Vrijdag de dertiende...

Op deze dag had ik IBT.  Dit houd in dat ik die dag op een speciale locatie werd getraind op mijn beroepsvaardigheden.  Op deze dag werd ik gedurende de ochtend wederom getraind op amok.  Dit is een training die is ontwikkeld om snel te reageren op ‘ highschool shootings’  en soortgelijke situaties.  Wat de training ‘ amok’  kenmerkt is dat er in een gebouw, zoals een school of een winkelcentrum een persoon is of personen zijn die maar op een ding uit zijn….zoveel mogelijk slachtoffers maken. Ons doel…de situatie zo snel mogelijk doen stoppen. Dit houd in dat je  met je collega als eerste (first responder)  zonder aarzelen het gebouw ingaat, communiceert met de meldkamer en opzoek gaat naar de persoon of personen. Niet zonder gevaar voor eigen leven en vandaar een intensieve training en meerdere dagen waarin we de training herhalen. We lopen met getrokken oefenwapens door het IBT gebouw en scannen systematisch de ruimtes af…totdat onze dader is gepakt. Vaak gebeurt dit door gebruik van ons vuurwapen.  

In de middag was er aandacht voor extreem geweld. Iets dat steeds vaker voorkomt. Mensen die niet meer weten te stoppen met op mensen in te slaan of trappen, maar ook het gebruik van automatische wapens. Deze worden steeds vaker gebruikt omdat ze goedkoop zijn, makkelijk in gebruik en je raakt altijd wel iets. In de oefenstraat staan we een pand te bewaken zonder te weten wat ons gaat overkomen. Opeens komt er een persoon de straat in te lopen en opent het vuur op ons met een automatisch wapen. Zowel wij als de persoon schieten met oefenwapens voorzien van zogenaamde ‘ non-markers’. Dit zijn een soort losse flodders die wel aankomen, maar vrijwel geen letsel kunnen veroorzaken. Het is te vergelijken met airsoften. We zoeken direct een ‘ harde’  dekking. Dit houd in een betonnen blok en dergelijke. Auto’s bieden geen bescherming want daar schiet men in de praktijk gewoon doorheen. Wat nu? De persoon blijft op ons vuren. Er is een hoop portoverkeer en meerdere collega’s schieten terug. De persoon raken blijkt erg moeilijk te zijn. Op dit moment komen wij er als team achter dat het belangrijk is om goed te communiceren met de meldkamer. Hoe ziet de persoon eruit, is hij met een auto, waar loopt hij naartoe, heeft hij meerdere wapens? Opeens horen we over de porto…..VERDACHTE IS NEERGESCHOTEN!! Het blijft stil…en nu? Twee collega’s die het dichtste bij zijn roepen over de porto: “ Wij gaan de verdachte benaderen!” Na twee passen schreeuwt de meldkamer terug: “ NIET DOEN ER IS SPRAKE VAN EEN BOMGORDEL !”.  De collega’s komen direct terug en roepen nog op komische toon: “ O jee een bomgordel....weg hier.” 

We hadden deze dag veel geleerd en met name hoe kwetsbaar ook wij van de politie zijn in dit soort situaties. Zorgen voor goede communicatie, veiligheid voor omstanders is prio 1…en dan moeten we wachten op de specialisten want wij kunnen dit niet alleen en zelf oplossen. 

Diezelfde vrijdag de 13^de… in de avond… Parijs… terroristen…automatische vuurwapens…bomgordels…heel veel slachtoffers. 

Toch maar weer een reminder dat deze dreigingen actueel zijn. Wij worden bij de politie getraind om te reageren op deze situaties. Daar ben ik blij om, maar ik besef me meer dan ooit hoe gevaarlijk dit soort situaties zijn en hoeveel risico ik loop. Toch weet ik zeker dat er maar weinig collega’s zijn die het gevaar zullen mijden om zo mensen te redden.

Respect voor de Franse collega’s en voor de veerkracht van de Franse burgers. Heel veel strekte toegewenst!

Sander heeft na een aantal jaar in het bedrijfsleven gewerkt te hebben, de overstap gemaakt naar het politievak. Hier vertelt hij over wat hij meemaakt in de opleiding en in zijn praktijkperiodes.

Huiszoeking naar vuurwapen

“Vanochtend begonnen we al om 06:30 met een korte briefing over de huiszoeking waar ik samen met medestudenten en nog meer collega’s bij aanwezig mocht zijn. Het doel van de huiszoeking was om een vuurwapen te vinden.

 
Per onopvallende auto en 1 politiebusje vertrokken we rond 07:00 naar de locatie. De studenten die niet-vuurwapendragend waren moesten op een afstand blijven tot de ervaren collega’s binnen waren. Er was afgesproken om 1 koppel bij de achterdeur te hebben i.v.m. mogelijk wegrennen van de verdachte en 4 personen die bij de voordeur stonden. Er werd na aanbellen open gedaan en de verdachte samen met een vriend en een vrouw waren licht geschokt en boden geen verzet. Het was een flinke bende in huis, het stonk en er waren 3 honden aanwezig. De verdachte werd niet meteen geboeid maar moest wel samen met de 2 andere personen in de woonkamer blijven onder toezicht van 1 collega terwijl de rest het huis doorzochten. Er is geen wapen aangetroffen maar wel is de verdachte meegenomen naar het bureau wegens openstaande boetes en heling van goederen.

 
Deze ervaring was erg leerzaam omdat ik ook veel tips kreeg over het doorzoeken van bepaalde plekken die niet meteen opvielen. Er bleek namelijk een kruipruimte onder een houten vloer te liggen. Eenmaal terug op het bureau liep ik samen met een ervaren collega en de verdachte de arrestantengang in om de persoon in te boeken. Ik zag hoe de procedure verliep die elke verdachte doorloopt voordat hij de cel in gaat. Veel hiervan herkende ik vanuit mijn stage bij de Koepelgevangenis.”

Tom (23) volgt de opleiding tot Politiemedewerker. Hij is werkzaam bij Eenheid Oost-Nederland.

Schietles met het nieuwe vuurwapen

“Ik zit op dit moment in tertiel 2 van de opleiding Allround politiemedewerker. Dit is een opleiding in het nieuwe onderwijs van de politie. Dit tertiel, een periode van 4 maanden (voorheen waren het kwartielen red.) krijgen wij les in verkeer, repressief optreden en worden wij vuurwapendragend. Dat betekent een heleboel schietlessen. Toen ik op een gegeven moment werd aangesproken door een andere voor mij onbekende student over het rare holster wat bevestigd was aan mijn koppel besefte ik het pas. Wij zijn de eerste lichting die worden opgeleid met het nieuwe dienstwapen, de Walther P99Q. Tijdens de eerste paar lessen maak je kennis met je eigen wapen. Je leert eerst over de onderdelen die zich bevinden in het wapen en om het wapen uit elkaar te halen en in elkaar te zetten. Daarnaast leer je over het bedienen van het wapen en de verschillende schiethoudingen die je kunt aannemen. Dit wordt op school ook wel ‘droogschieten’ genoemd omdat je nog niet daadwerkelijk aan het gericht schieten bent. Hierna kwam het onderdeel waar toch wel de hele klas naar uit keek, het daadwerkelijk schieten. Ik was best wel zenuwachtig omdat ik geen idee had wat mij zou overkomen. Met mijn schietgroep vormden wij samen een linie waarbij we een voor een onder begeleiding onze eerste kogel zouden afvuren. Met de gedachte dat ik niet als eerst zou gaan zodat ik eerst aan het geluid kon wennen van een schot van iemand anders, werd ik natuurlijk door de docenten eruit gepikt om het eerste schot te lossen. Ik kreeg de commando’s om het wapen gereed te maken voor gebruik en om de schiethouding aan te nemen. Op het commando ‘vuur’ haalde ik de trekker -zonder er bij na te denken- over. Na een harde knal en een heftige terugkaatsing van het wapen was mijn eerste schot gelost. Ik kreeg het commando mijn vuurwapen te bergen en draaide mij om richting mijn medestudenten. Vol spanning wachtten zij mijn reactie af waarbij ik toen eigenlijk pas besefte wat er was gebeurd. Na meerdere keren te hebben geschoten deze les ben ik er achter gekomen dat je heel snel went aan het wapen. Na deze ervaring onder goede begeleiding van de docenten besef ik pas wat voor middel je de aankomende 40 jaar, als alles mee zit aan je heup hebt hangen. Na een heleboel verhalen uit de praktijk van medestudenten ben ik blij toe, want er kunnen een heleboel situaties voorkomen waarbij het de bedoeling is dat ik ook naar huis ga na een dienst!”

Mariska (20) zit in het eerste jaar van de opleiding tot hoofdagent. Ze werkt in de eenheid Noord-Holland.

Ach, tis maar een stuk ijzer!

Concentratie… Daar sta ik dan. Altijd heb ik het naïeve idee gehad dat iedereen de politie leuk en geweldig vindt, en dat niemand de politie kwaad zou willen doen. Maar daar sta ik dan: oog in oog met een man van een jaar of 30 die bekend staat als vuurwapengevaarlijk en net iemand geprobeerd heeft te vermoorden. We kijken elkaar aan. Langzaam leg ik mijn hand op mijn holster die ik sinds kort heb. Wat een onding dacht ik toen ik hem voor het eerst droeg: als je rent heb je een kilo extra ballast op je heupen en je moet elke keer goed opletten als je gaat zitten in een stoel met armleuningen. Maar nu ben ik er blij mee: het wordt misschien hij of ik…

Langzaam klik ik de veiligheidsmaatregelen los in het holster zodat ik mijn vuurwapen snel kan pakken en per ongeluk verlies ik de verdachte heel even uit het zicht. Als ik, na een halve seconde, opkijk zie ik dat de man zijn rechterhand in zijn rechterbroekzak heeft. Rustig pak ik mijn wapen en richt hem langzaam op de man. ‘Handen laten zien!’, hoor ik mezelf roepen. Hartslag: 130 slagen per minuut… Dan zie ik dat hij een klein pistool uit zijn jaszak pakt en dit mijn richting op begint te wijzen. Ik richt direct op de borst en schiet drie keer raak.

Er klinkt een fluitsignaal. Ik kijk naast me en zie dat drie klasgenoten ook hun wapen op het beeldscherm hebben gericht. Onze docent geeft het teken dat we onze wapens moeten bergen. Het geeft een veilig gevoel dat ik, indien het echt heel erg spannend wordt, mezelf of anderen met het meeste ingrijpende middel kan beschermen. Want gelukkig was dit een les en komt het in Nederland nauwelijks voor dat een agent zijn wapen moet trekken.

De tweede schoolperiode is begonnen en we zijn bezig met een aantal nieuwe dingen: reddingszwemmen, Engels, jeugdzorg en complexe verkeerscontroles. Maar het nieuwe onderdeel waar we ook examen in moeten doen en dat het meeste oproept bij studenten is het vuurwapen. Eerst leren we hoe een vuurwapen werkt: wat is de functie van de ontspanhefboom en wanneer moet je de sledevangpal gebruiken? Daarna hebben we geleerd hoe we het wapen schoon moeten maken, laden en herladen en kregen we les in de goede schiethouding: rechtervoet iets naar achteren, zo’n 20 centimeter door je knieën zakken en beide armen gestrekt.

Vervolgens kwam het onderdeel waar we allemaal wel naar uitkeken: het schieten zelf… Toen ik mijn eerste schot vuurde, ging er van alles door me heen. Misschien heb je het gehoord, maar er zijn in vrij korte tijd 2 heftige schietincidenten met politiestudenten aan mijn politieacademie geweest. Ten eerste een student die in Almelo zijn ex-vriendin neerschoot, waarna hij zichzelf van het leven beroofde. Kort daarna is een andere student omgekomen nadat hij door een kogel uit zijn eigen vuurwapen geraakt werd. Het is nog onduidelijk wat er daar precies gebeurd is, maar deze twee verschrikkelijke incidenten maken wel duidelijk wat voor verantwoordelijkheid je hebt als vuurwapendragende politieagent. Hopelijk hoef ik hem nooit te gebruiken in de grote boze wereld.

Tom volgt de opleiding tot Allround politiemedewerker (hoofdagent) en werkt bij politie Zaanstreek-Waterland.