maandag 26 maart 2012

“Bont, blauw, voldaan en genoten”

Mijn achtste schoolweek van dit kwartiel zit er weer op. In deze blog neem ik jullie mee naar een training zoals je deze in je laatste kwartielen op school kunt krijgen.

De meeste lessen in het laatste jaar zijn voor de kernopgave Dreigende Escalatie. We worden klaargestoomd om op te treden bij evenementen met een dreiging dat het uit de hand kan lopen. Door zeven agenten wordt een aanhouding verricht in een grote groep. Deze ochtend stond in het teken van samenwerking en fysieke training, hiervoor gingen we naar de stormbaan bij de marechaussee.

We startten met de standaard warming-up. Bij onze docent is dat twee rondjes hardlopen op de sintelbaan. Tijdens het tweede rondje worden op iedere hoek diverse krachtoefeningen uitgevoerd zoals opdrukken, buikspieroefeningen en kniebuigingen.

Na de warming-up werd de groep in vier teams opgesplitst. De eerste ronde stormbaan was op basis van samenwerking en techniek. De docent gaf ons tips en aanwijzingen en we herhaalden de hindernissen meerdere malen om de verschillende technieken onder de knie te krijgen. Als team help je elkaar hierbij zowel op fysiek als mentaal vlak. Je helpt elkaar dus om bijvoorbeeld een muur over te klimmen, maar ondersteunt elkaar ook mentaal. Sommige hindernissen zijn op hoogte en brengen de nodige spanningen met zich mee.

Na deze ronde volgde er nog een. Dit keer gingen we werken op tempo met de technieken die zojuist waren aangeleerd. Ook nu was je als team aan het werk en bleef je nauw met elkaar samenwerken. De samenwerking verliep soepel en al snel waren alle teams de baan weer over. Met een korte evaluatie sloten we de training af.

Wat is er nou lekkerder dan gezellig met zijn allen fysiek aan de slag en heerlijk weer erbij?
Onze conclusie: Bont, blauw, voldaan en genoten!!

Lindy volgt de opleiding tot Allround politiemedewerker (hoofdagent) in Apeldoorn. Ze werkt bij korps Utrecht.

dinsdag 13 maart 2012

Begin van een hopelijk lange carrière...

Daar zat ik dan rond half 9 ’s morgens op de Politieacademie Amsterdam op 7 januari 2011. Na een positief intakegesprek mocht ik selectiedag A gaan ondergaan. Deze ronde bestond uit een taal-, intelligentie- en sporttest. Nadat ik kennis gemaakt had met mijn ‘collega-selectiekandidaten’ begon de taaltest, die naar mijn mening redelijk makkelijk was. We moesten woorden invullen, teksten lezen en daar vragen over beantwoorden en een aantal formele en informele brieven schrijven. Na een lichte lunch tussen de geüniformeerde studenten in de kantine stond de sporttest op het programma: een paar rondjes op een parcours met een strakke tijdslimiet. Over een kast springen, ballen van een aantal kilo verplaatsen en een zware kar duwen en trekken. Dat was niet voor iedereen even makkelijk: een jongen rende kokhalzend naar het toilet nadat hij het parcours afgelegd had terwijl een andere kandidaat na het parcours erbij liep alsof hij nog een marathon kon lopen. Het leek alsof mijn longen in de fik stonden toen ik het parcours gelopen had maar ik had het gehaald. Na de sporttest kregen we nog een intelligentietest. Deze bestond vooral uit cijfercombinaties. Ik zag daar niet zo tegenop, maar het werd toch nog flink zweten. Hoe meer antwoorden je namelijk goed hebt, hoe moeilijker de opdrachten worden. Na deze toets moesten we een uurtje wachten waarna de uitslag bekend gemaakt zou worden. Twee van de acht kandidaten waren geslaagd, waaronder ik!

Twee weken later. Selectiedag B. Eerst had ik een gesprek van ongeveer anderhalf uur met een psycholoog. Met welke normen en waarden was ik opgevoed? Hoe heeft mijn omgeving gereageerd op het feit dat ik bij de politie wil? Of ik ooit met de politie in aanraking ben gekomen? Ik gaf zo eerlijk mogelijk antwoord. Veel tijd om bij te komen was er niet: na een korte pauze begon het volgende onderdeel: het rollenspel. Hoe ga je om met iemand die woest op je is? En hoe houd je iemand in een kamer als hij of zij eruit wil? Tot slot moest ik op de computer ongeveer 350 vragen beantwoorden over mijn karakter. Hierna kon ik naar huis gaan: ik zou het psychologisch rapport vanzelf thuis ontvangen. Ik ging met een rotgevoel naar huis: had ik het wel goed aangepakt met dat rollenspel? En had ik mijn antwoorden wel goed geformuleerd bij het psychologisch gesprek? Na ruim een week in zak en as te hebben gezeten kreeg ik mijn selectierapport thuisgestuurd. De uitslag was zeer positief, en nadat ik deze had ingestuurd naar mijn korps, Zaanstreek-Waterland, kreeg ik vrijwel direct een uitnodiging voor het korpsgesprek.

Bij het korpsgesprek werd er vrolijk op mijn psychologisch rapport voortgeborduurd. Hoe zat het met mijn integriteit? Hoe zou ik reageren als ik een chirurg op weg naar een spoedoperatie zou betrappen die met een flinke slok op achter het stuur zat? En wat zou ik doen als ik een vriend door rood zag lopen? Dit gesprek ging voor mijn gevoel erg goed en terwijl ik nog in de trein zat naar huis, werd ik al gebeld dat ik in principe was aangenomen! De laatste hobbels die ik nog moest nemen waren het medisch onderzoek en het geschiktheids- en betrouwbaarheidsonderzoek. Bij het bezoek aan de bedrijfsarts werd (letterlijk en figuurlijk) het hemd van mijn lijf gevraagd en werden onder andere mijn longen, ogen, gewrichten en reflexen getest. Bij het huisbezoek, dat onderdeel uitmaakt van het geschiktheids- en betrouwbaarheidsonderzoek, werd mijn persoonlijke leven binnenstebuiten gekeerd. Een rechercheur kwam bij mij thuis en stelde allemaal persoonlijke vragen over onder andere mijn jeugd, seksleven en alcoholconsumptie. Een heftige ervaring, die mij eerder het gevoel gaf een crimineel te zijn dan een aanstaande collega… Eén voordeel: ik weet nu hoe een verdachte zich voelt tijdens een verhoor. Maar het was allemaal niet voor niets geweest. Een week later kwam de uitslag: beide onderzoeken waren positief en ik kon mijn contract komen tekenen. Mijn jeugddroom was uitgekomen: ik was aangenomen bij de politie!

Tom volgt de opleiding tot Allround politiemedewerker (hoofdagent) en werkt bij politie Zaanstreek-Waterland.