Urgente vermissing

Het is zaterdagmiddag en heerlijk weer als we de melding: “Vermissing van een 12 jarig meisje bij een recreatieplas” binnen krijgen.

Mijn collega en ik gaan met spoed ter plaatse en horen van de reddingsbrigade dat het gaat om een meisje van 12 jaar, donkerblond lang haar, ongeveer 1,40 meter lang gekleed in roze topje, blauwe korte broek en slippers.

De vader is in paniek en vertelt dat het meisje suikerziekte heeft en insuline had gespoten. De vader had tegen zijn dochter gezegd dat ze even bij de auto op hem moest wachten, hij zou vast wat spullen naar een plek aan het water brengen. Toen hij terug kwam bij de auto was ze weg. Als een suikerpatiënt na het spuiten van insuline niet eet, is er een grote kans op een hypo.

Vanwege de aard van de vermissing vragen we of een andere eenheid ook ter plaatse wil komen en of de OVD (Officier Van Dienst) wil komen om de zoektocht te begeleiden. De OVD neemt de coördinatie op zich en blijft bij de post van de reddingsbrigade. Gezien de kans op een hypo nemen de mensen die gaan zoeken een blikje frisdrank mee, zodat we haar wat te drinken kunnen geven als we haar vinden.

De tweede eenheid zoekt bij de parkeerplaatsen, wij zoeken langs de waterkant. We lopen de vader van het meisje tegen het lijf, die zoekt met een strandwacht. Hij vertelt me dat dit de plek is waar ze altijd liggen. Natuurlijk houden we in ons achterhoofd dat er misschien geen sprake is van weglopen en dat het meisje is meegenomen tegen haar wil.

Tijdens de zoektocht houden we de OVD steeds op de hoogte. Mijn collega en ik zoeken ook in naastgelegen weilanden, bosschages en sloten. Van de andere eenheid hoor ik over de portofoon dat ze een man hebben aangetroffen op de parkeerplaats die het zoeken belemmert. Hij is erg vervelend en blijft de collega’s en de reddingsbrigade in de weg lopen. Als hij wordt gevorderd te vertrekken verzet hij zich heftig en wordt aangehouden.

Ondertussen zie ik in mijn ooghoek een meisje liggen en vraag haar hoe ze heet. Ze reageert wel, maar is suf en afwezig, iets wat bij een hypo hoort. Ik vraag haar nogmaals hoe ze heet en ze vertelt me haar naam. Het is het meisje wat we zoeken! Ik vertel de OVD dat het meisje is gevonden en mijn maatje geeft haar wat cola voor de suiker. Ze reageert wat verward op onze vragen.  Gelukkig is de EHBO aanwezig op de recreatieplas en ze wordt meegenomen naar de basis van de reddingsbrigade en herenigd met haar vader.

Het gaat langzaam beter met het meisje en over de portofoon hoor ik “Einde oefening”. De wijkagent die deze integrale oefening heeft opgezet roept iedereen bij elkaar en begint met de debriefing. In 19 minuten is het meisje gevonden en hebben de betrokken partijen geleerd wat het belang is van samenwerken. De acteur die eerder werd aangehouden wordt ontdaan van de transportboeien en we bedanken iedereen voor hun inzet.

Freddy is accountmanager en daarnaast werkt hij bij Eenheid Zeeland-West-Brabant als politievrijwilliger.

Een bijzondere surveillance

Het is vrijdagavond. De start van het Drakenbootfestival in Apeldoorn, met optredens van verschillende bands, waaronder Level 42. Bij de briefing zijn ook jonge collega’s aanwezig die niet van de generatie Level 42 zijn. Andere, waaronder ikzelf, proberen het nog met opsommen van enkele hits zoals ‘Lessons in Love’ en ‘Running in the family’. Helaas zonder resultaat…

Ik loop deze avond met wijkagent Ronald. Lopen is misschien niet het goede woord, het lijkt meer op hobbelen. Net als ik vind dat ik het goede tempo te pakken heb, staan we weer stil, want dan komt hij een bekende tegen. En een wijkagent zou natuurlijk geen goede wijkagent zijn als er geen praatje wordt gemaakt.

Zo ook met de burgemeester van Apeldoorn die ik nog nooit heb ontmoet. Het blijkt een bijzonder sympathieke man te zijn. Enthousiast vertelt hij dat het nog best spannend was of Apeldoorn de start van de Giro d’Italia zou binnen halen. Ik vertel hem dat ik het geweldig vind dat het hem is gelukt en dat ik trots op Apeldoorn was toen ik het nieuws hoorde. ‘Echt?’ vraagt hij. Ik knik. ‘Maar dat houdt ook wat in voor jullie’. Ik antwoord de burgemeester dat ik het voor geen goud zou willen missen.

Ronald en ik lopen die avond naar een oude school waar de begane grond is ingericht als kleedkamer voor de artiesten. De school staat op een braak liggend terrein, met aan de rand een betonnen parkeergarage. ‘Nou, Level 42 ziet wel het mooiste stuk van Apeldoorn’, zegt Ronald ietwat cynisch. Ik ben het volkomen met hem eens. Van een beveiliger mogen we doorlopen naar de kleedkamer. De zanger van de band blijkt geen last van te hebben van 'lelijk' Apeldoorn. ‘Hi folks’, roept hij enthousiast als hij ons ziet. Ik probeer een nonchalante houding aan te nemen door net te doen of het heel normaal is dat ik in de kleedkamer van Level 42 sta, maar ik sta gewoon bij een wereldband in de kleedkamer!

De volgende dag ben ik weer op het bureau voor een bespreking over een surveillance tijdens het WK Beachvolleybal.
‘Bedankt nog voor je inzet van gisteren’ roept Ronald als hij mij ziet. Graag gedaan, ik zou het voor geen goud willen missen!

Esther (42) werkt als managementassistente op de Politieacademie. Na 12 jaar wilde ze ook wel eens ervaren hoe het werk op straat is. Daarom volgt ze de opleiding tot politievrijwilliger.