geweest in een gymzaal waarbij een mevrouw een mes in haar borst had gekregen.

Die laatste melding was erg spannend! Eerst moesten we een stukje rondlopen om te kijken of er iets gebeurde in de omgeving. Ineens kregen we via onze portofoon de melding dat er dus een vechtpartij was geweest en dat er 2 gewonden waren. We renden snel naar de sportzaal en eenmaal aangekomen bleek de sportzaal al te zijn ontruimd. Het enige was, dat de dader nog wel steeds in het gebouw aanwezig kon zijn. Dus moesten we erg voorzichtig, maar ook snel te werk gaan.

Toen we de gymzaal binnen liepen zagen we al snel een mevrouw met een mes in haar borst. Gelukkig was dit natuurlijk niet echt, maar het zag er wel zo uit dat het echt leek! Omdat de dader nog in het gebouw zou kunnen zijn hebben we snel versterking gevraagd en zijn we bezig gegaan met het verzorgen van de mevrouw. Mijn 3 collega's bekommerden zich om de slachtoffers terwijl ik de veiligheid in de gaten hield. Toen ik op een gegeven moment de melding kreeg dat het ambulancepersoneel voor de sporthal stond en ze niet naar binnen durfden ben ik deze, samen met een collega, gaan ophalen zodat zij ook veilig hun werk kunnen doen. Nadat de slachtoffers waren verzorgd en met de ambulance meegestuurd waren, hebben we nog snel wat rondgekeken en toen was het al het einde van de casus.

Gelukkig leer je goed hoe je met dit soort situaties moet omgaan. Wat erg belangrijk is, is dat jij en je collega's veilig zijn. Je moet dus altijd om je eigen veiligheid denken. We deden nog lang niet alles goed, maar van fouten maken leer je zeggen de leraren altijd.”

Alles over kwartiel 5

Beste collega’s, toekomstige politieagenten en geïnteresseerden,

Aangezien dit mijn eerste blog is, zal ik me even voorstellen. Ik ben Anouar, 24 jaar en zit in kwartiel 5 van de opleiding tot Politiemedewerker (niveau 3). Deze opleiding duurt 3 jaar en is verdeeld in 12 kwartielen (Een kwartiel is een periode van 3 maanden).
Hiervan heb ik nu twee praktijkkwartielen van in totaal 6 maanden achter de rug. De schoolkwartielen volg ik op de Politieacademie in Apeldoorn. Laat ik beginnen met een informatieve uitleg over het kwartiel 5.

In kwartiel 5 worden we voorbereid op de Noodhulp (de 112-meldingen), aangezien we in kwartiel 6 als derde man noodhulpdiensten mee gaan draaien. Om jullie een beeld te geven welke vakken wij krijgen, wil ik daarom wat uitleg geven over een aantal vakken. We krijgen les in: Verkeersongevallen; waar moet ik allemaal op letten als ik naar een verkeersongeval rijd? Hoe plaats ik mijn dienstauto? Hoe creëer ik een veilige werkruimte? Hoe moet ik het ongeval schriftelijk afhandelen? Hoe benader ik het slachtoffer? En nog veel meer… Bij het vak Eerste hulp wordt ons geleerd hoe we bijvoorbeeld een slachtoffer moeten stabiliseren, hoe verwijder ik het veiligst een helm? Wat is van belang om door te geven aan de meldkamer? In stresssituaties is het belangrijk om goed contact te houden met de meldkamer, zodat andere hulpdiensten ingeschakeld kunnen worden. Daarnaast leren we wat te doen bij: schotwonden, botbreuken, buiktrauma’s en bijvoorbeeld hoofdletsel.

Het volgende vak waar ik het over wil hebben is Zwemmen. Je moet hierbij niet denken aan recreatiezwemmen, maar aan reddend zwemmen! Denk hierbij aan: Hoe vervoer ik een drenkeling? Hoe werp ik op de juiste wijze een klos? Hoe duik ik een drenkeling veilig op? Wat als iemand mij in paniek vasthoudt en onder water drukt? Dit gaat allemaal in een overall en sportschoenen, dus het zwemt iets zwaarder.

Een ander vak in dit kwartiel is Slechtnieuws, op welke manier breng ik slechtnieuws naar personen, als iemand overleden is? Waar moet ik rekening mee houden? Hoe ga ik om met de emoties 8-o . Als politieagent is het namelijk onze taak, om het slechte nieuws (denk aan overlijden, of als iemand een ongeval heeft gehad) persoonlijk te vertellen aan bijvoorbeeld familieleden of partners.
Dit was pas een fractie van de vakken die wij krijgen.

In mijn volgende blog wil ik meer ingaan op mijn persoonlijke praktijk / schoolervaringen.

Tot de volgende blog!

Anouar

Even een dienstje invallen

“Nu 2,5 jaar in opleiding, draai ik inmiddels volledig mee in de Incident Afhandeling. Samen met een collega ben ik beschikbaar voor meldingen die via 112 of 0900-8844 binnen komen.

Het was een vroege dienst, meestal vrij rustig en zeker nu het vakantietijd is. Echt spannende dingen verwachtte ik dus niet. Deze dienst bewees maar weer hoe onvoorspelbaar het politiewerk is. Mijn dienst begon om 7.00 uur. Al om 6.30 uur liep ik het bureau binnen en begroette de collega’s van de nachtdienst. Als ik even later ben omgekleed en weer op de afdeling kom, vang ik iets op over een auto en iemand, mogelijk met vuurwapen , die moest worden aangehouden. Onze dienst was nog niet begonnen, maar met de collega’s van de vroege dienst die er al waren reden wij naar de melding. Ondertussen werd uitgezocht of het arrestatieteam kon komen voor de aanhouding. Zij bleken niet beschikbaar. Er werd besloten tot aanhouding over te gaan wanneer de auto ging rijden. Er kwamen collega’s in een onopvallende auto om te posten , wij gingen terug naar het bureau.

Op het bureau hoorde ik via de portofoon dat de auto ging rijden. Met spoed reden wij terug. Onderweg hoorde ik dat collega’s de auto zagen rijden en gingen volgen. Wij zaten het dichtste bij en moesten van de meldkamer aansluiten om een uitpraatprocedure te starten. Deze procedure wordt gebruikt voor aanhoudingen van vuurwapengevaarlijke verdachten, zij worden met getrokken vuurwapens aangehouden. We volgden de auto in de binnenstad tot een straat waar het veilig genoeg was om een uitpraatprocedure te starten.

Tijdens de procedure had ik het overzicht over de situatie. Ik sprak via de portofoon de meldkamer en overige collega’s bij over de vorderingen. De inzittenden werden geboeid, gefouilleerd, overgebracht naar het politiebureau en ingesloten voor nader onderzoek. De auto werd inbeslaggenomen. Toevallig had ik deze procedure pas nog getraind. Ik vind het mooi om te zien hoe alles wat je in je opleiding leert, in de praktijk op zijn plek valt . Dit keer was het vlot nadat we de procedure herhaald hadden, maar ook wanneer hier langere tijd tussen zit merk je dat je voornamelijk bij wat spannendere momenten terugvalt op wat je is aangeleerd.”

Lindy volgt de opleiding tot Allround politiemedewerker (hoofdagent) in Apeldoorn. Ze werkt bij korps Utrecht en dit is haar eerste blog.

Hoe verder in de toekomst?

Nog 5 maanden en dan ben ik klaar met mijn opleiding tot hoofdagent en word ik ergens op een team geplaatst. Welke district of team dat wordt, hoor ik pas ongeveer 2 weken voordat mijn diploma-uitreiking plaatsvindt. Ik mag wel 3 voorkeuren opgeven van district. In de afgelopen 3,5 jaar heb je natuurlijk wel een idee gekregen waar je het liefst wilt zitten en waar je denkt je het naar je zin gaat hebben.
Ik wil in de toekomst dolgraag naar de bereden politie maar ja....dat is vrij moeilijk. Daarom doe ik er ook alles aan om daarbij te kunnen komen, ik doe elk jaar mee met de politiekampioenschappen paardrijden (ben al 1x kampioen geworden) in Haaksbergen. Ik wil zo snel mogelijk de ME-opleiding in als ik klaar ben met de opleiding, zoveel mogelijk horecadiensten en voetbaldiensten draaien. Want tja dat willen ze nu zien, dat zijn de eisen die ze nu hebben.
Maar als je nu minister Opstelten hoort dat het de Nationale politie gaat worden en alles gaat veranderen wordt de toekomst opeens onzekerder dan dat ie al is. Mijn korps (Midden -en West Brabant) gaat straks samen met Zeeland.
Komt daar een bereden politie of moet ik toch solliciteren bij het KLPD? Hebben ze nog steeds dezelfde eisen of willen ze nu ineens heel wat anders?
Of misschien wordt het allemaal wel veel makkelijker dan hoe het nu is.... Kortom ik vind het een lastige tijd om als student keuzes te moeten maken en we laten alles maar over ons heen komen want je weet toch nog niet hoe het gaat lopen. De teams worden waarschijnlijk ook helemaal anders ingedeeld, dus ja en dan vragen ze mij een keus te maken waar je heen wilt. Poeh hé.

Nou gelukkig heb ik nu eerst wat anders waar ik me zorgen om moet maken en dat is mijn proeve MILIEU! Wat daar zie ik zo enorm tegenop... Dus ik ga weer verder aan de studie....en die keuzes....we zien wel! Komt vast goed!

Manon is student bij korps Midden- en West-Brabant en is bijna klaar met de opleiding voor niveau 4 (hoofdagent).

Achtervolging te voet

“Een rustige maandag. Ik had vroege dienst van 07.00 tot 16.30 uur. Rond 13.30 uur ging ik met mijn maatje naar buiten. Om ongeveer 15.45 uur liepen we op het station en daar sprak een medewerkster van een winkel ons aan. Een man die verderop stond, had mogelijk iets gestolen in haar winkel. Wij ernaar toe gegaan en zijn verhaal aangehoord. Ondertussen trokken we hem na bij de meldkamer, het bleek een goede bekende van de politie. Mijn maatje is de camerabeelden in de winkel gaan bekijken en ik ben bij hem gebleven. De man trilde behoorlijk en ik heb hem aan de praat gehouden. Ik hoor hem in het gesprek nog zo zeggen: “ik blijf wel staan, wegrennen heeft geen zin!”. Toen mijn maatje terug was hebben we nog even overlegd. De camerabeelden gaven namelijk geen uitsluitsel. Na een paar seconden draaide hij zich om en rende keihard weg. Daarbij stootte hij een jongedame aan die nét een patatje had gekocht. Terwijl ik de patatjes door de lucht zag vliegen renden wij er achteraan. Mijn maatje gaf alles door aan de meldkamer terwijl ik mij volledig focuste op de man. Na 20 meter heb ik mijn pet weggegooid, die kon ik tijdens het rennen niet gebruiken! Na een flink stuk gerend te hebben, stopte hij. Omdat ik niets wilde doen zonder mijn maatje zei ik hem dat hij zijn armen moest spreiden. Ik kreeg niet de indruk dat hij wilde luisteren en voordat mijn maatje er was, schoot hij weer weg. Grrr… Wij er weer achteraan en na een paar honderd meter stopte hij weer. Ik weer het hele verhaal gedaan en ik kreeg de indruk dat hij nu luisterde. Ik had mijn boeien al in de hand (helemaal fout natuurlijk, handen zolang mogelijk vrijhouden voor andere dingen). Ook nu rende hij weer weg. Nu hield hij het minder lang vol. Hij gaf zich gewonnen, ging op zijn knieën zitten met zijn handen op zijn hoofd. Wij hebben hem geboeid en omdat we zelf ook moesten uithijgen, lieten we hem in een vrij compacte houding zitten. Na een paar minuten kwamen onze coaches eraan gerend. Hij is toen gefouilleerd om te kijken of hij gestolen spullen uit de winkel bij zich had. Dit bleek niet het geval, wel had hij drugs bij zich. Dat hebben we in beslag genomen en de man overgebracht naar de cel. Om 16.30 uur waren we weer op het bureau, maar toen moest er nog veel getypt worden en de man moest verhoord worden. Wij hebben het verhoor zelf gedaan en de man leek bijna een ander persoon. Nu was hij vriendelijk en had hij spijt. Wat een paar uur cel kan doen...
Hij is dezelfde avond heengezonden. Toen hij de deur uitliep heb ik hem nog gezegd dat hij eens aan zijn conditie moest werken!

De jongedame die in het begin werd aangetikt had een scheur in een botje van haar duim. Zij moest 10 dagen met gips lopen.

Wij gingen uiteindelijk om 21.45 uur naar huis. Het was een lange dag maar zeker de moeite waard! En die sporttest bewijst in dit soort gevallen haar waarde. We hebben 600 meter gelopen, maar we hadden hem!”

Rob zit in het eerste jaar van de politieopleiding op de Politieacademie in Apeldoorn. Hij werkt bij het Korps Landelijke Politiediensten.

Een heftig dienstje...

“Bij de politie kun je soms voor heftige dingen komen te staan, iets waar ik een aantal weken geleden weer met mijn neus op werd gedrukt. Na een hele rustige, eigenlijk saaie, vrijdagochtend werden wij tijdens onze lunch opgeschrikt door een melding. Een prio 1 melding, wat staat voor de hoogste prioriteit, spoed dus! De centralist gaf de melding uit aan één van onze noodhulpvoertuigen. “Bedrijfsongeval, beknelling” galmde door onze portofoons. Lunch was er niet meer bij.. zo snel mogelijk naar het voertuig en met spoed naar de locatie. Het was een hele optocht van hulpdiensten want ook de brandweer en ambulance waren gealarmeerd en gingen met spoed ter plaatse. De meldkamer gaat op dat moment meer informatie vragen aan de melder, zo kregen wij rijdende weg informatie. Wij wisten nu dat de persoon niet meer aanspreekbaar was, ten eerste belangrijk voor de ambulance maar ook voor ons voor het geval wij als eerste op het bedrijf aan zouden komen. Tijdens de spoedrit werd er niets gezegd, we zaten in spanning, we wisten niet wat we aan gingen treffen en we wilden zo snel mogelijk ter plaatse zijn om de persoon te helpen. Net voordat wij ter plaatse waren, werden wij door de meldkamer gewaarschuwd op wat wij aan zouden treffen, de ruimte was zo klein dat er een kleine kans was dat de persoon het had overleefd. Een rotgevoel ging door ons heen en de spanning werd alleen maar groter. Eenmaal bij het bedrijf aangekomen waren de brandweer en ambulance al ter plaatse, de persoon bleek inderdaad overleden… Helaas konden wij voor deze persoon niets meer doen, maar ons werk hield niet op. Er waren diverse mensen die het hadden zien gebeuren. Wij hebben deze mensen opgevangen en slachtofferhulp voor hen op het bedrijf laten komen. Ook voor ons werd er hulp aangeboden om over de gebeurtenis te praten, maar daarna… gaat het werk voor ons weer gewoon verder en kom je zo weer in een hele andere situatie.”

Cynthia is 20 jaar oud en werkt in Gorinchem in de regio Zuid-Holland Zuid. Afgelopen april heeft ze de opleiding tot surveillant afgerond.

Slooproutes

“Tijd voor een nieuwe blog! Na een rustige periode op de Politieacademie, zit ik nu weer halverwege een erg drukke stage. Ik zit in het ‘Flexteam’, een team voor bijzondere (onvoorziene) inzetten ter ondersteuning van alle basiseenheden in de provincie Groningen. Zo draaien we in de binnenstad en basiseenheid Noord nu het N350-project; een project voor de zogenaamde slooproutes. In de weekenden trekt de jeugd na het stappen de wijk in, vaak op weg naar huis, en vernielt ruiten, gooit fietsen om of trapt spiegels van de auto’s. Voor de wijk één van de grootste ergernissen van dit moment.

Samen met collega’s van bureau Noord, lopen wij in de uitgaansnachten in burgerkleding in de wijk. Uiteraard dragen we wel onze bewapening. Wij volgen groepjes jeugd waarvan we inschatten dat ze mogelijk wel eens iets zouden kunnen uitspoken. Is het niks, dan trekken we ons terug. Plegen ze wel een strafbaar feit, dan worden ze aangehouden, gaan ze mee naar het bureau en daar krijgen ze een proces-verbaal. In de afgelopen zes weekenden hebben we zo al meer dan 60 aanhoudingen kunnen verrichten. We mogen dus nu al zeggen dat het een geslaagd project is! Het project draait nog tot 10 juli.”

Anouk werkt bij politiekorps Groningen en volgt de opleiding tot hoofdagent op de Politieacademie in Drachten.

Te soft voor het politiewerk…?

“Na het eten ging ik mee met J. de hondengeleider. Ik dacht dat zijn hond alleen op commando iets of iemand zou pakken maar niet deze hond. Rico was een hond die alleen ingezet zou worden als het echt noodzakelijk was en hij ging dan ook meteen in de aanval. Ik mocht even een kijkje nemen in de kofferbak maar had het al snel gezien! Geen hond om leuk mee op de foto te gaan. Wat me opviel was dat J. ongelooflijk veel dingen tegelijk kan. Op het verkeer letten, de mensen op straat, een gesprek voeren met mij en tegelijkertijd met een oortje in ook nog eens luisteren naar de “boordradio”. Toen we door de winkelstraat reden zag ik in mijn ooghoek iets gebeuren voor een winkel. Voordat ik in de gaten had wat er aan de hand was, stond J. al voor de winkel en hoorde ik zijn stem over de radio. Het bleek te gaan om een winkeldief die voor de winkel slaags raakte met winkelpersoneel. J. en ik gingen naar binnen om camerabeelden te bekijken en de aangifte op te nemen. Ondertussen was het busje gekomen om het meisje mee te nemen naar bureau. Het meisje moest al haar spullen afgeven en riemen en schoenen enzovoort uitdoen en ze werd samen met J. en een vrouwelijke agent in een kamertje gezet om te ondervragen. Ze vertelde dat dit niet de eerste keer was dat ze iets gestolen had en ze begon te huilen tijdens het verhoor. Op dat moment realiseerde ik mij dat dit werk niets voor mij was, ik huilde bijna met haar mee terwijl ik drommels goed wist dat ze gewoon schuldig was en dat het ook niet de eerste keer was dat ze iets gestolen had. J. en zijn collega voerden haar verhaal in de computer in en vertelden mij dat ze binnen no-time weer op straat zou staan met alleen een dikke boete. J. moest erg om me lachen toen ik zei dat ik toch echt dacht dat ik best wel een goede agent had kunnen worden maar dat nu gebleken was dat ik veel te soft was. Samen met J. hebben we nog even een kijkje genomen bij het cellencomplex aan de Europaweg in Apeldoorn. Na de dienst met J. mocht ik meedraaien met de Noodhulp. Van te voren hadden we goeie afspraken gemaakt over mijn veiligheid, wat ik wel en niet mocht zien en wat ik moest doen als er een gevaarlijke melding zou komen (wachten op de hoek totdat ze me weer zouden ophalen). Ik verwachtte veel actie maar uiteindelijk hebben we alleen twee jongens aangesproken die zonder helm en veel te hard, tegen het verkeer inreden. Er kwam die dienst geen melding en dus hebben we gewoon rondgereden en zijn vervolgens alle meldingen van die dag gaan verwerken op het bureau. Dit administratieve werk was erg omslachtig en nam veel tijd in beslag.
Na deze dag heb ik alleen maar meer bewondering voor al die mannen en vrouwen die dit werk dagelijks doen!”

Astrid werkt in een burgerfunctie bij de politie. Om goed te weten wat het politiewerk inhoudt, ging ze een dagje mee op stap met de politie Noord- en Oost Gelderland.

Houd de dief!

“Begin maart mocht ik een dagje meelopen met een team van Noord- en Oost-Gelderland. De dag begon met een briefing en er werd verteld wat ik die dag zou gaan doen. We begonnen met surveilleren. Samen met twee agenten waarvan één student gingen we de straat op om een bepaalde route te volgen. De bedoeling was dat we ons zouden laten zien maar dat we ook op zoek zouden gaan naar personen die nog uitstaande bekeuringen moesten betalen.

Na een half uurtje lopen kwamen we bij een huis wat volgens de agenten “verdacht” was. Het was het adres van een inbreker, een veelpleger. Voor het huis stond een fiets met daarin een inbrekerssetje voorzien van de naam van de veelpleger. Duidelijke zaak dacht ik, meenemen die fiets! Zo simpel was het dus niet! Wettelijk gezien mochten de agenten de fiets overdag niet meenemen. Als ze de veelpleger met de fiets en inhoud tegen de avond of ’s nachts zouden aantreffen zou het wel mogen maar zo op klaarlichte dag dus niet. De agenten hadden bedacht dat ze de fiets veilig zouden neerzetten op het bureau in de hoop dat de veelpleger ‘m zou komen ophalen. Er werd gebeld met het bureau en na toezegging dat de fiets opgehaald zou worden gingen wij via een trap naar de bovenste verdieping van het pand om daar eens aan te kloppen en te vragen of men wist waar de veelpleger zich ophield. Op het moment dat de deur boven open werd gedaan hoorden we beneden de fiets van het slot gaan en fietste iemand weg. Eén van de agenten was razendsnel beneden en de andere volgde meteen. Dit alles ging zo snel dat ik alleen op het dak stond toen de deur werd opengedaan. Eén agent achtervolgde de fietser en riep dat het de veelpleger was waarnaar ze op zoek waren. Gelukkig kwam de andere agent weer snel naar mij toe en legde hij aan de bewoners uit wat er aan de hand was.

Op het moment dat de agent de achtervolging had opgegeven en weer terugkwam naar het pand kwam de politiebus aanrijden die de fiets had moeten meenemen. Grote hilariteit bij de agenten op de bus maar “mijn” agenten baalden wel. We hervatten onze surveillance en zonder incidenten kwamen we terug op het bureau. De agenten letten onderweg wel op alles en iedereen en hebben ook nog een aantal personen aangesproken op hun gedrag.”

Astrid werkt in een burgerfunctie bij de politie. Om goed te weten wat het politiewerk inhoudt, ging ze een dagje mee op stap met twee agenten. Wordt vervolgd: volgende keer vertelt Astrid over de rest van de dag.

Wat begon als een rustige, saaie dienst.......

Ik zit in het laatste halfjaar van mijn opleiding, waarin ik veel verslagen moet typen en deze mondeling moet toelichten. Het team maakt hier goed gebruik van door mij in te zetten voor veel onregelmatige diensten, wat ikzelf prima vind.

Zo ook een maand geleden, ik had een doordeweekse noodhulp-nachtdienst. Meestal zijn deze diensten niet zo heel spectaculair en kun je wat schriftelijk werk afronden. Zo begon ook deze avond.... het was rustig en we reden wat rond in het gebied, totdat we een eenheid in ons district hoorde roepen over de portofoon: "Achtervolging! Met hoge snelheid, auto rijdt met verdoofde lichten, gaat erg hard!!!". Dan begint bij mij het politiebloed sneller te stromen. Nog geen minuut later hoorde we de collega zeggen: "Verdachte personenauto in een gevel van een woning gereden met hoge snelheid (zo'n 130 km per uur), 2 verdachten zitten nog in het voertuig, gevel van de woning totaal verwoest! Graag ambulance, brandweer en meer eenheden ter plaatse!!!". De paniek was duidelijk te horen in de stem van de collega. Je denkt bij jezelf: “Waarom vlucht een auto om 03.00 uur met hoge snelheden en gedoofde lichten? Wat hebben ze te verbergen?”

Dus wij werden snel door de meldkamer gestuurd met nog een eenheid. Onderweg hoorde we dat de 2 verdachten in het voertuig vuurwapengevaarlijk waren. Deze waren nog zwaargewond en zaten bekneld in het voertuig en konden er niet uit. Je hoorde ze schreeuwen op de achtergrond. Ooooh, spannend!!! Daar aangekomen hebben we ons schietvest aangetrokken (lees: niet fijn zittend, moeilijk te bewegen, ongelooflijk zwaar kogelwerend vest). Ambulance, traumaheli, brandweer en pers waren al aanwezig. Ik zag duidelijk de opluchting van de collega dat we er waren. De verdachten zaten in het voertuig die helemaal in de woning stond. Ik hoorde ze schreeuwen dat ze pijn hadden en dat ze eruit wilden. We hebben met de collega's een plan gemaakt. 3 collega's aan elke kant van het voertuig, hand op het vuurwapen en langzaam naar de verdachten. Roepen dat ze handen moeten laten zien, of ze vuurwapens bij zich hebben. Ondertussen zou de brandweer met een kabel de auto uit de woning trekken. Toen eenmaal de auto eruit was en wij bij de verdachten waren aangekomen, hebben we hun oppervlakkig gefouilleerd en de situatie veilig gesteld. Ambulance en brandweer hebben ze uit het voertuig gehaald en snel naar het ziekenhuis gebracht. Overal staken botten uit en ze bloedden (bah).

Samen met mijn collega hebben we de verdachten tot 's morgens 8.30 uur bewaakt in het ziekenhuis tot we werden afgelost. De collega belde ons op. De reden dat ze ervandoor waren gegaan? Tja, ze hadden nogal wat kilo's/vuilniszakken softdrugs in de kofferbak liggen. Ook hebben we nog een mes gevonden die in de auto lag (lag voor het grijpen). Ze mogen blij zijn dat ze het overleefd hebben! De bewoners van het huis zijn gelukkig ongedeerd gebleven. Dus de normaal zo saaie nachtdienst in mijn district was eigenlijk helemaal niet zo saai. Het was superspannend en gaaf, hier doe ik het voor!

Oefening in Arnhem

"Vanuit de politie Arnhem zijn een aantal studenten (waaronder ik) gevraagd om mee te doen met een oefening. Voor deze oefening waren een paar dagen daarvoor al acteurs ingehuurd voor het betere verbale tegenspel voor de agenten. Maar om de agenten ook op andere manieren te trainen, zijn wij gevraagd om zowel verbaal als fysiek (lees:knokken) tegenspel te bieden. Van te voren wisten de agenten dat er acteurs langs zouden komen, maar zij wisten niet hoe wij eruit zagen. Het kon dus ook echt zijn.

Ik heb twee casussen gespeeld. Mijn eerste casus was om het randje van aanhouding op te zoeken bij een vrouwelijke agent door foto’s van haar te maken. Na haar de nodige complimentjes te hebben gegeven (ik vind vrouwen in uniform zo mooi!) en de vraag of ik haar kontje mocht filmen, wilde zij mijn identiteitsbewijs zien. Deze wilde ik geven op voorwaarde dat ik dan een foto van haar kontje mocht maken. Haar toon veranderde toen waarop ik gewoon mijn rijbewijs heb gegegeven. Daarna nog een paar minuten lopen zieken totdat de mannelijke agent mij op behoorlijk dwingende toon duidelijk begon te maken dat ik geen foto’s meer mocht maken. Anders zou ik aangehouden worden. Om uit te blijven dagen heb ik toch nog geprobeerd een foto van de vrouwelijke agent en mij te maken. Helaas voegden de agenten de daad bij het woord en werd ik tegen een winkelruit aangeduwd en geboeid afgevoerd…

Mijn tweede casus was met een vrouwelijke klasgenote. Wij zouden als stel door de winkelstraat van Arnhem lopen en zij zou mij dan vertellen dat ze was vreemdgegaan. Toen wij door de redelijke drukke winkelstraat liepen moest ik toch wel even slikken. Moest ik daar nou keihard gaan schelden tussen het winkelende publiek?! Maar ja, het hoorde bij de casus. Dus iedere vorm van beschaving en gêne opzij gezet en afgeteld van 3 naar 1. Toen helemaal los gegaan. Ik heb haar een flinke duw gegeven, keihard lopen schreeuwen en heb daarbij niet geschroomd te verwijzen naar het oudste (vrouwelijke) beroep ter wereld. Ook heb ik haar gevraagd waar die gast woonde omdat ik zijn kop wilde verbouwen! Omdat we dit deden voor de neus van twee politieagenten werden we snel uit elkaar gehaald. Ik werd geboeid en (weer) tegen een winkelruit aangezet. Pas toen had ik in de gaten dat er zo’n 30 tot 40 mensen stonden toe te kijken. Verschillende mensen stonden met hun mobieltjes te filmen. De agenten hebben me afgevoerd naar de politiebus. Daar werden de handboeien afgedaan, hebben we elkaar de handen geschud en zijn onze wegen gescheiden.

Al met al een leerzame en vooral leuke ervaring om te doen. Met de agenten waarmee ik de casussen heb gespeeld daarna nog gesproken en gelachen. En uiteindelijk ben ik toch nog op de foto geweest met de vrouwelijke agente!

De volgende blog zal ik wat vertellen over kwartiel 4!"

Rob zit in het eerste jaar van de politieopleiding op de Politieacademie in Apeldoorn. Hij werkt bij het Korps Landelijke Politiediensten.

Een belangrijke dag

“Het was weer zo ver, de paasmarkt. Bij ons staat deze dag bekend als een dag met veel opstootjes en andere ongeregeldheden. Eigenlijk waren wij hier al op ingesteld, er was zo veel mogelijk politie in de stad. Zowel de wijkpolitie, noodhulp, hondengeleiders en ME waren aanwezig. Ook was er een medisch team aanwezig. Het was een belangrijke dag. Er werd namelijk een nieuw systeem uitgetest. Een ingebouwd GPRS systeem in onze portofoons, zo kon onze meldkamer precies zien waar wij waren, een goed moment om zo’n systeem te testen op zo’n drukke dag... Tot bleek dat het de hele dag opvallend rustig was. Op een gegeven moment werden wij door een jongen gewenkt, er werd verderop gevochten. Toen wij aankwamen lag er een aantal jongeren op de grond te vechten, wij hadden ze snel uit elkaar. Eén van de jongens bleef op de grond zitten, hij had een bloedneus. Wij dachten dat dit het slachtoffer was totdat er een andere jongen aan kwam lopen welke hevig zijn verhaal kwam doen. Hij was bebloed en zijn neus stond scheef. Het bleek dat hij was geslagen door de jongen die wij eerder als slachtoffer hadden gezien. Hij was dus geen slachtoffer maar hoe wij dat noemen ‘verdachte’, de dader in het geheel. De bebloede jongen wilde aangifte doen en de verdachte werd aangehouden. Opeens rende er een jongen weg, hij was ook betrokken geweest bij de mishandeling en dus ook verdachte. Verschillende collega’s gingen er achter aan, iedereen andere kant op. Een perfect moment om het nieuwe GPRS-systeem uit te testen. Doordat de meldkamer precies kon zien waar de collega’s waren, konden ze het stuk waar de verdachte zich bevond af zetten met politie. Zo rende de verdachte in de armen van een politieagent en werd aangehouden. Het slachtoffer werd nog even onderzocht door het medisch team, het viel gelukkig mee. Hij werd door collega’s overgebracht naar het politiebureau zodat hij aangifte kon doen. Het systeem is goed bevallen en wordt waarschijnlijk binnenkort ingevoerd.”

Cynthia is 20 jaar oud en heeft een jaartje terug de opleiding tot surveillant afgerond. Ze werkt in Gorinchem, dit ligt in de regio Zuid-Holland-Zuid.

Deel II: Daar zat ik dan, achterin de politiewagen……

“Vorige keer vertelde ik dat ik tijdens mijn meeloopdienst met de politie Noord- en Oost-Gelderland naar Omnizorg gingen. Een plek waar verslaafden opgevangen worden en waar nogal wat overlast vandaan komt. De agenten gaan daar regelmatig langs om te laten zien dat de ‘hangplek’ in de gaten gehouden wordt. Vanaf het moment dat we daar aankwamen bleef ik mooi dicht in de buurt van de agenten. Petje af voor de agenten dat zij zich toch keer op keer weer in het hol van de leeuw begeven om orde te houden. Voor hetzelfde geld krijgt een drugsverslaafde het hoog in zijn of haar bol en is het menens.

Op de tweede dag ben ik mee geweest met een noodhulpdienst. Daar zie je pas echt hoe een agent moet multitasken. We kregen een melding dat er mensen op de snelweg liepen. Dus wij met zwaailicht en sirene richting de melding. Op dat moment gaat alles snel: het oortje dat de agenten in hebben, de portofoon en zwaailicht en sirene die zij moeten bedienen, het contact met de meldkamer en collega’s, het overige verkeer en natuurlijk ik, de "meeloper" die door alle spanning haar mond niet kan houden. Ze zeggen wel eens dat alleen vrouwen meerdere dingen tegelijk kunnen maar als politieagent moet je pas echt multitasken. Het is een ervaring voor mij geweest die ik niet snel zal vergeten.

In de Beroepsoriëntatie Politie vertel ik wat het politiewerk allemaal inhoudt bijvoorbeeld dat je als agent goed met kunnen schakelen en dat je met veel verschillende soorten mensen en situaties om moet kunnen gaan. Hier heb ik door het meelopen echt een veel beter beeld bij gekregen. Mannen en vrouwen van korps Noord- en Oost-Gelderland, bedankt!”

Ilona werkt in een burgerfunctie bij de Politieacademie. Ze geeft voorlichting aan mensen die bij de politie willen komen werken. Om goed te weten waar ze het over heeft, heeft ze meegelopen met echte agenten.

Drie messteken en geen aangifte…

“Hallo, mijn naam is Adnane en ik werk bijna 3 jaar bij de politie.

Onlangs maakte ik iets aparts mee. Ik kreeg samen met mijn maatje een melding om naar een woning te gaan waar een man door zijn vrouw drie keer met een mes was gestoken.
Toen wij bij de deur stonden en aanbelden, deed een mevrouw open. Zij zat helemaal onder het bloed. Ze zei: “ik heb jullie gebeld, hij ligt boven en hij bloedt heel erg.”

Ik was heel scherp, omdat ik wist dat zij zojuist haar man had neergestoken. Ik dacht bij mezelf ‘straks valt ze ons ook aan’. Ik hield continue haar handen in de gaten.

We moesten met man en macht zo veel mogelijk het bloeden proberen te stoppen. De ambulance kwam met grote snelheid ter plaatse.

Ik ben vaker bij meldingen geweest waar een ambulance nodig was, maar ik zag voor het eerst paniek in de ogen van de ambulancebroeders. Hij lag op de tweede verdieping en kon niet meer zelfstandig de trap af. We moesten hem naar benden tillen en hij was heel zwaar. Eenmaal op de brancard nam de ambulance de man mee naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis.

In de woning waren ook twee kinderen van het stel aanwezig. Die waren aan het huilen. Ik zag aan hun dat ze geschrokken waren. Ik ontfermde me over de kinderen. Ik wilde weten of zij iets hadden gezien of alleen gehoord. Gelukkig hadden zij alleen geschreeuw gehoord en het incident niet gezien. Op het bureau heb ik een zorgmelding gemaakt. Dit is een verslag dat naar Bureau Jeugdzorg gaat. Want dit is natuurlijk geen ideale thuissituatie voor een kind.

Uiteraard hadden wij de vrouw aangehouden en overgebracht naar het bureau. Een ander surveillancevoertuig reed achter de ambulance aan naar het ziekenhuis. Na enige tijd kwamen de collega’s terug en vertelden ons dat de man alweer rechtop zat en alles stabiel was. Ook vertelde de collega’s ons dat de man geen aangifte wenst te doen tegen zijn vrouw. Hij zij “ik daagde haar uit en ze heeft het gedaan, ze heeft echt ballen ik ben gek op die vrouw”.

Ik schrok hier van. Maar uiteraard krijgt de vrouw gewoon haar straf, want als politie accepteren wij dit niet.

Gr Adnane”

Daar zat ik dan, achterin de politiewagen……

“Sinds een paar weken werk ik bij de Politieacademie in Apeldoorn als recruiter op Afdeling Werving. Ik ben verantwoordelijk voor de Beroepsoriëntie Politie, een voorlichting die door het hele land gegeven wordt. Maar ik had haast geen idee van wat de politie eigenlijk allemaal doet. Ja, ik dacht vooral veel bekeuringen schrijven en koffie drinken.

In het kader van ‘inwerken’ heb ik twee dagen meegelopen met de politie Noord- en Oost-Gelderland. In die twee dagen is mijn beeld over de bekeuringen en koffie 180 graden gedraaid. Wat moet je als politieagent een multitasker zijn zeg. Ik heb mijn ogen uitgekeken.

Ik ben mee geweest met surveilleren in het centrum van Apeldoorn, naar een melding van diefstal, een georganiseerde actie om iemand op te pakken die fraude had gepleegd, een noodhulpdienst en ik ben mee geweest met een hondengeleider en zijn.

Ik vond het fijn dat ik met diverse politiefuncties (wijkagent, hoofdagent, brigadier, hondengeleider en studentagent) op pad ben geweest. Mijn eerste dag begon gelijk al goed. Er moest iemand opgepakt worden wegens fraude. Daar zat ik dan, achterin de politiewagen, alles op mij af te laten komen. Gelijk al zo spannend terwijl de dag pas net begon. Helaas was de persoon in kwestie niet thuis. Maar op zo’n moment zag ik wel hoeveel voorbereiding aan zo’n actie voorafgaat. Uiteindelijk is de handlanger van de hoofdverdachte wel opgepakt. Deze persoon moest nog voorgeleid worden waardoor ik de kans kreeg in het cellencomplex te kijken en te zien hoe een voorgeleiding gaat.

Toen ik mee ging met het surveilleren had ik al gauw in de gaten dat de politieagenten veel meer opmerkten dan ik deed. Ik wist natuurlijk ook niet precies waar ik op moest letten maar overal waar we liepen merkten zij dingen op. Daarnaast viel het mij op hoe de agenten omgaan met hun omgeving. Zij maken tijd voor iedereen om een praatje te maken en ze zorgen dat ze zichtbaar zijn voor de winkeliers waar veel wordt gestolen zodat het winkelpersoneel weet dat de politie surveilleert en zich veilig voelt. Toen we voorbij de winkelstraat waren, kwamen we bij Omnizorg terecht. Een plek waar verslaafden opgevangen worden en waar nogal wat overlast vandaan komt.

Maar daar vertel ik volgende keer over!”

Wordt vervolgd!

Ilona werkt in een burgerfunctie bij de Politieacademie. Volgende keer vertelt ze verder over haar meeloopdagen bij de politie Noord- en Oost-Gelderland.

Het einde is in zicht……

“Ik ben nu begonnen aan het laatste half jaar van mijn 4-jarige opleiding. Dat betekent ook dat de laatste proeves eraan beginnen te komen en dat is gewoonweg fantastisch! Ik kan niet wachten. Helaas zijn de laatste proeves tot Allround politiemedewerker veel verslagen typen, zoals die van jeugdzorg, gemeenschappelijke veiligheidszorg, sociaal psychische problematiek, recherche, enzovoort. Deze verslagen moet ik mondeling toelichten. Het moeilijke van het verslagen typen, is de zin erin maken. Nu ik voor veel kernopgaven de competenties heb gehaald, mag ik veel verschillende diensten draaien en dat is zo verleidelijk dus dat ik meer buiten aan het “spelen” (lees werken) ben dan dat ik eigenlijk achter de computer hoor te zitten.
Volgende week heb ik mijn proeve Dreigende Escalatie, als ik die in de pocket heb mag ik dan ook eindelijk voetbaldiensten draaien! Weer wat nieuws…

Deze proeve hebben we veel geoefend op school maar ook tijdens de 3-daagse. Dit is een soort afronding van de opleiding. Je gaat dan met de klas (in onze regio) naar de landmachtkazerne. Daar doe je drie dagen lang oefeningen die je echt klaarstomen voor het echte werk. Zoals pandenprocedures, in een grote menigte één persoon aanhouden, maar ook groepsbindingoefeningen, je eigen grenzen leren kennen en soms verleggen. Je krijgt weinig slaap en het is zeker vermoeiend maar het is een superervaring en de moeite waard. Helaas mag ik over de inhoud jullie weinig vertellen omdat dit een verassing moet blijven. Maar wat ben ik klaar voor het echte werk met vier strepen op elke schouder. Helaas nog zes maanden……”

Manon is student bij korps Midden- en West-Brabant en is bijna klaar met de opleiding voor niveau 4 (hoofdagent).

Vermogendelicten, verkeerscontroles & schietvaardigheid

“Dag allemaal!

Voordat ik mijn eerste blog schreef had ik geen idee dat zoveel mensen mijn blog zouden lezen. Maar ik heb veel leuke reacties gehad, bedankt daarvoor!

Ik zit nu in kwartiel 3. Deze periode is op de academie en er zijn drie hoofdvakken: verkeerscontroles, vermogensdelicten en schietvaardigheid.

Verkeerscontroles is erg uitgebreid. Wat moet er op of aan een auto zitten, wat voor kleur moet de verlichting hebben, wanneer neem je wat in beslag (rijbewijs, kentekenbewijs of auto?)? Heel divers, de een vindt het fantastisch, de ander vangt liever boeven.

Het vak vermogensdelicten is veel herhaling van kwartiel 1. Wanneer mag je iemand aanhouden, wanneer mag je vragen naar een ID-bewijs? Maar ik leer ook veel nieuwe dingen zoals: hoe neem je iets in beslag, hoe neem je een aangifte of getuigenverhoor op? En natuurlijk wanneer is het diefstal, vernieling, verduistering of oplichting? Allemaal handige zaken om te weten voordat we weer naar ons korps gaan!

Als laatste hebben we nog 4 uur per week schietvaardigheid! Dat blijft natuurlijk het leukste! Hoewel ik al menig schot heb gelost, blijft dit spannend. De laatste les hebben we gedaan alsof we in een bekeuringsgesprek zaten. Op het fluitsignaal van de docent moesten we degene voor ons aan de kant duwen, er voorbij stappen en dan zo snel mogelijk een schot lossen. Je moet dan heel scherp zijn, anders wordt de klas snel kleiner!

Dan hebben we ook nog een heftige les PPOI gehad. Dat is EHBO voor de politie. Deze les behandelden we de kinderreanimatie. Hierbij hoort ook een geluidsfragment getoond van een opa die 112 belde omdat zijn kleinzoon van 2 is verdronken. De machteloosheid en radeloosheid in zijn stem… Gegil op de achtergrond. Dit laat je niet koud. Ook de stoere mannen in de klas kregen hiervan kippenvel.

Morgen is de voorjaarsloop op de Politieacademie. Iedereen moet hier verplicht aan meedoen. Mijn conditie is gelukkig niet slecht en dan is zes kilometer snel voorbij!

Tot zover en tot de volgende blog!”

Rob zit in het eerste jaar van de politieopleiding op de Politieacademie in Apeldoorn. Hij werkt bij het Korps Landelijke Politiediensten.

Horecadienst

Hallo Allemaal,

Dit is mijn eerste blog en ik zal mij eerst even voorstellen. Ik ben Madelein, 26 jaar en ruim een half jaar hoofdagent.

Ik wil jullie wat vertellen over de horecadienst die ik ruim 2 weken terug had. Ik had dat weekend zowel vrijdag als zaterdagnacht horecadienst. De vrijdagnachten zijn relatief rustiger dan de zaterdagnachten. De gehele avond/nacht surveilleren wij te voet, of per mountainbike, in het horecagebied. Ons horecagebied bestaat uit een plein waar de meeste kroegen zitten. Sommige kroegen liggen wat verder van het plein af, maar nog wel op loopafstand.

Wij doen tijdens de horecanacht dienst met 4 collega's ter voet, 2 collega's op de mountainbike, 1 coordinator en 1 collega die de camera beelden uitkijkt. Onze dienstbus zetten wij aan het begin van de dienst naast het horecaplein neer om zo snel en makkelijk eventuele verdachten af te voeren. Normaal komen wij pas halverwege of aan het einde van de nacht in actie. Dan hebben de meeste bezoekers aardig wat drank op en dat wil dan nog wel eens uitmonden in vechtpartijtjes. Dit keer kregen wij al omstreeks 00.00 uur van de collega's op de mountainbike het verzoek te komen naar een cafe voor assistentie. De collega's hadden daar een man staande gehouden die aan het "wildplassen" was. De man wilde niet echt meewerken. Ik en mijn collega namen de bus mee. Eenmaal in de bus werd het verzoek een "assistentie collega". Als er "assistentie collega" geroepen word gaan alle alarmbellen bij jezelf rinkelen. Je wilt dan zo snel mogelijk ter plaatse zijn om je collega te helpen. Het was aardig druk en overal liepen mensen. Ter plaatse aangekomen zag ik dat collega's achter een heg lagen en aan het vechten waren met een persoon. Ik zag ook dat er veel mensen omheen stonden die aan de collega's trokken en zich ermee bemoeiden. Als je als politieagent iets niet wilt en fijn vind is dat collega's in het nauw zijn en geen ruimte hebben om te werken. Ik en mijn collega renden naar de collega's toe en probeerden iedereen van de collega's weg te krijgen. Ik zag dat de collega's moeite hadden de man onder controle te brengen. Mijn collega ging bij de aanhouding helpen. Ik probeerde zoveel mogelijk afstand te creeren en de mensen van ons af te houden.

Constant kwam er een vrouw op mij en mijn collega's aflopen. Ik heb haar meerdere keren gewaarschuwd. Omdat de vrouw niet wilde luisteren en telkens weer op mij en mijn collega's af kwam was ik genoodzaakt een slag te geven met mijn wapenstok, dit hielp. Gelukkig zag ik enkele minuten later 2 hondengeleiders en meerdere collega's ter plaatste. Ik zag dat de diensthonden de mensen op afstand hielden. Hierdoor konden wij de aanhouding verder afhandelen.

Alle collega's zijn er gelukkig ongeschonden uitgekomen. Je merkt toch wel dat het fijn is dat er snel collega's ter plaatse zijn. De diensthonden hebben goed hun werk gedaan. Je ziet dat het mensen afschrikt en ze dan wel maken dat ze wegkomen. Je moet ook zelf altijd de honden en hondengeleiders in de gaten houden. Diensthonden kunnen geen onderscheid maken/zien tussen politieagent of burger. Je ziet ook dat je niet voor niets geweldsmiddelen bij je draagt en daar getraind in bent. Soms ontkom je er niet aan dat je een geweldmiddel moet gebruiken. Natuurlijk wil je als politieagent dat het zonder geweld opgelost kan worden. Soms kom je in situaties terecht die anders lopen dan je had verwacht. Dat is ook politiewerk. Het mooie aan dit werk vind ik dat je dienst begint en je niet weet hoe die dienst zal verlopen.

Fotoshoot

Dag lezers, Het is weer een tijd geleden. Ik zit nu in mijn laatste schoolkwartiel en ben dus bezig met de afronding. Ik wil dit keer iets schrijven over een fotoshoot voor Afdeling werving van de Politieacademie die plaatsvond op 2 februari. Er moest nieuw beeldmateriaal voor wervingcampagnes komen. ‘s Ochtends werden collega’s en ik verwacht bij het nieuwe politiebureau in Apeldoorn. Daar zouden de foto’s genomen worden.

We kregen te horen wat de bedoeling was en we konden al snel beginnen. We begonnen bij het arrestantencomplex. Daar moest ik samen met een andere collega een ’verdachte’ naar binnen brengen volgens een vaste procedure. Terwijl wij gewoon ons werk deden werden we gefotografeerd. De fotograaf maakte beelden van hoe wij de ’verdachte’ naar binnen brachten, hoe de ’verdachte’ werd gefouilleerd en hoe hij werd ingesloten. We moesten het wel een aantal keren overdoen, maar uiteindelijk was de fotograaf tevreden met het resultaat . Hierna moesten we in een verhoorkamer foto’s maken van een verhoorsituatie. Hier was een collega bij die de opleiding tot Politiekundige bachelor volgt. We wisten eigenlijk niet eens waar we over moesten praten, maar omdat je op de foto’s toch niet kan zien waar er over gesproken wordt, zeiden we maar wat. Ik had hier eigenlijk geen rol. Ik moest achter ‘de rechercheur’ staan en het verhoor in de gaten houden.

Onze laatste scène was een overlegsituatie waar de brandweer ook bij was. Hier had ik ook geen grote rol. Een beetje slim kijken en doen alsof je alles snapt, haha. Hierna waren we klaar en de fotograaf was blij met de resultaten. Ik heb achteraf een aantal foto’s digitaal opgestuurd gekregen voor mijn privé-archief (altijd leuk) en ik moet zeggen dat de foto’s goed gelukt zijn. Ik ben benieuwd waar ze binnenkort te zien zijn. Als je bij de politie werkt weet je nooit hoe je dag er uit zal zien. De ene dag ben je aan het surveilleren en de andere dag ben je een ‘fotomodel ’ , haha! Dit was het dan voor nu. Houd de blogs in de gaten en vergeet niet ze te ’respecteren’. Tot mijn volgende blog. Groetjes, Kazim

Kazim is 21 jaar en volgt de opleiding Politiemedewerker in Apeldoorn. Hij werkt bij korps Utrecht, district Eemland noord.

Politiewerk wordt soms best onderschat

Ik wil jullie deze keer wat vertellen over een gebeurtenis die me niet in de koude kleren is gaan zitten. Vaak wordt over de politie gedacht dat ze alleen maar mensen oppakken, bekeuringen uitdelen en vechtpartijen oplossen. Ik hoop dat de gedachten van sommige mensen door dit verhaal zullen veranderen.

Ik had een horecadienst met mijn coach, al de zoveelste keer. We gingen surveilleren bij een discotheek om te kijken of het die avond druk was. Onderweg daarnaar toe kregen we een melding: REANIMATIE! Shit... werk nu al ruim 3 jaar bij de politie en nog geen één reanimatie gehad. Dit werd voor mij de eerste keer. Onderweg hebben mijn coach en ik een plan gemaakt hoe we het aan zouden pakken. Wie begint er met beademen en wie begint er met pompen?

Aangekomen bij het huis deed een wat oudere man de voordeur open… meteen kwam de gedachte bij mij op dat het zijn vrouw zou zijn die we moesten reanimeren. De man wees naar boven dus ik rende de trap op. Gelukkig was de ambulance net 1 minuut voor ons al gearriveerd en was dus al boven. Ik zag ze bezig bij een bed... ik kom daar aan en ik kijk ... is het een jongen van 8 jaar oud. Ouders gillen en roepen. Heb meteen de jongen mee uit bed getild met iemand van de ambulance om hem te kunnen reanimeren, zijn pyjama uit. Ondertussen had de man van de ambulance al zijn spullen gepakt voor de reanimatie. Ze vroegen aan mij of ik de traumaheli wilde ophalen. Gelukkig hoefde ik zelf niet te reanimeren. Ben meteen naar beneden gerend met mijn collega en naar een weiland gereden waar de traumaheli zou landen. De arts daar opgehaald en zo snel mogelijk naar het huis gebracht.

Omdat we verder weinig konden doen hebben we buiten gewacht. Na ongeveer 30 minuten kwamen ze naar buiten en de jongen werd overgebracht naar het ziekenhuis. De ouders waren helemaal overstuur. Wij zijn terug gegaan naar het bureau... Om 05.00 uur kwam ik thuis en eenmaal in bed drong het allemaal pas tot me door. De volgende dag hoorde ik dat de jongen het niet had overleefd. Dit zijn zware dingen die je mee kunt maken tijdens dit vak. En het greep me harder aan dan ik dacht. Gelukkig is er een gesprek geweest met het BOT-team (bedrijfsopvangteam), coach en leidinggevende om over alles te praten en dat heeft wel geholpen. Ik heb de ouders nog een condoleancekaart gestuurd namens mijn collega en mij. Dus we schrijven niet alleen bonnen en houden boeven aan... het politievak houdt veel meer in dan alleen dat!

Manon is student bij korps Midden- en West-Brabant en is nu zo'n 3 jaar bezig met de opleiding voor niveau 4 (hoofdagent).

Mijn eerste blog

Hallo allemaal! Hierbij mijn eerste blog. Mijn naam is Rob en ik zit in de opleiding voor het KLPD. Dit korps ken je vast van de Volvo's op de snelweg, de politiehelikopters en vliegtuigen, de boten en de Levende Have (paarden en honden). Momenteel zit ik in kwartiel 3 van de opleiding, ik ben na het eerste praktijkkwartiel dus weer terug op de Politieacademie.

Mijn eerste praktijkkwartiel was superleerzaam. De eerste bekeuring was erg spannend, vooral omdat ik ook nog eens mijn bonnenboekje op het bureau had liggen... Bonnenboekje geleend van een collega en alsnog geschreven. In mijn eerste praktijkkwartiel niet heel spannende dingen meegemaakt, maar het werk in het algemeen is erg leuk. Omdat je nog niet in het bezit van een vuurwapen bent en in het begin van de opleiding zit, kan en mag je nog niet veel. Toch heb ik al mijn eerste aanhouding gehad voor artikel 8 (bestuurder met teveel alcohol op), de eerste bon voor belediging (de belediging zal ik niet herhalen maar ik had er achteraf ook voor kunnen aanhouden).

Zoals ik al eerder al zei zit ik nu weer op de Politieacademie in Apeldoorn. Het bevalt weer prima om terug te zijn. We hebben een erg gezellige klas met leuke docenten. En in kwartiel 3 krijg je voor het eerst schietles. Er zitten nu twee schietlessen op maar dit blijft een spannende ervaring! Vooral de eerste les; je vuurwapen doorladen met scherpe munitie en natuurlijk het eerste schot! Ik hou jullie op de hoogte van de rest van mijn opleiding!

Rob zit in het eerste jaar van de politieopleiding op de Politieacademie in Apeldoorn. Hij werkt bij het Korps Landelijke Politiediensten.

Op naar HALT

In de laatste december week stonden de werkzaamheden in het wijkteam in het teken van de controles op vuurwerk. Overal waren al knallen te horen, en zoals iedereen al weet mocht het pas op oudejaarsdag afgestoken worden. Dus ook ik ging op pad, in mijn gewone kleding wat bij ons “in burger” word genoemd. Alle geweldsmiddelen een plekje geven en gaan maar. Het is misschien een beetje flauw.. maar in uniform valt het niet mee om de personen bij het vuurwerk te vinden en wordt de overtreding ook niet gestopt. Na een uurtje was het al raak, er waren al een paar flinke knallen te horen. Terwijl wij naar het geluid van de knallen toe reden stond daar een groepje jongens, en ja hoor.. ze staken vuurwerk af. Wij hebben nog even gekeken, dit omdat wij natuurlijk wel de jongens wilden aanspreken die daadwerkelijk vuurwerk afstaken. Daarna was het tijd de jongens aan te spreken. Zij hadden natuurlijk helemaal niet door dat wij politie waren dus was het wel handig om ons te legitimeren met ons politielegitimatie bewijs. Wij wilden weten wat voor vuurwerk de jongens bij zich hadden en gelukkig was het geen illegaal vuurwerk. Maar legaal of illegaal ze mochten het vuurwerk natuurlijk niet houden en dus moesten ze het bij ons inleveren. Van de jongens bleken er een aantal onder de 12 jaar te zijn, zij hebben dit keer eigenlijk geluk gehad. De jongeren onder de 12 kunnen namelijk nog niet vervolgt worden, wel waren ze het vuurwerk wat ze bij zich hadden wel kwijt. Voor de jongens boven de 12 was het een ander verhaal, zij hadden een strafbaar feit gepleegd. Vanaf 12 tot 18 jaar verwijzen wij de jongeren namelijk door naar HALT. Bij HALT krijgen de jongeren geen strafblad als zij zich goed aan de afspraken houden. Zij moeten leren van hun fouten, je kunt bijvoorbeeld bij HALT een taakstraf krijgen. Wel moesten wij van te voren de ouders bellen en vertellen wat er was gebeurd.. eigenlijk vonden de jongens dat nog het ergst. Aan de ouders hebben wij gevraagd of zij het accepteren dat hun kind naar HALT verwezen word. Ze kunnen deze namelijk ook weigeren, dan word het overgelaten aan de officier van Justitie en mag hij/zij zich er dan verder over buigen, het kan dan bijvoorbeeld een geld boete worden. Er zijn er jammer genoeg ook ouders die het goed vinden dat hun kinderen vuurwerk afsteken buiten de toegestane tijden, of ouders die een halt verwijzing weigeren.. Gelukkig was dat bij ons niet het geval en hoop ik dat de jongeren er van geleerd hebben!

Cynthia is werkzaam als surveillant bij het korps Zuid-Holland-Zuid.

Verkeersongevallen

“Zoals verteld in mijn vorige blog, zijn we nu bezig met het onderdeel: ‘optreden bij een verkeersongeval’. Er zijn drie examens waarbij je moet laten zien dat je kunt optreden bij een verkeersongeval. Eén daarvan is het verrichten van eerste hulp

Nu zie ik mensen denken, wat moet ik doen? Je aanwezigheid is het meest belangrijke bij een verkeersongeval. Hiermee bedoel ik: zorg dat je er bent voor een slachtoffer. Een slachtoffer dat wellicht hevig bloedend op straat ligt, kan ook voor politieagenten een zeer ingrijpende gebeurtenis zijn. Voor deze incidenten is het dan ook belangrijk dat je professioneel en toch menselijk blijft op straat. In mijn korps hebben wij het ZIG-team. Dit staat voor Zelfhulpteam Ingrijpende Gebeurtenissen. Dit team biedt je emotionele ondersteuning voor het verwerken van deze gebeurtenissen. Maar het beste gevoel krijg je natuurlijk als een slachtoffer het overleeft.

In het komende kwartiel is het de bedoeling dat wij ook kunnen aantonen hoe wij juridisch optreden bij een verkeersongeval. Met welke wettechnische achtergronden heb ik te maken en wat zijn de consequenties voor het slachtoffer of verdachte? In de praktijk blijkt dat verdachten die een verkeersongeval hebben veroorzaakt, ook het slachtoffer kunnen zijn. Mijn advies voor toekomstige agenten is dan ook: blijf menselijk, biedt emotionele ondersteuning ondanks het feit dat hij/zij een verkeersongeval heeft veroorzaakt. Dit kan erg moeilijk zijn, maar is toch een belangrijk deel van het politiewerk Ik denk dat zeker de eerste verkeersongevallen waarbij je bij komt, ingrijpend kunnen zijn. Ik denk dat heftige verkeersongevallen nooit zullen wennen. Maar ondanks dat ze ingrijpend zijn, denk ik wel dat er voldoende kennis en kunde is bijgebracht op de opleiding In de komende periode ben ik weer bezig in de praktijk, ik zal dan ook iets vertellen over de zaken die ik dan meemaak.”

Christian volgt de opleiding Allround politiemedewerker tot hoofdagent. Hij zit in het tweede jaar van de opleiding en werkt bij de politie Amsterdam-Amstelland.

Werken op Oudejaarsdag

Ik herinner mij nog een tijd dat ik op feestdagen vrij had van werk. Toen ik bij de politie kwam te werken, wist ik al dat dat niet meer zo vanzelfsprekend zou zijn. Nou, zo ook op oudejaarsdag 2010. Aan de ene kant vond ik het wel jammer, misschien zelfs iets meer dan jammer maar aan de andere kant had ik wel een leuke daginvulling in zicht. Vuurwerkcontrole! Het was erg glad en koud op oudejaarsdag, maar daar kleden we ons dan ook naar.

In de ochtend werd ons verteld wat de bedoeling was. Wij zouden gaan controleren op illegaal vuurwerk en vernielingen. Het was de bedoeling dat ik en mijn maatje te voet zouden gaan. Toen mijn maatje te voet naar buiten was, was de pret snel over. Het was enorm glad en we konden dus te voet niet ver komen zonder valpartijen. Nou toen was er afgesproken dat we dan met de politieauto mochten surveilleren. Maar! We moesten eerst zout halen bij de gemeente, want die was op.

Toen we eindelijk reden, zagen en hoorden we al de eerste knallen. BAM BAM, op het plein voor het politiebureau, ook een goede morgen.... We keken op onze klok; 10:00 uur. Vanaf 10:00 mag natuurlijk vuurwerk afgestoken worden. Maar de klappen waren wel erg hard, dat moest wel illegaal zijn. We twijfelden of we er wat mee moesten. Een omstander wees een richting uit waar de auto met de raddraaiers naartoe was gereden. Zou het de moeite waard zijn om in deze gladheid erachteraan te gaan voor die twee "goede morgen-knallen"? Nee dus, dat was het niet waard. Wij zijn toen maar naar de gemeentewerf gegaan om zout te halen. Met schep en emmer hebben wij onze portie gehaald en brachten dit naar ons bureau. (Zo doe je dus van alles en nog wat) Nu begon onze dienst pas echt. We reden door ons gebied heen en controleerden de jeugd die al vroeg bezig was met het afsteken van vuurwerk. We stonden soms versteld hoeveel vuurwerk de jeugd bij zich had, maar waren blij met het feit dat ze allemaal een aansteeklont en legaal vuurwerk hadden. We wensten iedereen prettige jaarwisseling en kregen dit dan ook teruggewenst.

Rond de middag zei onze leidinggevende dat het wel genoeg was geweest en dat we naar huis mochten. Resultaat: Wij zijn opvallend aanwezig geweest in het gebied wat vooral preventief bedoeld is. Als ik terugkijk op deze dag, had ik echt een feestdaggevoel. Dit was vooral vanwege de vriendelijke wensen van mensen die je niet kent maar ook door de saamhorigheidsgevoel met je collega's, stiekem toch de tweede familie die je hebt.

Jeffrey is 25 jaar en werkt bij korps Limburg-Noord, Basiseenheid Gennep. In november 2009 begon hij aan de opleiding politiemedewerker (niveau 3) en volgt deze op de Politieacademie te Eindhoven.

Oud & Nieuw-dienst

Allereerst natuurlijk aan iedereen die dit leest nog een heel gelukkig 2011 gewenst! Ik hoop dat iedereen veilig door de oudejaarsnacht gekomen is. Zelf heb ik oud & nieuw mogen vieren in het bijzijn van vele collega’s. Ja, ik mocht aan het werk! Mijn eerste oud & nieuw op het bureau.

Vooraf hoorde ik natuurlijk al de wildste verhalen over voorgaande jaren. Massale vechtpartijen, mishandelde collega’s en veel vuurwerk dat in de richting van collega’s gegooid wordt. Ik ben absoluut geen fan van hard knallend vuurwerk , en al helemaal niet als het in mijn richting gegooid wordt. Daar zag ik dus ook best wel tegenop. 31 december heb ik eerst thuis rustig aan gedaan. Rond 21.00 uur kwam ik aan op het bureau. Mijn dienst begon pas om 22.00 uur, maar ik wilde van tevoren nog even rustig het draaiboek doorlezen. Al gauw waren ook alle andere collega’s van de nachtdienst op het bureau. We waren in ons werkgebied met zestien collega’s. Het werkgebied was verdeeld in vier kleinere gebieden, waar je met twee surveillancewagens per gebied in bleef surveilleren.

Elke collega reed in zijn eigen kleine gebied de meldingen. Nou ja, meldingen... Ik had veel verwacht, maar had nooit kunnen bedenken dat er op een paar brandjes na, NIKS gebeurd is in ons hele werkgebied! Natuurlijk is dat alleen maar beter, maar stiekem hoop je dat je met z’n allen nog wel even een leuke melding krijgt. Eigenlijk was het in de hele stad rustig tijdens de jaarwisseling. In onze buur-werkgebieden waren een paar ongeregeldheden, maar ook daar liep het niet uit de hand.

Om 00.00 uur is het de traditie dat alle collega’s op de Vismarkt bij elkaar komen. Dus, daar gingen we. Toen we de Vismarkt op reden zag het geel van de politie (de meeste droegen hun gele jas). Ook de brandweer en ambulancedienst had zich er verzameld. Ik denk dat er wel 200 man aan hulpverleningsdiensten stond te kijken naar het vele vuurwerk. En maar handjes schudden! Dat was wel erg bijzonder om te zien. Al met al een rustige, maar ontzettend gezellige dienst gehad!

Anouk werkt bij politiekorps Groningen en volgt de opleiding tot hoofdagent op de Politieacademie in Drachten.

2011

Allereerst de beste wensen voor 2011! Ik heb voor het eerst in mijn politiecarrière gewerkt tijdens oud & nieuw. Dat is leuk, maar er moest wel gewerkt worden! In de briefing merkte ik al dat het waarschijnlijk heel druk zou worden. We kregen te horen hoe we voor bepaalde dingen moesten optreden en wat de belangrijkste aandachtspunten waren. We kregen ook een veiligheidsbril. Niet geheel onbelangrijk als er overal om je heen vuurwerk afgestoken wordt. Ik werd ingedeeld voor de incidentenafhandeling, de 112-meldingen dus.

Eenmaal buiten merkte ik al snel dat het werken met de jaarwisseling nogal wat onmogelijkheden had. Sommige straten waren moeilijk begaanbaar, omdat mensen een vuurkorf midden op de weg hadden gezet of omdat ze vuurwerk aan het afsteken waren. Ik was niet van plan om met de politieauto over een sierpot te rijden die net aangestoken was, dus moesten we soms geduldig wachten en verplicht toekijken hoe een sierpot afging. Dat is geen straf… tenminste… niet als je geen haast hebt. We kregen al snel een melding dat er ergens een raam was vernield. Toen we daar aankwamen, bleek dat degene die het raam vernield had daar woonde. Ze viel constant weg en kon amper op haar benen staan. Na wat onderzoek bleek dat ze alcohol, cocaïne en heroïne gebruikt had. Je hoeft geen dokter te zijn om te weten dat dat geen goede combinatie is, dus haalden we er een ambulance bij. Voordat ik het doorhad, had de vrouw nog even wat poeder (vermoedelijk drugs) gesnoven. Daarna was ze helemaal niet meer aan te spreken. Vervolgens nam de ambulance haar mee om haar maag leeg te pompen.

Verder hebben we te maken gehad met agressieve mensen, maar het liep gelukkig niet erg uit de hand. Het was voor een oud & nieuw-dienst toch redelijk rustig. Het was vooral gezellig, omdat iedereen in een feeststemming was. Ook lagen er op bureau nog wat oliebollen, dus die heb ik niet hoeven te missen. Einde van de dienst nog voor de zekerheid mijn vingers nageteld. Ik mis er geen één, haha! Tot mijn volgende blog, Kazim

Kazim is 21 jaar en werkt bij korps Utrecht, district Eemland-Noord. Hij volgt de politieopleiding in Apeldoorn.