“Mijn werk
is het leukste werk van de wereld, al zijn er wat dingen die minder leuk zijn
of ingewikkeld. Veel mensen zeggen dat ze bij de politie willen om mensen te
helpen, en dat is nu net waar ik soms moeite mee heb. Bij een verkeersongeval of een mishandeling is het mooi en
dankbaar om mensen op te lappen of te troosten maar soms moet je mensen helpen
terwijl zij het zelf niet willen.
In de streek waar ik
werk zijn een aantal GGZ-instellingen, oftewel psychiatrische
inrichtingen. Geregeld wordt de politie erbij gehaald om cliënten te separeren.
Dat wil zeggen dat mensen zo door het lint gaan of waanbeelden hebben dat zij
een gevaar voor zichzelf of anderen zijn. Het beste is dan om iemand in een
isoleercel tot rust te laten komen, maar geregeld gaat dat niet vrijwillig.
Voor de begeleiders is dit zwaar vanwege de dingen die ze
(soms letterlijk) naar hun hoofd gesmeten krijgen, voor de patiënt die best in
paniek is, en soms ook voor de politie. Met vier man sterk staan we hulp te
verlenen door iemand met een schild tegen de muur te drukken en in een klem te houden
voor een injectie. Behoorlijk dubbel dus, en ‘dankjewel’ hoef je niet te
verwachten, maar uiteindelijk is het toch het beste, ook voor medepatiënten die
veel van de onrust op de afdeling meekrijgen.
Eerst proberen we het met praten,
en als dat niet helpt moet ik altijd even diep ademhalen om de ‘strijd’ aan te gaan. Zo min mogelijk
geweld gebruiken is het beste en daar worden we in opgeleid maar soms is het
niet te vermijden. Ook dit hoort bij politiewerk, en als ik de opluchting zie
bij de begeleiders weet ik dat het niet voor niets is.”
Jan-Martijn (32) volgt de opleiding tot Politiemedewerker.
Hij werkt bij korps Noord-Holland Noord.
