dinsdag 24 juni 2014

De toon die de muziek maakt

“De eerste les AZ (Aanhouding & Zelfverdediging). We moeten een verdachte aanhouden. Om mezelf een houding te geven, sta ik met opgeheven wijsvinger tegenover een klasgenoot, in dit geval de verdachte: ‘Stop politie, u bent aangehouden!’ Mijn klasgenoot, ook moeder van twee kinderen, schiet in de lach. Ze herkent in mij meer een boze moeder dan een agent met gezag. Ik lach mee en realiseer me dat ik ook nog nooit een agent met een opgeheven vinger heb zien staan.

Na een paar lessen kom ik er achter dat de goede toon vinden vaak lastiger is dan de verdachte fixeren of de handboeien om doen. Al valt dat laatste ook niet mee. Het is soms een gestuntel van niks. De leren huls aan je koppel is nog stug, zodat voordat je de boeien eruit hebt, de vogel al lang gevlogen zou zijn.

Na zes weken les mogen we twee dagen stage lopen bij de eenheid. In burger. Ik mag een grote verkeerscontrole bijwonen, uitgevoerd door de politie in samenwerking met externe partners zoals de Belastingdienst, RDW, Marechaussee en Douane.

Met nieuwsgierigheid observeer ik de agenten die aan het werk zijn. Nieuwsgierig naar hoe ze communiceren, maar ook hoe bestuurders daarop reageren. De rij auto’s is lang en het duurt soms even voordat de bestuurder aan de beurt is. Bij een van de poortjes staat een wat oudere groepschef.  Hij heeft een prettige uitstraling. Ik maak een praatje met hem. Als groepschef zit hij meestal op bureau en dit zijn gelegenheden waar hij weer ‘gewoon’ het werk op straat mag doen. Hij heeft er plezier in. Dat kan ik zien.

Elke bestuurder wordt door hem met egard ontvangen. Vriendelijk vraagt hij naar het rij- en kentekenbewijs. Maakt een praatje, soms een grapje en als er iets niet in orde is, deelt hij een bekeuring uit en schudt dan vervolgens vaderlijk z’n hoofd met de opmerking: ‘Zonde’. Is er niets aan de hand, steekt hij z’n duim op tegen de bestuurder en roept: ‘de P van prima!’

Gefascineerd blijf ik zo een tijdje staan kijken. Ik bedenk me dat de toon die de muziek maakt soms in het kleine zit, soms een kunst  is van de lucht eruit te halen. Maar dat de opbrengst groot kan zijn: ik heb nauwelijks een bestuurder boos zien wegrijden.”

Esther (41) werkt als managementassistente op de Politieacademie. Na 12 jaar wilde ze ook wel eens ervaren hoe het werk op straat is. Daarom solliciteerde ze als vrijwilliger surveillance & handhaving.

woensdag 11 juni 2014

Ik ken hem ergens van…

“Een van de wijkagenten van het centrum van de stad had de club vrijwilligers gevraagd of we een project wilden opzetten tegen zakkenrollers. Op zaterdagmiddag gebeurt het nogal eens dat men de pincode afkijkt, waarna pinpassen worden gestolen, of waardevolle spullen worden ontvreemd bij het winkelend publiek. Dit betreft helaas meestal de ouderen van de samenleving.

Na de briefing waarbij de doelen en het plan uitgelegd werd gingen we op pad. Twee eenheden (van twee personen) in burger en twee in uniform. Ik ben niet zo goed in winkelen, maar wandel door de binnenstad in mijn burgerkleding voorzien van koppel met transportboeien en pepperspray en de portofoon in mijn binnenzak. Al wandelend door het publiek zie ik een man die verdacht geïnteresseerd rondkijkt, maar niet naar de winkels zoals de meeste mensen… Ik tip m’n maatje en vertel over de porto wat ik zie en dat we deze persoon “een staartje geven”, hem wat langer gaan volgen. Ondertussen heb ik sterk het gevoel dat ik de man ken, maar ik kan hem niet direct thuisbrengen. De man gaat winkel in en uit en zoekt duidelijk naar open tassen en jaszakken. Het is lastig om hem te volgen omdat hij zig-zag door de winkelstraat gaat.

Opeens schiet het me te binnen, ik ken hem! Tijdens de dienst die ik met de carnavalsoptocht heb gedaan werden we door omstanders getipt dan iemand aan de broeken van dames zat. We hebben hem toen even geobserveerd en aangesproken, z’n identiteit vastgesteld en weggestuurd.
Later die dag hoorde ik dat dezelfde persoon om dezelfde reden nog een keer door de collega’s was aangesproken.

Ik geef mijn informatie door aan de collega’s en wacht totdat de andere burgereenheid ons aflost. De man kijkt onrustig om zich heen en ik vermoed dat hij mij ook heeft gespot en misschien zelfs herkend heeft. De andere eenheid neemt het van ons over, maar de man heeft duidelijk door dat hij gespot is. Hij loopt ineens met stevige pas de stad uit. Op zich jammer dat we hem niet op heterdaad hebben betrapt, maar we weten zeker dat hij die zaterdag geen zakken meer gerold heeft.”

Freddy is accountmanager en werkt daarnaast als politievrijwilliger bij de Eenheid Zeeland-West-Brabant.