Slooproutes

“Tijd voor een nieuwe blog! Na een rustige periode op de Politieacademie, zit ik nu weer halverwege een erg drukke stage. Ik zit in het ‘Flexteam’, een team voor bijzondere (onvoorziene) inzetten ter ondersteuning van alle basiseenheden in de provincie Groningen. Zo draaien we in de binnenstad en basiseenheid Noord nu het N350-project; een project voor de zogenaamde slooproutes. In de weekenden trekt de jeugd na het stappen de wijk in, vaak op weg naar huis, en vernielt ruiten, gooit fietsen om of trapt spiegels van de auto’s. Voor de wijk één van de grootste ergernissen van dit moment.

Samen met collega’s van bureau Noord, lopen wij in de uitgaansnachten in burgerkleding in de wijk. Uiteraard dragen we wel onze bewapening. Wij volgen groepjes jeugd waarvan we inschatten dat ze mogelijk wel eens iets zouden kunnen uitspoken. Is het niks, dan trekken we ons terug. Plegen ze wel een strafbaar feit, dan worden ze aangehouden, gaan ze mee naar het bureau en daar krijgen ze een proces-verbaal. In de afgelopen zes weekenden hebben we zo al meer dan 60 aanhoudingen kunnen verrichten. We mogen dus nu al zeggen dat het een geslaagd project is! Het project draait nog tot 10 juli.”

Anouk werkt bij politiekorps Groningen en volgt de opleiding tot hoofdagent op de Politieacademie in Drachten.

Te soft voor het politiewerk…?

“Na het eten ging ik mee met J. de hondengeleider. Ik dacht dat zijn hond alleen op commando iets of iemand zou pakken maar niet deze hond. Rico was een hond die alleen ingezet zou worden als het echt noodzakelijk was en hij ging dan ook meteen in de aanval. Ik mocht even een kijkje nemen in de kofferbak maar had het al snel gezien! Geen hond om leuk mee op de foto te gaan. Wat me opviel was dat J. ongelooflijk veel dingen tegelijk kan. Op het verkeer letten, de mensen op straat, een gesprek voeren met mij en tegelijkertijd met een oortje in ook nog eens luisteren naar de “boordradio”. Toen we door de winkelstraat reden zag ik in mijn ooghoek iets gebeuren voor een winkel. Voordat ik in de gaten had wat er aan de hand was, stond J. al voor de winkel en hoorde ik zijn stem over de radio. Het bleek te gaan om een winkeldief die voor de winkel slaags raakte met winkelpersoneel. J. en ik gingen naar binnen om camerabeelden te bekijken en de aangifte op te nemen. Ondertussen was het busje gekomen om het meisje mee te nemen naar bureau. Het meisje moest al haar spullen afgeven en riemen en schoenen enzovoort uitdoen en ze werd samen met J. en een vrouwelijke agent in een kamertje gezet om te ondervragen. Ze vertelde dat dit niet de eerste keer was dat ze iets gestolen had en ze begon te huilen tijdens het verhoor. Op dat moment realiseerde ik mij dat dit werk niets voor mij was, ik huilde bijna met haar mee terwijl ik drommels goed wist dat ze gewoon schuldig was en dat het ook niet de eerste keer was dat ze iets gestolen had. J. en zijn collega voerden haar verhaal in de computer in en vertelden mij dat ze binnen no-time weer op straat zou staan met alleen een dikke boete. J. moest erg om me lachen toen ik zei dat ik toch echt dacht dat ik best wel een goede agent had kunnen worden maar dat nu gebleken was dat ik veel te soft was. Samen met J. hebben we nog even een kijkje genomen bij het cellencomplex aan de Europaweg in Apeldoorn. Na de dienst met J. mocht ik meedraaien met de Noodhulp. Van te voren hadden we goeie afspraken gemaakt over mijn veiligheid, wat ik wel en niet mocht zien en wat ik moest doen als er een gevaarlijke melding zou komen (wachten op de hoek totdat ze me weer zouden ophalen). Ik verwachtte veel actie maar uiteindelijk hebben we alleen twee jongens aangesproken die zonder helm en veel te hard, tegen het verkeer inreden. Er kwam die dienst geen melding en dus hebben we gewoon rondgereden en zijn vervolgens alle meldingen van die dag gaan verwerken op het bureau. Dit administratieve werk was erg omslachtig en nam veel tijd in beslag.
Na deze dag heb ik alleen maar meer bewondering voor al die mannen en vrouwen die dit werk dagelijks doen!”

Astrid werkt in een burgerfunctie bij de politie. Om goed te weten wat het politiewerk inhoudt, ging ze een dagje mee op stap met de politie Noord- en Oost Gelderland.

Houd de dief!

“Begin maart mocht ik een dagje meelopen met een team van Noord- en Oost-Gelderland. De dag begon met een briefing en er werd verteld wat ik die dag zou gaan doen. We begonnen met surveilleren. Samen met twee agenten waarvan één student gingen we de straat op om een bepaalde route te volgen. De bedoeling was dat we ons zouden laten zien maar dat we ook op zoek zouden gaan naar personen die nog uitstaande bekeuringen moesten betalen.

Na een half uurtje lopen kwamen we bij een huis wat volgens de agenten “verdacht” was. Het was het adres van een inbreker, een veelpleger. Voor het huis stond een fiets met daarin een inbrekerssetje voorzien van de naam van de veelpleger. Duidelijke zaak dacht ik, meenemen die fiets! Zo simpel was het dus niet! Wettelijk gezien mochten de agenten de fiets overdag niet meenemen. Als ze de veelpleger met de fiets en inhoud tegen de avond of ’s nachts zouden aantreffen zou het wel mogen maar zo op klaarlichte dag dus niet. De agenten hadden bedacht dat ze de fiets veilig zouden neerzetten op het bureau in de hoop dat de veelpleger ‘m zou komen ophalen. Er werd gebeld met het bureau en na toezegging dat de fiets opgehaald zou worden gingen wij via een trap naar de bovenste verdieping van het pand om daar eens aan te kloppen en te vragen of men wist waar de veelpleger zich ophield. Op het moment dat de deur boven open werd gedaan hoorden we beneden de fiets van het slot gaan en fietste iemand weg. Eén van de agenten was razendsnel beneden en de andere volgde meteen. Dit alles ging zo snel dat ik alleen op het dak stond toen de deur werd opengedaan. Eén agent achtervolgde de fietser en riep dat het de veelpleger was waarnaar ze op zoek waren. Gelukkig kwam de andere agent weer snel naar mij toe en legde hij aan de bewoners uit wat er aan de hand was.

Op het moment dat de agent de achtervolging had opgegeven en weer terugkwam naar het pand kwam de politiebus aanrijden die de fiets had moeten meenemen. Grote hilariteit bij de agenten op de bus maar “mijn” agenten baalden wel. We hervatten onze surveillance en zonder incidenten kwamen we terug op het bureau. De agenten letten onderweg wel op alles en iedereen en hebben ook nog een aantal personen aangesproken op hun gedrag.”

Astrid werkt in een burgerfunctie bij de politie. Om goed te weten wat het politiewerk inhoudt, ging ze een dagje mee op stap met twee agenten. Wordt vervolgd: volgende keer vertelt Astrid over de rest van de dag.