Jong geleerd..

“Mijn (stief)vader is bij de politie, zullen mijn zoontje en stiefzoontje hebben gezegd tegen de leerkrachten van hun basisschool. Onze ‘bijzondere’ kinderen zitten op dezelfde speciale basisschool, waar het thema hulpverlening werd behandeld. Natuurlijk vond de juf het wel leuk om een live politieman in de klas te hebben, dus er werd een briefje in de agenda gestopt met verzoek of ik een keertje een uurtje of wat wilde komen vertellen over de politie.

Uiteraard doe ik dat graag, een van de leukste eigenschappen van kinderen op zo’n school is dat ze erg dankbaar en enthousiast zijn als er zoiets gebeurt in de klas. De juf belde me, ik vertelde haar dat ik geen fulltime politieman ben, maar een vrijwilliger en dat ik het alleen zou doen als het voor allebei de klassen tegelijk zou zijn. De afspraak was snel gemaakt en op de afgesproken dag ging ik, uiteraard in volledig uniform en met allerlei attributen op weg naar de school.

Natuurlijk kom ik precies aan tijdens de pauze en word weer herinnerd aan de diensten  uniformgewenning. Ik lijk wel een filmster als alle kinderen zich rondom mij verzamelen en meewandelen naar de deur van de school. De juf van de klas waar mijn zoontje in het vorig schooljaar zat, zag me over de gang lopen en trekt me naar binnen. Ik ben gelukkig op tijd en kan wel een kwartiertje vertellen maar moet daarna snel naar mijn jongens.

Als allebei de klassen zijn verzameld in een lokaal vraagt de juf aan mijn zoontje: “Wie staat er voor de klas?” Hij heeft een glimlach van oor tot oor en zegt trots: “Mijn papa!” Ik moet even slikken, wat is ie lief en trots op mij denk ik nog en ik beantwoord de vragen van de juf en de kinderen.

Het uur vliegt om, de gekste vragen worden gesteld en de stage-juf wordt gaandeweg in de boeien geslagen, met een gierende klas kinderen tot gevolg. Met de juf geboeid tegen het bord vraag ik mijn stiefzoontje of hij toevallig nog aan het sleuteltje van de boeien heeft gedacht. Verbaast kijkt hij me aan en zegt van niet… Ik doe net of we dat wel hadden afgesproken en vraag hem hoe we nou verder moeten. De kinderen in de klas gieren het uit, geweldig! Uiteraard heb ik de sleutel zelf en de juf mag gaan en ik beantwoord nog wat vragen. Een van de kinderen vraagt waar mijn pistool is, ik zeg uit gewoonte dat ik niet vuurwapen-dragend ben, waarop hij antwoordt: “Da’s maar goed ook, anders zou de school zo in brand vliegen…”

Ik rij voldaan terug naar het bureau om mijn spullen terug te brengen en het uniform in de kledingkast te hangen en ga weer aan het werk voor mijn baas, morgenavond heb ik weer dienst bij de politie.”

Freddy is accountmanager en volgt in zijn vrije tijd de opleiding tot politievrijwilliger. Hij werkt bij Eenheid Zeeland-West-Brabant.

Het moment waar iedereen tegenop ziet.

“Het was eindelijk zo ver, de dag waarvan we wisten dat hij ooit eens zou langskomen in de opleiding; de peppersprayervaring. De kans dat we in aanraking komen met dit ‘wapen’ is vrij groot. Er kan wat van je collega in je ogen terecht komen, of je komt in een situatie waar je zelf genoodzaakt bent om pepperspray te gebruiken terwijl je zelf geraakt kan worden. Het is van tevoren wel fijn om te weten waar je aan toe bent en om te weten hoe je erop gaat reageren.

Een aantal weken ervoor hadden we al kort besproken hoe het zou zijn en wat we allemaal moesten meenemen. Er waren al meteen wat nerveuze gezichten te zien, waaronder ikzelf. Van tevoren werd verteld dat het niet verplicht was, maar collega’s die de eerste keer overgeslagen hebben, maar het uiteindelijk toch hebben gedaan waren daar wel blij om. Dit was uiteindelijk ook mijn motivatie om toch door te zetten. Over de mail kregen we een hele waslijst met dingen die we mee moesten nemen. Dit waren in totaal drie handdoeken en extra kleding, inclusief ondergoed. Al met al leek het er eerder op alsof ik een weekendje weg ging. Vol goede moed stapte ik op de fiets op weg naar de Politieacademie, maar de spanning was wel te voelen. Na een korte uitleg gingen we naar buiten, waar de peppersprayervaring zou plaatsvinden en waar de oogdouches zich bevinden.

Op een gegeven moment was ik aan de beurt en mocht tegen de muur aan staan. Mijn buddy stond twee meter van me vandaan zodat hij me naar de douches kon begeleiden. Als ik er klaar voor was mocht ik mijn ogen dicht doen en lippen inhouden, zodat de docent de pepperspray op mijn gezicht kon spuiten. Het lijkt in het begin mee te vallen, het lijkt net een straaltje water. Tot je je ogen open probeert te doen. Je voelt de pepperspray langzaam inwerken, mijn ogen sloegen meteen weer dicht en wilden niet meer open. Meteen werd ik naar de oogdouche begeleid om te spoelen met water. Op dat moment werd het alleen maar erger, omdat je de pepperspray verdunt en je het over je hele gezicht krijgt. Belangrijk was onze ademhaling, want door de paniekreactie is er een kans dat je kan hyperventileren. Hier had ik verder geen problemen mee, tot de pepperspray ook op mijn longen begon te werken. Het voelt alsof je ongelofelijke hete lucht inademt, je begint te kuchen en al het slijm in je neus en keel begint los te komen. Na een tijdje brandde mijn huid zo erg dat het leek alsof ik veel te lang in de zon had gelegen, maar dan tien keer erger. Na een aantal minuten te hebben gespoeld probeerde ik weer normaal mijn ogen open te doen en dat lukte vrij makkelijk. Ik stapte uit de ruimte en werd verkoeld door een licht briesje en een soort van plantenspuit. Dit voelde toch zo fijn aan, totdat er weer pepperspray vanuit mijn haar naar beneden begon te lopen. Ik zag meteen weer wazig en wat ik ook probeerde, het wilde niet weg. Er zat maar één ding op, weer terug naar de oogdouche. Na een minuutje spoelen voelde het weer goed en heb ik even buiten gelopen om een fris windje in mijn gezicht te krijgen. In een spiegel zag ik precies waar de pepperspray had gezeten, mijn huid was namelijk vrij rood. Een half uurtje later had ik, behalve een brandend oor, nergens meer last van.

Al met al wat ik blij dat ik het gedaan heb en uiteindelijk viel het me reuze mee. Je weet nu wanneer en hoe je je geweldsmiddelen goed moet inzetten, omdat je zelf ervaren hebt hoe het is. Wij hadden het geluk dat we meteen konden spoelen, verdachten mogen nog een kwartier geboeid in de auto zitten.”

Koen (20) volgt de opleiding tot politievrijwilliger surveillance en handhaving op de Politieacademie in Apeldoorn.