Bezwaarprocedure

“Ik ben inmiddels iets langer dan twee jaar bezig met mijn opleiding. Nog een jaar te gaan en ik mag mezelf agent noemen. Natuurlijk gaat dat niet zomaar. Tijdens de opleiding moeten we verschillende proeven afleggen. Elke keer weer is dat een stressmomentje, op het moment dat er ‘examen’ of ‘proeve’ voor komt te staan, krijgt iedereen het toch een beetje benauwd.

Afgelopen mei hadden mijn klasgenoot en ik de proeve WWM (wet wapens en munitie). We gingen hier met een goed gevoel naar toe. We hadden best wel wat extra werk verricht, zoals bij de forensische technische opsporing geweest om ons bezig te houden met wapens en het categoriseren van wapens. Dit is ten slotte een onderdeel van het examen. We hadden een aantal diensten geweigerd omdat we perse samen nog eens naar het examen wilden kijken. En diensten weigeren doen we niet snel want meestal kun je dan een leukere dienst krijgen dan je had ;).

Kortom; we gingen hier met een goed gevoel naar toe. Nadat we ons examen hadden afgelegd moesten we even naar buiten. De examinator ging alles op een rijtje zetten en beoordelen of we geslaagd waren of niet. De minuten dat je op de gang zit zijn niet de leukste minuten, tenminste ik vind ze verschrikkelijk. Uiteindelijk mochten we weer naar binnen, we gaan zitten, en vervolgens zegt de examinator: ‘ik heb slecht nieuws…’.

Toen wisten we natuurlijk al hoe ver het was. Allebei gezakt. Vet balen. Ook waren we het beide niet eens met het commentaar dat we kregen, maar ja daar valt niets meer aan te doen.

Later op de dag hoorden we dat nog meer van onze klasgenoten gezakt waren, dat vonden we toch wel raar. Uiteindelijk besloten om met z’n allen bij elkaar te zitten. Hoe kwam het nou?

Uiteindelijk zijn we met z’n zessen in bezwaar te gaan. Je gaat dan individueel beschrijven hoe je proeve is gegaan en waar je het niet mee eens bent en waarom niet. Vooral de waarom niet is natuurlijk erg belangrijk. Dit wordt dan opgestuurd naar de examencommissie, die gaat daar iets van vinden. Dan krijg je de keus om je bezwaar mondeling toe te lichten. Hiervoor hebben we alle zes gekozen.

Nadat we dat gedaan hadden, heeft de examencommissie uitspraak gedaan. Helaas voor ons ongegrond, wat betekent dat we nog steeds gezakt zijn en er niets meer aan te doen is. Uiteindelijk hadden we er allemaal wel vrede mee.

En persoonlijk vind ik het wel interessant om ook een bezwaarprocedure een keer te hebben meegemaakt. Maar om het verhaal leuk af te sluiten: begin september  hebben mijn collega en ik ons examen opnieuw mogen doen en zijn hiervoor geslaagd!”

Joyce (23) volgt de opleiding tot agent op de Politieacademie in Eindhoven. Ze is in dienst bij de eenheid Oost-Brabant.

Baliedienst

Ik heb de afgelopen weken in totaal 40 uur baliediensten gedraaid. Ik had niet verwacht dat je achter de ‘schermen’ zulke verschillende mensen en verhalen te horen krijgt.

Zo zat ik bijvoorbeeld achter de balie van een bureau in mijn regio, toen er een jonge vrouw binnenkwam. Zij wilde melding doen dat ze bedreigd werd door een vriend van haar ex. Zij had al een flink aantal jaren een geheime relatie met een jongen, terwijl hij een compleet gezin thuis had zitten. Nu is de vrouw van de ex achter de geheime relatie gekomen en is het een en ander uit de hand gelopen. Zoals gezegd heeft een vriend van haar ex haar met de dood bedreigd. Samen met een collega heb ik de melding opgenomen. Mevrouw wilde geen aangifte doen, maar wilde wel dat wij van het verhaal wisten. De situatie staat nu uitgebreid in het systeem, en daarbij heb ik ervoor gezorgd dat indien er een melding komt vanuit haar adres, dat er extra alarmbellen gaan rinkelen bij de meldkamer.

Een dienst later kwam er een meneer aan het bureau, die vertelde dat hij ook bedreigd werd. Hij had de nacht ervoor mensen aan zijn deur gehoord, en op een gegeven moment hoorde hij zelfs dat er een vuurwapen werd doorgeladen. Op dat moment wilde hij de politie bellen, en draaide hij het nummer 111. Ook hij wilde geen aangifte doen. Ik heb wederom het hele verhaal in het systeem gezet en een e-mail gestuurd naar de wijkagent. Ook heb ik meneer uitgelegd waarom hij geen politie aan de lijn kreeg, en dat hij de volgende keer 1-1-2 moet bellen.

Een uur later kwam er een wat oudere vrouw aan het bureau. Zij vertelde dat ze weg wilde rijden van een verkeerslicht omdat deze op groen sprong, toen ze plotseling een keiharde knal hoorde en een schok voelde. Ze wist niet wat er precies gebeurd was en ze reed weg. Later bleek ze te zijn aangereden door een auto die achterop was geknald. Zij vertelde mij dat dit met zo’n knal was gegaan, dat het kenteken van de auto ingegraveerd stond in haar achterbumper! Ik heb haar auto en het kenteken bekeken en kon er moeilijk een kenteken uit herleiden. Het kenteken dat ik had ontcijferd, heb ik door het systeem gehaald: er kwam een Volkswagen uit, en, dit voertuig stond in Noord-Holland. Ik heb de tenaamgestelde van het voertuig gebeld, maar deze ontkende in alle toonaarden. Zij ging meteen foto’s maken van haar auto, om te bewijzen dat ze geen schade had (en dus niet betrokken was bij de aanrijding). Ze heeft mij deze foto’s gemaild, en ze bleek er inderdaad niks mee te maken hebben.

Toen ik de oudere vrouw wilde bellen om dit te vertellen, was ze me voor. Ze was zelf naar de garage gegaan en de garagemedewerker had ook naar het ingegraveerde kenteken gekeken. Er kwam een ander kenteken uit. Toen ik deze door het systeem haalde, bleek deze op naam te staan van een voertuig dat stond in een andere politieregio. Het voelde net alsof ik werkte bij de recherche Ik heb de meldkamer gebeld van dit korps, met de vraag of de collegae van ons buurkorps wilden gaan kijken. Twee collega’s zijn gaan kijken op het adres en hebben de auto zien staan. Deze had ook geen schade. Ik heb de oudere mevrouw gebeld dat ik, 007, mijn best gedaan heb voor haar, maar dat ze het bij de verzekering moet gaan proberen.

Op de laatste ‘baliedienst-dag’ kwam er een mevrouw aan het bureau die aangifte wilde doen van bedreiging met de dood. Zij had een briefje in de brievenbus gekregen met de tekst: ‘‘ik maak je dood’’. Vermoedelijk had de overbuurman dit gedaan. Ik hoorde het hele verhaal: de overbuurman zorgde al jaren voor overlast, bedreigde het 9-jarige kind van de vrouw, en schold familie van haar uit zonder enige aanleiding. Tijdens de aangifte kreeg ik oprecht medelijden met de vrouw.

Paar uur later. Er loopt een man het bureau binnen. Hij wilde aangifte doen van bedreiging en vernieling. Het betrof de overbuurman, die de vrouw zou hebben bedreigd. Hij had een steen door de ruit gekregen met een briefje eraan met de tekst: ‘‘ik maak je helemaal kapot en je hele familie ook’’. Hij dacht dat de vrouw, die een paar uur daarvoor aangifte tegen hem had gedaan, de dader hiervan was. Weg was mijn medelijden.

Al met al enorm veel verschillende verhalen en verschillende mensen. Ik vond het lastig dat je soms iemand echt wilt helpen, en niet slechts een verhaaltje in de computer zetten. Toch zijn de mogelijkheden die ik kan doen voor iemand beperkt. Ik hoop dat de aangereden vrouw haar geld vergoed krijgt door de verzekering. Ik zal haar over een tijd bellen hoe het afgelopen is.

 

Tom volgt de opleiding tot Allround politiemedewerker (hoofdagent) en werkt bij eenheid Noord-Holland.