Een drukke noodhulpdienst

“Vandaag draaide ik opnieuw mee met de noodhulp. Na de briefing zijn we de straat op gegaan. Al snel kregen we rond 09:15 een melding van 2 zwervers die verbleven in een wijk die gesloopt werd. De wijk was geheel afgezet met een hek en er waren werklui bezig met slopen. Toen wij ter plaatse kwamen spraken we een aantal werklui die zich in en rondom een keet bevonden en die wezen naar een half gesloopte schuur. Wij liepen die richting op en al snel vonden we de 2 zwervers. Mijn collega sprak ze aan en vertelde dat zij hier weg moesten en dat ze de spullen moesten meenemen indien ze die nog nodig hadden. Ik zag zilverfolie liggen en een naald dus waarschijnlijk gebruikten ze ook drugs.

Eenmaal van het terrein af kregen wij rond 10:15 een melding van een poging tot inbraak. Het bleek te gaan om een appartement op de eerste verdieping met een balkon. Waarschijnlijk zijn de inbrekers hier naar boven geklommen en hebben ze zonder succes de deur proberen te forceren. Wel vertelde de vrouw ons dat dit de 5e keer is in 2 jaar. We hebben een verzoek ingediend bij de TR (technische recherche) om onderzoek te verrichten.

Rond 11.00 verzocht de meldkamer ons om naar Otterlo te rijden vanwege een winkeldiefstal bij de Spar. Hier hebben wij een aangifte opgenomen en camerabeelden bekeken. We hebben nog in de omgeving uitgekeken naar een witte Peugeot met Frans kenteken maar niet kunnen vinden.

Na de pauze zijn we naar een woninginbraak gegaan waar mensen buiten ons stonden op te wachten. De woning was van een ouder echtpaar waarvan de man recent was overleden en de vrouw in het ziekenhuis lag. De 3 volwassen kinderen van het echtpaar kregen een telefoontje van de buren omdat zij vermoedden dat er was ingebroken. Wij maakten kennis met de kinderen en zij lieten ons de poort zien. Deze was geforceerd en na het naar binnen lopen van de tuin zag je dat het raamkozijn was geforceerd en dat de inbrekers via het raam naast de achterdeur naar binnen waren gekomen. De kinderen van het echtpaar waren geëmotioneerd en gevoelsreflectie was hierbij erg belangrijk. Zelf heb ik nog in de omgeving een kleinschalig buurtonderzoek gehouden om na te gaan of iemand nog iets gezien/gehoord had maar er bleek niemand thuis te zijn.”

Tom (23) volgt de opleiding tot Politiemedewerker. Hij is werkzaam bij politieregio Oost-Nederland.

Een onverwachte les...

“Samen met mijn klasgenoten liep ik naar het lokaal waar wij ambtsinstructie zouden krijgen. Op het moment dat wij in het lokaal zaten kwam mijn vaste docent samen met een andere docent het lokaal binnen.
‘Ja jongens jullie krijgen 10 minuten, daarna -in overal compleet met koppel- in het lokaal; jullie worden gepepperd.’

Vol spanning zat de gehele klas in het juiste tenue binnen 10 minuten in het lokaal, gierend van de spanning en zenuwen voor deze complete nieuwe ervaring.

Per tweetal moesten we naar buiten waar wij een opdracht kregen om twee verdachten op afstand te houden en daarna aan te houden. Omdat ik niet een van de grootste ben was het voor mij nog een behoorlijke opgave om mijn verdachte, die rond de 1.90 m was, op afstand te houden. Maar gelukkig door de tactieken die wij in de lessen aangeleerd hebben was ook dit geen probleem. Hierna moesten ik en mijn collega voor het raam gaan staan, vervolgens hoorden we het woordje ‘SPRAY’ wat wil zeggen dat er pepperspray wordt gebruikt. Ik kreeg een behoorlijke straal ongeveer twee seconden vol in mijn gezicht. Mijn eerste gedachte was: ‘Oh is dit het?’

Hierna moesten we doorgaan met waar we gebleven waren. Gelukkig kon ik direct zonder pijn mijn ogen openen en de verdachte op afstand houden. Daarna kregen we de opdracht om iemand aan te houden. Op het moment dat ik de verdachte onder controle bracht, trad de pepperspray in werking en kon ik mijn ogen van de pijn niet meer openhouden. Nu was het de kunst om de verdachte samen met mijn collega blind te boeien met de handboeien.

Nadat dit gebeurd was en de verdachte klaar was voor transport kregen wij de opdracht om te gaan zitten in de veilige houding. Dit wil zeggen dat we gehurkt op onze knieën moeten gaan zitten en onze peppersprayhouder moeten bedekken zodat niemand deze kan afpakken. Hierna kwam al snel een andere collega die zich kenbaar maakte en vertelde dat hij mij ging helpen. Samen met deze collega ben ik naar de oogdouches gegaan om mijn ogen te reinigen. Dit was voor mij een erg leerzame ervaring!”

Mitchell volgt de opleiding voor Assistent Politiemedewerker (surveillant) en werkt bij Eenheid Midden Nederland - District Gooi en Vechtstreek.

Amsterdam, zondagochtend... Na een avondje stappen in Amsterdam pakte ik mijn tas in om weer huiswaarts te rijden met mijn auto. Toen ik weg wilde rijden zag ik onder mijn ruitenwisser een klein wit papiertje. Ik stap uit en bekijk het: het blijkt een bekeuring te zijn van Cition parkeerbeheer. Ik had gewoon parkeergeld betaald, maar waarschijnlijk heb ik mijn kenteken verkeerd ingevoerd. Het kaartje heb ik ook niet meer, dus in bezwaar gaan wordt vrij zinloos.

Het is natuurlijk alles behalve leuk om een bekeuring te krijgen. Helemaal als hij onterecht is. Helaas heb ik zelf ook een keer een onterechte bon uitgedeeld. Ik liep richting een oversteekplaats voor fietsers in Zaandam en zag dat een man overstak op zijn fiets. Bij mij was het nog rood, maar er had nog niemand gedrukt. Ik gaf de man een stopteken en vertelde hem dat hij een bekeuring kreeg voor het doorrijden bij een rood verkeerslicht.

De man ontplofte zowat. Hij reed gewoon door groen en hoe kon hij nou een bekeuring krijgen! Ik dacht dat dit gewoon smoezen waren en schreef gewoon door. De man legde zich erbij neer en nam zuchtend de bon aan. Hij gaf geen antwoord op mijn ‘toch nog een fijne middag’ en fietste weg. Het zat me toch niet lekker en ik besprak de situatie met ervaren collega’s. Zij vertelden mij dat ik de bon inderdaad niet had mogen geven: ik had niet gezien dat hij door rood fietste., Na intensief speurwerk vond ik het telefoonnummer van de man en belde hem op. Hij vond het erg netjes van me dat ik mijn excuses aanbood en verontschuldigde zich dat hij me geen goede dag had toegewenst. Ik vond het goed afgehandeld en heb de bon uiteraard verscheurd.

Bekeuringen lokken een breed scala aan emoties op bij mensen. Ik heb een vrouw gehad die eerst ging huilen toen ze een bon kreeg voor over de stoep fietsen. Daarna werd ze woest, waarna ze weer ging huilen. Ik heb ook eens ik een vrouw bekeurd die zei dat ze het belachelijk vond en een vette klacht ging indienen bij me. Het kan natuurlijk ook anders. De meeste mensen reageren normaal bij een bekeuring en accepteren hem gewoon. Zij snappen dat het hun eigen fout is en dat hun gedrag soms consequenties kan hebben. En die parkeerbon van € 55,-? Die betaal ik gewoon… Maar het is wel zonde van mijn zuurverdiende geld.

Tom volgt de opleiding tot Allround politiemedewerker (hoofdagent) en werkt bij eenheid Noord-Holland.

Voor het eerst ‘op straat’

“Voor het onderdeel Publiek Domein van onze opleiding aan de Politieacademie voor de ‘Vrijwillige ambtenaar van Politie’ werd gevraagd een opdracht op straat uit te werken.
De opdracht was:
”Jullie gaan in burger, in zelf samengestelde groepen, in een winkelcentrum naar keuze de straat op. Daar gaan jullie, gelet op de taakstelling (artikel 3 Politiewet) van de politiemedewerker, onregelmatigheden naar eigen inzicht waarnemen en interviews houden met betrokken personen.“

Omdat de winkels in Eindhoven (waar we de opleiding volgen) op donderdagavond als wij les hebben dicht zijn, hebben we gevraagd of we de opdracht misschien uit konden voeren bij het team waar we later ook ingezet gaan worden. De stagebegeleider was, net als wijzelf, erg enthousiast: dus aan de slag. Hij tipte ons over wat hangjeugdproblematiek in de winkelstraat in het dorp, dat zou het thema worden, dus op zoek naar onze eerste onregelmatigheid.

Het eerste bedrijf waar we voorbij kwamen was een gokhal, altijd goed voor een mooi verhaal.
De manager was erg scheutig in het verschaffen van informatie en eigenlijk waren we binnen 15 minuten klaar voor de complete opdracht én een kop koffie rijker. De belangrijkste boodschap was, zoals later bleek bij alle geïnterviewden: “we willen graag meer zichtbaar blauw op straat, maar zeker ook in de winkel”.

De manager van een grote winkel wist te melden dat er wel wat last van hangjeugd was, maar was zelf erger gewend dan wat hij meemaakte in het kleine Brabantse dorp waar hij nu werkzaam was.
De opmerking: “als je niet te moeilijk doet, word je wel met rust gelaten” was een mooie afsluiter. Op naar de volgende winkel. We waren getipt om naar een andere winkelier te gaan, die blijkbaar erg veel last had van de eerder genoemde hangjongeren. De opmerking van deze winkelier: “Ik ga er gewoon op af en jaag ze weg, ik ben er niet bang voor” bleef hangen. Blijkbaar had de manager van de vorige winkel toch een punt en zouden ze eens met elkaar moeten praten.

Het gaf ons erg veel voldoening om alleen nog maar naar de ondernemers te luisteren en adviezen aan te nemen. We gaan deze informatie uitwerken in een surveillanceplan, presenteren op school en later (als de opleiding is afgerond) gebruiken tijdens onze inzet.”

Freddy zit in de opleiding tot politievrijwilliger. Hij volgt de opleiding op de Politieacademielocatie in Eindhoven.