De Blauwe maand en de NSS

“Als je begint aan een opleiding bij de politie, dan komt er een tijd dat je mag gaan snuffelen in de praktijk, bij je eenheid. Deze snuffelstage noemen we ‘de blauwe maand’.
Wat ik in ieder geval eens wilde zien was een oefening van de ME. Werken bij de ME is geen fulltime baan, maar dit doe je ‘erbij’.

Dit jaar staat er een grote nucleaire top gepland in Den Haag waar veel wereldleiders op af komen, genaamd de NSS. De NSS brengt veel risico’s met zich mee, waardoor alle verloven binnen de politie zijn ingetrokken. Als je dacht dat de kroning van onze Koning een groot evenement was, dan moet je maar eens inbeelden dat de NSS vijf maal meer inzet vraagt van de politie. Iedereen moet oefenen en voorgelicht worden in verband met mogelijke calamiteiten. Dankzij mijn coach mocht ik mee naar een oefening van de ME.

Wij kregen bij een andere eenheid voorlichting van onze Duitse collega’s met wie we vaak samenwerken. Zij hebben in dit geval heel veel ervaring met demonstranten tijdens nucleaire transporten. Na een presentatie van een uur in het Duits, die overigens erg interessant was, vertrekken we in een sectie van drie bussen naar het centrum van een stad. Daar staat een groep acteurs als demonstranten op ons te wachten. Even gedragen de demonstranten zich niet en de ME grijpt in. Goed om te zien is dat de ME absoluut niet alleen geweld gebruikt.

De commandant van mijn bus praat eerst met een van de demonstranten. Ze maken afspraken over wat ze wel en niet mogen. Dit bedenkt de commandant overigens niet zelf, want de burgemeester heeft hier ook grote inspraak. Helaas kunnen de demonstranten zich toch niet gedragen en worden ze in een hoekje gedreven en daar gehouden. Verder dan een kleine duw komt het niet. Het is enorm gaaf om te zien hoe iedereen gedisciplineerd en tactisch samenwerkt. Iedereen kent zijn plek, luistert, kijkt en voert alles met grote precisie uit.

Om mijn enthousiasme over de ME op papier te zetten, heb ik nog wel wat kantjes nodig, maar daar is deze blog te kort voor. Ik ga in ieder geval na mijn opleiding solliciteren bij de ME.
De politie is in ieder geval enorm veelzijdig. Voor iedereen wat wils als neventaak of om je op te specialiseren. Er is vast wel iets waar jij enthousiast van wordt!”

Sander (33) heeft na een aantal jaar in het bedrijfsleven gewerkt te hebben, de overstap gemaakt naar het politievak. Vandaag vertelt hij over zijn eerste stage bij de eenheid.

Een kijkje in de meldkamer.

“Toen ik bij de meldkamer naar binnen liep kon ik alleen maar computers zien waar mensen achter zaten. Ik maakte kennis met Leon die vandaag de brigadier van dienst was. Hij legde mij in het kort uit dat de meldkamer van de ambulance, brandweer en de politie allemaal in dezelfde ruimte werken met ieder hun eigen taak.

De ruimte bleek groter dan ik dacht na een stukje rond gelopen te hebben. Per persoon heb je ongeveer zes (!) beeldschermen voor je neus waar je constant mee bezig bent. Ik ging naast Danielle zitten die twee jaar ervaring heeft bij de meldkamer van de politie.
Op de computers kon je precies zien waar alle voertuigen die zich hadden aangemeld zich bevonden. Van 15:00 tot 19:00 uur was het een redelijk rustige dag met hier en daar een prioriteit 1 melding. Wanneer deze prioriteit 1 melding binnenkomt wordt er verwacht dat de politie en ambulance binnen 15 minuten aanwezig zijn. Het is dus belangrijk om te weten hoe de systemen werken en alle eenheden die in de buurt zijn z.s.m. inhoudelijk op de hoogte te stellen en te verzoeken om ter plaatse te gaan. Deze eenheden worden dan gekoppeld aan de melding.

Op het scherm kun je precies zien welke eenheden er bezig zijn, aanrijdend zijn of ter plaatse. Ook is er via de portofoon de mogelijkheid om een infoaanvraag in te dienen bij de meldkamer. Deze krijg je in het beeldscherm te zien en deze vragen gaan vaak over kentekens en personen. Het is dus handig om verschillende informatieregisters te hebben openstaan. Er is regelmatig contact met externe partijen bijvoorbeeld een sleepbedrijf als er een ongeluk is met zware materiële schade.

 

Van 19:00 tot 22:30 uur heb ik meegelopen bij de afdeling waar alle 112-meldingen binnenkomen. Vanaf daar worden de telefoontjes gesplitst om te kijken welke hulpdienst de beller nodig heeft. Wanneer dit duidelijk is verbinden zij door naar de juiste meldkamer. Ook komen hier alle bellers binnen die het nummer 0900-8844 (geen spoed, wel politie) hebben gedraaid. Dit nummer bellen mensen over politiezaken. Het kan dan gaan om verdachte situaties, overlast, vuurwerk en noem maar op.

Het is handig om te weten waar een melding vandaan komt, hoe die vervolgens verwerkt wordt en uiteindelijk gekoppeld wordt aan jou als eenheid. Nu ik weet welke informatie er nodig is om een melding goed te laten verlopen (Waar-adres van melding, Wie-de melder is, Wat-er gebeurd is) kan ik mij hier op concentreren en zorgen voor meer veiligheid tijdens het werken.”

Tom volgt de opleiding tot politiemedewerker. Hij is werkzaam bij de Eenheid Oost-Nederland.

Eindelijk, de proeve van bekwaamheid.

 

“Precies 1 jaar, 1 maand en 20 dagen nadat ik aan de opleiding vrijwillige ambtenaar van politie begon is het zo ver. Het examen, wat ook wel proeve van bekwaamheid wordt genoemd, staat vandaag om 09:00 op de agenda.

Het examen bestaat uit twee delen, Publiek domein en Verkeer wat uiteraard op school en in onze stage veelvuldig is behandeld. Publiek domein is “zichtbaar aanwezig zijn” en toezicht en handhaving in algemene zin, en een stukje verkeer hoort er ook bij.

Om deel te nemen aan het examen moet je een aantal cruciale leeropdrachten en praktijkopdrachten positief hebben afgerond. Je maakt samen met je examenmaatje een surveillanceplan, wat wij hebben aangevuld met informatie van de wijkagent en een igp-opdracht (informatiegestuurde politie) waarin staat dat het station regelmatig bezocht moet worden omdat de spoorwegpolitie dat niet meer doet.

Dit surveillanceplan is de basis van de proeve van bekwaamheid. In het surveillanceplan wordt omschreven wat het doel is van de surveillance, wat de aandachtspunten in het gebied zijn, waar we preventief en repressief op reageren en wat de hulpmiddelen zijn die we nodig hebben.
Voorzien van een beetje gezonde spanning komen we om 08:40 op het bureau aan, waar de “externe examinator” al op ons staat te wachten. We krijgen diverse vragen over het surveillanceplanen en gaan op pad.

We zijn nog geen 5 minuten onderweg en er komt iemand over het trottoir aangefietst terwijl de volledige rijbaan leeg en beschikbaar is. Niet iedereen is blij met een aankondiging van beschikking, in de volksmond: een bekeuring, en ook deze betrokkene laat duidelijk merken dat hij dat ook niet is.
De situatie blijft onder controle, mijn maatje schrijft de bekeuring uit en we vervolgen onze surveillance. Tijdens de surveillance zijn we aanspreekbaar, dit blijkt ook uit het aantal vragen wat we krijgen uit het publiek en we geven wat preventieadvies aan winkeliers en mensen die met open tas lopen. Het stationspersoneel en de winkeliers aldaar zijn duidelijk blij met “blauw” op straat en een beetje later dan gepland komen we van het rondje terug op het bureau.

De examinator kijkt het schriftelijk werk na en geeft ons beiden een hand, we zijn allebei geslaagd. Later die dag horen we van vier andere klasgenoten dat ze ook geslaagd zijn.

Omdat mijn maatje en ik de andere examens eerder al hebben afgetoetst op het team was dit voor ons het laatste examen, helaas duurt het nog een tijdje voordat er een diploma-uitreiking is en we onze extra strepen krijgen. Tot die tijd zijn we nog even aspiranten…”

Freddy is accountmanager en volgt in zijn vrije tijd de opleiding tot politievrijwilliger. Hij werkt bij Eenheid Zeeland-West-Brabant.