“Het is een
doordeweekse ochtend op het Politie Service Center. Ik verdeel de taken; de
meesten zullen vandaag de telefoontjes naar 0900-8844 beantwoorden, maar ook de
e-mails moeten afgehandeld en er moeten aangiften opgenomen worden. Dan wuift
een van de medewerkers me driftig vanachter haar bureau toe.
Als ik naar
haar toe loop, schakelt ze de speaker van haar telefoon in, zodat ik mee kan
luisteren. Ik hoor een mevrouw paniekerig ratelen, de woordenbrij is nauwelijks
te volgen - de nood is duidelijk hoog. Mijn collega luistert ingespannen en
vraagt geduldig door. Het eerste wat we willen weten is waar deze mevrouw is en
wat er aan de
hand is.
Al gauw blijkt dat de vrouw gevangene in eigen huis is. Haar man sluit haar elke dag in de woning op en neemt dan alle telefoons met zich mee. Vandaag werd hij weggeroepen voor zijn werk en in de haast is hij er een vergeten. De vrouw is bang, hij kan ieder moment thuiskomen. Of we haar willen komen halen?
Natuurlijk
willen we dat. Terwijl mijn collega de vrouw aan de lijn houdt bel ik op een ander toestel met
onze meldkamer. Ik leg de meldkamermedewerker de hele situatie uit en geef hem
het adres door, waar zich dit alles afspeelt. Nog terwijl ik hem aan de lijn heb stuurt hij een
van de politie busjes van de Directe
Hulpverlening onderweg. Ik krabbel wat op een stuk papier en hou mijn collega
de tekst voor; "Onderweg, zeg dat ze straks niet ophangt maar een van de
agenten aan de
lijn geeft." Ze geeft de boodschap aan de vrouw door.
Al snel
horen we hoe de agenten de deur eruit lopen. Mevrouw is uit haar benarde
positie bevrijd! Ze geeft de telefoon over aan een van hen en zijn boodschap is
kort maar krachtig; "we zijn binnen!" Dan pas verbreken we de
verbinding. Ik grijns
mijn collega breed toe, goed werk!”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten