Wat te doen als er geen meldingen zijn?

“Vrijdag 11 november was het dan zover. Ik mocht samen met een collega een horecadienst meedraaien. Zelf werk ik als burger op de wervingsafdeling van de politie. Omdat ik ook voorlichtingen geef, is het goed om eens een dienst in het echt te hebben meegedraaid. Voor mij was dit de eerste keer dat ik een dienst mee ging draaien dus ik vond het best spannend.

Om 20:00 uur moesten we aanwezig zijn bij het bureau in de regio Utrecht waar we instructies en een portofoon kregen, zag er best stoer uit. Toen we allemaal gereed waren gingen we naar een ander bureau in de regio waar de collega’s waren waar ik mee op de auto ging. Daar waren ze aan het meeluisteren bij een melding in Utrecht waar agenten bezig waren met een achtervolging. Vol spanning zat iedereen mee te luisteren en de opluchting en trots was dan ook van hun gezichten af te lezen toen het bericht kwam dat de verdachte aangehouden was en iedereen veilig was, prachtig om te zien!

Na het positieve bericht gingen wij de auto in. Wanneer er geen meldingen binnenkomen vanuit de meldkamer, zijn de agenten vooral bezig met het surveilleren en zichtbaar aanwezig zijn. We gingen dan ook het centrum in, praatjes maken met kroegbazen en met jongeren praten. Sommige smeekten de agenten bijna omdat ze graag nog de kroeg binnen wilden. Vanaf half 2 mag je niet meer naar binnen, vandaar. Daarnaast reden we door de wijken heen om daar ook zichtbaar te zijn. Er waren verder geen meldingen, waardoor ik jammer genoeg het gevoel van ‘met toeters en bellen rijden’ niet meegemaakt heb. Maar natuurlijk wel fijn dat de avond rustig is verlopen!

Ik vond het heel goed om te zien wat de agenten doen wanneer ze geen melding hebben, ze laten zich echt zien in de wijken en zitten niet alleen maar op het bureau te wachten.

Melding of geen melding, ze zijn echt actief bezig om de openbare orde te handhaven en ze zijn echt een team! Echt het ‘Tros’ gevoel.”

Een (pijnlijke) ervaring.

“Doe je ogen maar dicht en als je er klaar voor bent mag je knikken.” Ik was best gespannen aangezien ik het al een aantal keer had gezien bij mijn collega’s. Ik voelde dat de pepperspray over mijn ogen werd gespoten en hoorde dat de jongens met de stootkussens zich klaar maakten om mij uit te dagen. Ik deed m’n ogen open maar door de pijn kneep ik ze gelijk weer dicht. Ik probeerde nog te slaan maar dat lukte niet echt meer. Na een aantal keer slaan op de stootkussens stopte ik ermee en nam ik de veiligheidspositie aan, die we van te voren aan hadden geleerd.

De pepperspray ervaring! Ik had het er al met een aantal gevorderde collega’s over gehad en toen wist ik al dat het niet fijn zou zijn. Gelukkig heb ik het wel gedaan. Het is namelijk best goed om te ervaren wat andere mensen voelen als ze pepperspray in hun ogen krijgen. Daarnaast weet ik nu ook hoe ik reageer op pepperspray. Het kan namelijk nog vaker voorkomen dat je per ongeluk pepperspray in je ogen krijgt. Het was een gave maar ook zeker pijnlijke ervaring.

Verder heb ik nu mijn eerste schoolkwartiel succesvol afgerond en gaan we vanaf maandag voor het eerst de straat op! Heb er veel zin in en hoe het allemaal gaat / is gegaan lezen jullie weer in een volgende blog!

Groetjes,
Niels

”Niels is 19 jaar en werkt bij de politie Flevoland. Hij heeft net de eerste maanden op de Politieacademie afgerond voor de opleiding voor agent en begint aan zijn periode in het korps."

Aanrijding tussen trein en mens…

Vorige keer heb ik verteld over het bezoek dat we met de klas brachten aan het mortuarium. Niet veel later kwam ik tijdens een dienst in het korps ook in aanraking met iemand die overleden was…:

In een late dienst kwam er rond 19:30uur een melding binnen van een aanrijding tussen een trein en persoon. Er werd bij ons op de afdeling rondgevraagd wie er mee wilde. Ik ging snel voor mezelf na of ik lekker in mijn vel zat en goed geslapen had. Dit was beide het geval en ik zei snel ‘ja’. Zeker ook omdat wij (als student) een vrije rol kregen (niets moest, alles mocht) en dat ik zelf kon bepalen tot hoever ik ging. Op de weg ernaartoe gaf de coach nog snel wat uitleg. Ik was gespannen voor wat wij allemaal zouden aantreffen. Ter plaatse zag ik de trein en een paar honderd meter terug lagen verschillende plastic zakken om lichaamsdelen af te schermen. Ik liep eerst met mijn coach naar de machinist. Hij was behoorlijk geschrokken maar toch vrij rustig. Toen hebben we de voorkant van de trein bekeken. Volgens mijn coach nog vrij netjes, maar ik zag verschillende menselijke resten. Vervolgens de onderkant van de trein bekeken en ook hier was vrij weinig te zien. De spanning werd dus nog opgebouwd. Nadat wij de trein hadden bekeken, moesten we nog een paar honderd meter lopen om de eerste menselijke resten te vinden. Een trein op topsnelheid heeft een remweg van ongeveer 800 meter! Respect voor de brandweer en de begrafenisondernemers die de grotere lichaamsdelen oppakten! Ikzelf raapte wat kleinere stukjes op. Een bizar gevoel! Nadat de menselijke resten waren opgeruimd hebben we nog wat sporen gezocht. Een laatste smsje gelezen die het slachtoffer naar zijn ouders had gestuurd… De plek gevonden waar hij zich vermoedelijk een tijdje had opgehouden voordat hij sprong. Want het was vrij snel duidelijk dat hij zelfmoord had gepleegd.

Een hele indrukwekkende gebeurtenis... Maar ik vond het fijn dat ik op een vrijblijvende manier had gevoeld hoe het is om zo'n melding te krijgen. Collega's zeggen dat je de eerste nooit vergeet... Dit is dus een kant om ook bij stil te staan als je wilt solliciteren bij de politie.

Tot de volgende keer!

Rob zit in het tweede jaar van de politieopleiding op de Politieacademie in Apeldoorn. Hij werkt bij het Korps Landelijke Politiediensten.