Spannend maar ook veilig werk

“Hoi allemaal!

Het heeft helaas een tijdje geduurd voordat ik weer wat kon schrijven. Het afgelopen korpskwartiel was enorm gaaf. Ik heb veel (spannende) dingen gedaan en ook al heel veel geleerd. Vandaag was de laatste dag dus ga ik nu weer naar school.

Het korpskwartiel begon vrij rustig en op een leuke manier. We maakten kennis met de verschillende afdelingen en verschillende bureaus binnen mijn korps. Daarnaast mochten we een ochtend kijken bij de meldkamer en gingen we een dagje kijken bij de brandweer. Erg leuk allemaal maar ik wilde ook erg graag de straat op.

Na 2 weken gingen we dan eindelijk de straat op. Best een raar idee om in uniform op straat te lopen. Gelukkig was er op het begin wel altijd een coach bij. Hoe verder je in het kwartiel komt, hoe meer je mag. Op een gegeven moment gingen we stoptekens oefenen en deden we een verkeerscontrole. Verder liepen we vooral veel surveillance in het centrum van de stad waar ik werk.

Natuurlijk gebeurt er redelijk wat in zo’n centrum. Het leuke aan dit werk is dat het zo onvoorspelbaar is wat er op zo’n dag kan gebeuren. Zo stond ik samen met een collega ergens op de hoek van de straat uit te kijken naar automobilisten die geen gordel om hadden. Toen we daar net 5 minuten stonden kwam er ineens een man, al schreeuwend op ons af rennen. Hij maakte een verwarde indruk en was, nadat hij was gevallen, erg wild in het rond aan het schoppen. We hebben uiteindelijk met drie agenten bovenop hem gelegen om hem onder controle te krijgen. Er waren toen ook al vrij snel 5 politieauto’s met toeters en bellen ter plaatse! Het geeft een ontzettend veilig gevoel dat je weet, dat als er wat aan de hand is, collega’s ook zo ter plaatse zijn. Dat maakt dat het werk leuk is, spannend is, maar ook veilig!

Binnenkort weer meer verhalen, want er is nog veel meer gebeurd tijdens het stagekwartiel. We gaan komend kwartiel nu eerst weer nieuwe dingen leren, waaronder het schieten met de Walter P5! Ben benieuwd.

Groetjes,
Niels”

Niels werkt bij de politie Flevoland. Hij heeft net zijn eerste korpskwartiel erop zitten en gaat weer terug naar de Politieacademie.

Onvoorspelbare dag

“Enige tijd geleden heb ik meegewerkt aan de Police Experience Day op de Politieacademie in Eindhoven. Een uitgelezen mogelijkheid voor jongeren om kennis te maken met het echte werk van de politie. Niet alleen door er naar te kijken maar door zelf te doen. Zelf oefenen met het omdoen van handboeien bij een verdachte en zelf bedenken wat ze zouden doen bij bijvoorbeeld een verkeersongeval. Het was een leuke dag met veel vragen van enthousiaste jongeren. Na deze dag werd mij gevraagd of ik misschien een blog wilde schrijven om een duidelijk en goed beeld te geven aan toekomstige studenten.

Laat ik me tijdens mijn eerste blog maar eens kort voorstellen. Ik ben Ilona, 28 jaar oud en werk voor het korps Brabant Zuid-Oost. Ik doe de opleiding tot agent en zit op dit moment in kwartiel 10. Ik ben sinds deze periode vast geplaatst op de afdeling Helmond. Een grote en drukke afdeling met een toch wel stads werkgebied met de daarbij behorende problematiek.

Op 29 december rond 17.45 uur loop ik samen met een collega de frietzaak uit met in mijn handen eten voor meerdere collega's. We zijn die dag om 13.30 uur begonnen als ondersteuning van de noodhulpauto's. Als we naar buiten lopen zien we de brandweer voorbij komen met zwaailicht en sirene. Eerst dachten we nog dat deze naar een groot ongeluk op de snelweg gingen, waar net andere collega's naartoe gestuurd waren. Maar na het zien van de rookpluim ineens midden in de stad, wisten we dat we de friet wel konden vergeten. Snel deden we navraag bij de meldkamer die ons net wilde aansturen zo bleek. Brand bij het theater het Speelhuis was de melding. Snel hebben we ons er naartoe begeven, de straat afgezet en kijkers op veilige afstand gehouden.
Eindresultaat koude friet op de achterbank, om 22.30 uur pas een broodje kunnen eten en om 02.30 uur pas naar huis terwijl je al vroeg bent begonnen. Maar geen gewonden, de brandweer heeft zijn werk kunnen doen en een aantal omliggende woningen zijn gered. Je kunt als politieagent bij zulke meldingen alleen maar ondersteuning bieden aan de brandweer maar deze samenwerking is regelmatig van levensbelang.
Al met al goed gewerkt konden we zeggen, want dit hoort er ook bij. Je weet nooit wat je dienst die dag zal brengen wat het werk zo leuk maakt en steeds weer een uitdaging biedt.”

Druk middagje noodhulp

“Na de rustige ochtend waar ik vorige week over vertelde, volgden er in de middag wel een paar 112-meldingen. Al snel na de lunch volgde een oproep van de meldkamer; een slingerende vrachtwagen gesignaleerd op de A2. Deze moest met spoed aan de kant worden gezet. Dus toen konden de sirene en zwaailichten aan.

In het begin vond ik het eng om met hoge snelheid tussen het andere verkeer door te rijden. We moesten eerst nog een stuk door de bebouwde kom voordat we bij de snelweg kwamen. Ik hield me goed vast achterin de auto, maar na een tijdje kon ik wel ontspannen. De agenten reden hard, maar wel verantwoord. Ik voelde me wel veilig. Ze rijden ook echt met z’n tweeën. De bijrijder geeft steeds aanwijzingen; ‘fietser links, ja, rechts is vrij enz.’. Uiteindelijk was een andere politieauto al eerder bij de slingerende vrachtwagen en konden wij weer terugkeren naar het werkgebied.

Terwijl we op de terugweg waren, kwam de volgende 112-melding binnen; auto tegen boom, vrouw met letsel. Dus hup, weer ‘met toeters en bellen’ erheen. Vanuit de meldkamer wordt al automatisch de juiste route in het navigatiesysteem geprogrammeerd dus daar hoeven de agenten niet op te letten en kunnen ze zich alleen met het verkeer bezighouden. Verbazend is wel om te zien hoe andere weggebruikers reageren op een politieauto. Sommige gaan juist heel langzaam rijden (niet doen!) andere gaan –met gevaar voor eigen leven- acuut de berm in…

Door de meldkamer werden we tijdens het rijden op de hoogte gehouden van het ongeval. Inmiddels was de ambulance al gearriveerd en bleek het letsel gelukkig mee te vallen. Eenmaal aangekomen op de plaats van het ongeval hoefde er niet veel meer te gebeuren.

Voor mij was me het dagje wel, al was het alleen maar het rondrijden met toeters en bellen. Dat vond ik al spannend genoeg!”

Kim werkt op de afdeling arbeidsmarktcommunicatie en om beter voorlichting te kunnen geven over het politiewerk heeft ze een dag meegelopen op de noodhulp.

Rustig ochtendje noodhulp

“Als collega van de afdeling arbeidsmarktcommunicatie ging ik een ochtendje mee met twee agenten op de noodhulp. Zo kon ik een goed beeld krijgen van het politiewerk en dan dus ook beter voorlichting hierover geven.

Dus op een donderdagochtend reed ik naar Gemert om daar achterin een politieauto te stappen met agenten Glenn en Rens. Glenn is in opleiding voor politiekundige bachelor, Rens is een ervaren hoofdagent.

Van te voren dacht ik al ‘daar in Brabant gebeurt natuurlijk helemaal niks op donderdagochtend…’. Dat bleek ook zo te zijn. Zelfs de meldkamer zei al dat ‘dit wel een héél rustig ochtendje was’.

Maar denk maar niet dat de agenten zich vervelen in de auto hoor. Als er geen meldingen zijn, zijn ze continue bezig met kentekens checken op APK en verzekering. Aandachtspunten in de buurt controleren (bijvoorbeeld hangjongerenplekken of personen die verdacht worden van criminele activiteiten). En zo werd het, ondanks dat er geen 112-meldingen waren, toch een druk ochtendje. Regelmatig begon het systeem te piepen als er weer een auto met verlopen APK of verzekering opdook. Snel werd dan het stuur omgegooid om de betreffende auto achterna te gaan.

Wat me vooral opviel, was dat Glenn en Rens álles zien wat er om hen heen gebeurt. Gevaarlijke situaties op de weg, remlichten die kapot zijn, auto’s die er ‘verdacht’ uitzien, aanhangwagens die verkeerd beladen zijn, trekhaken die het zich op de kentekenplaat blokkeren, alles. Ik vond het maar knap.

Na een broodje te hebben gegeten tussen de middag was het tijd voor een drukker middagje mét 112-meldingen. Maar daar vertel ik volgende keer over!”