Het echte werk

Sinds afgelopen mei ben ik begonnen aan tertiel drie van mijn opleiding. Een tertiel telt 4 maanden en mijn werkplek verschilt dan ook per tertiel. Na dit tertiel ben ik inmiddels aan het einde van het eerste leerjaar (van de drie).

Nog geen jaar geleden waren we nog aan het oefenen met een ‘simpel’ baliegesprekje, basis-EHBO en oefenen met onze transportboeien. Maar nu zijn we eindelijk in tertiel drie.  De periode dat we 4 maanden ervaringen mogen opdoen op onze eenheid. Je hebt het gevoel dat het nu gaat beginnen. Je stelt je voor dat je iedereen aan de balie in een handomdraai kan helpen, de aangiftes zullen rijkelijk vloeien en de boeven zullen meewerken naar aanleiding van een goed gesprek.

Maar nu de praktijk; de vragen van burgers aan de balie blijken toch moeilijker dan gedacht. Aangiftes blijken vaak geen aangiftes te zijn en verdachten krijgen het voor elkaar je te laten twijfelen. Vaak zijn er geen pasklare antwoorden en oplossingen zoals je leert op de Politieacademie. Als je daar over nadenkt kan het ook niet anders. Elke situatie en persoon is anders.

We leren op de academie de basis, maar in de praktijk blijkt dat je vaak op de situatie moet inspelen. ‘Meeveren’ en ‘terugbuigen’ zijn voor mij magische woorden. Het is te vergelijken met het halen van je rijbewijs. Iedereen met het roze papiertje (tegenwoordig kaartje) weet dat wanneer je deze in de ‘pocket’ hebt, je pas leert autorijden. Dit doe je door vaak in je auto te stappen en veel kilometers te rijden.

Wat mij betreft geldt dat ook voor ons vak. Je wordt vaardiger dankzij ervaringen. De academie legt de belangrijke basis… de praktijk voegt daar creativiteit, improvisatie en zelfredzaamheid aan toe. 

Vandaag kwamen we bij een onwelwording van een chauffeur. Hij was tijdens het rijden ziek geworden en wist zijn vrachtwagen nog ternauwernood langs de kant te zetten. Eenmaal ter plaatse doe je automatisch wat je hebt geleerd. Ik spring uit de auto en begin direct met hulpverlening. Na een paar minuten neemt de ambulance het over en moet ik weer even overschakelen van hulpverlening naar verkeersregelaar en daarna naar een politiemedewerker die getuigenverklaringen opneemt. En dit was slechts één melding.

Morgen ga ik mijn aanhouding- en zelfverdedigingvaardigheden trainen, volgende week een verdachte verhoren en verkeerscontroles uitvoeren.

Ik begrijp nu waarom mijn opleiding ‘allround politiemedewerker’ wordt genoemd. 
Wat een mooi vak hebben wij. Dit is het echte werk!

Sander (32) heeft na een aantal jaar in het bedrijfsleven gewerkt te hebben, de overstap gemaakt naar het politievak.

Anders dan gepland

“Samen met een klasgenoot had ik afgesproken met een beroepscollega om op een donderdag een avonddienst te draaien. Dit zijn de leukste diensten om te doen. Je gaat lekker de stad in met de auto om te surveilleren en kleine meldingen af te handelen. De dienst begon als gewoonlijk met een briefing, waar alle belangrijke zaken van die dag in behandeld worden. Mijn beide collega’s waren iets verlaat en moesten nog wat afhandelen terwijl ik er helemaal klaar voor was. Een andere beroepscollega had een dienst alleen en wilde graag de straat op. Een mooie kans voor mij om alvast mee te gaan natuurlijk. Het is interessant om met veel verschillende collega’s diensten te draaien, omdat iedereen zijn of haar eigen aanpak, werkwijze en kennis heeft.

Ons doel was surveilleren en als we ergens tegen aan liepen handelen we dat op dat moment af. Natuurlijk luisterden we ook mee met de noodhulp, dus mocht er een melding binnen komen dan konden wij er ook op reageren. Net voordat we om half 6 wilden terugkeren naar het bureau om een hapje te eten hoorden we een melding over de portofoon. Er was in onze stad een achtervolging gestart naar een verdacht persoon omdat deze een stopteken negeerde. Omdat dit vrij ver was en onduidelijk was waar ze heen reden, besloten we om er op een normale wijze heen te rijden. Tot we opeens werden gepasseerd door collega’s, die wel besloten mee te rijden. Wij konden uiteraard niet achterblijven en haastten ons ook naar de plek, met zwaailicht en sirene aan. Tien seconden later was de verdachte tegen een andere auto gebotst, gevlucht en uiteindelijk gepakt door onze collega-hond. Daar ging de tien seconden durende achtervolging. Toch maar weer retour naar het bureau om te eten. Een groot deel van de collega’s was nog bezig met die achtervolging en aanrijding en de dagdiensten waren allemaal net naar huis.

Op het bureau gekomen kwam er nog een aantal meldingen binnen, die de noodhulp aannam. Opeens nog een melding; poging inbraak op heterdaad. Maar alle collega’s waren bezet. Toen hebben wij besloten om ons aan te melden en de melding aan te nemen. Sprintje trekken naar de auto en met spoed haastten we ons naar het adres. Daar aangekomen was er toch een auto van de noodhulp ter plaatse, met een verdachte achterin die ze net daarvoor hadden aangehouden, maar ze waren in de buurt. De man die probeerde in te breken bleek de bewoner te zijn omdat zijn deurklink was afgebroken. Snel even afgehandeld en toch weer terug om proberen te eten.

Net als we binnen zijn komt er weer een melding binnen. Een man heeft een winkelmedewerkster geprobeerd te trappen en is vrij agressief. Dus daar ging het eten weer, sprintje naar de auto en we rijden weer haastig naar de plek van de melding in de binnenstad. Na een half uur zoeken gaan we er vanuit dat de man al lang vertrokken is, helaas. Twee uur later dan gepland zitten we dan alsnog aan ons avondeten. De collega’s waar ik oorspronkelijk de dienst zou meedraaien heb ik de hele dag niet gezien, pas ’s avonds een uurtje.

Je kan altijd iets plannen, maar het kan zo anders gaan dan je had gedacht. Dit maakt het leuk en spannend. Welkom bij de politie!”

Koen (20) volgt de opleiding tot politievrijwilliger surveillance en handhaving op de Politieacademie in Apeldoorn.