“Op een dag had ik een zelf in te vullen dienst. Samen met
een klasgenoot besloten we om samen naar buiten te gaan. Om te surveilleren in
ons gebied en te oefenen voor het examen verkeersongevallen wat er aan zat te
komen. Een niet al te drukke dag zou je verwachten.
Die middag zal ik niet snel meer vergeten, misschien wel
nooit meer. Ik weet niet meer precies hoe laat het was, maar de melding kan ik
me nog goed herinneren. REANIMATIE!! De meldkamer stuurde onmiddellijk de
beschikbare eenheden aan, waaronder ons. Terwijl we onderweg waren kon de
meldkamer via de GPS zien waar de verschillende auto's zich bevonden. Naar
aanleiding hiervan vertelde hij ons dat wij als eerste auto ter plaatse zouden
zijn. Bonk bonk, een brok in mijn keel en gierende zenuwen. Ik begon mezelf af
te vragen, hoe moest het ook alweer? Wat komt er eerst? Wat kan ik verwachten?
Wat voor slachtoffer zou het zijn? Maar vooral...dit wordt mijn eerste echte
reanimatie.
Toen we bijna ter plaatse waren nam de automatische piloot
het over. We maakten direct onderling afspraken. Mijn collega parkeert de auto
en omdat het slachtoffer aan zijn kant ligt zal hij er meteen naartoe gaan. Ik
pak de AED en ik zal me bezig houden met het beademen als dat kan. We vliegen
beide de auto uit en beginnen. Niet nadenken maar gewoon doen. Er staan een
hoop mensen bij het slachtoffer en we zien dat er al mensen bezig zijn met
reanimeren. Snel zorgen we ervoor dat we de reanimatie overnemen van de
aanwezige.
Na wat 10 minuten lijkt te zijn, komt de ambulance en neemt
het over. Alles wat we nu nog kunnen doen is toekijken hoe zij vechten voor het
leven van deze nog redelijk jonge vrouw. De vrouw wordt meegenomen en
uiteindelijk krijgen we later die dag de uitslag. Helaas, de vrouw heeft het
niet gered en bleek een zware hersenbloeding te hebben gehad. Dat valt tegen
maar je weet dat je gedaan hebt wat je kon.
Die dag krijgen we veel complimentjes van de collega's over
hoe we gehandeld hebben. Maar ook vragen veel collega's hoe het met ons gaat.
En dat is erg fijn. Je wil het er toch over hebben, je verhaal kwijt. Door de
collega's kun je het een plek geven. Dat is nodig, want er komen nog veel meer
dingen die je zult moeten kunnen verwerken. Dat is nu eenmaal het werk.”
Ilona volgt de opleiding
tot agent op de Politieacademie in Eindhoven.
