De AZ-training

Inmiddels is de opleiding begonnen en zit ik in een klas met 14 mede-studenten. Vanaf het begin was er al een soort positieve competitieve strijd, wat ook mooi zichtbaar werd tijdens onze eerste aanhoudings- en zelfverdedigingstraining (AZ-training) op dinsdag. We begonnen natuurlijk met een warming-up, die Spartaans aandeed, waarna we gingen oefenen met ‘boeien’ en zelfverdediging. De meesten, waaronder ik, hadden al meteen spierpijn maar veel tijd om fysiek uit te rusten was er niet: de dag erop hadden we teambuildingsdag in IJmuiden. We moesten onder andere klimmen in een 22-meter hoge toren en 2,5 kilometer sjouwen met twee balken waar ook nog eens iemand bovenop zat. Ondanks de zware inspanningen was het een mooie dag.

Na heel wat wetsteksten doorgeworsteld te hebben, een teennagel verloren te hebben tijdens de AZ-training en vooral veel gelachen te hebben met klasgenoten, zit ik nu bijna twee maanden in de opleiding. Over ruim een maand ga ik voor het eerst de straat op: ik heb dan mijn eerste ‘korpskwartiel’: drie maanden stage. Maar zo ver is het nog niet: ik zal eerst nog heel wat tijd moeten doorbrengen in de schoolbanken en de vier proeven van bekwaamheid af moet leggen. Nog even flink aan de bak dus! En elke keer als ik zenuwachtig uitziende jongens en meiden met rode sleutelkoorden de selectieafdeling op school in zie lopen, denk ik terug aan 7 januari . En hoop ik dat ik ze over een paar maanden als collega’s bij de kluisjes mag begroeten.

Tom volgt de opleiding tot Allround politiemedewerker (hoofdagent) en werkt bij politie Zaanstreek-Waterland.

Eén lijntje pepper

“We zitten elkaar al een week gek te maken. Vanavond IBT-les met pepperspray. We zullen er aan moeten geloven, de pepperspray wordt daadwerkelijk in onze ogen gespoten. Logisch, want als het voor het eerst op straat gebeurd door een verkeerde windrichting bijvoorbeeld, dan reageer je als agent misschien wel heel anders dan van te voren gedacht. Mijn collega’s op mijn andere werk leven met me mee, mijn vriend lacht me uit en kennissen die reeds agent zijn zeggen dat ik me niet moet aanstellen. Hoe dan ook, een tikkeltje nerveus ben ik wel.

Na afloop ben ik blij dat het achter de rug is.  We moesten eerst in een hokje binnentreden waar pepperspray in was gespoten. Dit sloeg gelijk op mijn longen, kokhalzend kwam ik naar buiten. Daarna kregen we buiten, een rechte lijn van pepperspray over onze gesloten ogen gespoten en moesten we hierna onze ogen openen. Het branderige gevoel op mijn gezicht vond ik niet zo erg. Wel heb ik een ware strijd met de oogdouche gevoerd over de substantie die niet uit mijn ogen wilde en mijn ademhaling die niet normaal wilde worden. Resultaat; veel boeren, neus ongegeneerd snuiten, rode opgezwollen ogen en een “nieuwe” angst voor water waarvan ik niet wist dat ik deze had. Drie van mijn klasgenoten hadden niet zoveel last. Bij hen was het na 5 minuten alweer volledig uitgewerkt. Zij zijn vrijwillig nog een keer gepepperd. Ondertussen spray ik nog maar een keertje water in mijn gezicht met de plantenspuit ter verkoeling. 

Aan het einde van de avond evalueren we onze spraysessie. Alhoewel ik van te voren wel 10 redenen had kunnen bedenken om niet te gaan en mijn avond te besteden voor de TV met een glas wijn in mijn hand en desnoods een bord pittig eten, was het een leerzame avond waar ik mijn klasgenoten nog beter heb leren kennen. Grappig om te zien hoe zoveel verschillende type persoonlijkheden met uiteenlopende banen toch praktisch allemaal hetzelfde reageren op “1 lijntje pepper.”

Jill (29 jaar) is eventmanager bij de ANWB. In haar vrije tijd volgt ze de opleiding tot politievrijwilliger bij de regio Haaglanden.