Mariphone’s, containers en erwtensoep

Op een zonnige dag in februari voer ik een dag mee met de waterpolitie in Tiel. Ik vind zelf dat ik als burger werkend bij de politie af en toe met de collega’s in uniform mee moet draaien zodat ik weet wat het werk van een politieagent inhoudt. Ik mocht mij om 13 uur melden voor de briefing. Die verloopt via een video conference systeem. Zodat er direct meerdere teams op de hoogte zijn van lopende zaken en mensen, auto’s en boten waarop gelet moet worden.

Om 14 uur stappen we op. Ik was onder de indruk van het schip. Het was groter dan verwacht. Niet alleen de afmetingen aan de buitenkant maar ook binnenin de stuurhut. Uiteraard zijn er stoelen voor de stuurman en voor iemand ernaast, maar ook nog twee reguliere werkplekken met computers waar we bijvoorbeeld op intranet kunnen. Ook zijn er systemen waar we schepen kunnen opzoeken op naam, kunnen zien of en wanneer deze schepen voor het laatst gecontroleerd zijn op hun lading. Van alle schepen die langskomen, het is druk op het water, wordt er willekeurig een schip uitgekozen wat op dat moment vóór ons vaart. “Zullen we de ‘Monica’ eens even bezoeken”, oppert een van de collega’s. De ‘Monica’ wordt opgezocht in het systeem en blijkt ongeveer een jaar geleden voor het laatst met een politiebezoek vereerd te zijn. Via de mariphone wordt er contact gezocht met de schipper van de ‘Monica’ en deze antwoordt blijmoedig in het Duits dat de twee collega’s welkom zijn. Klaas, de schipper, stuurt ons schip vakkundig naast de enorme Rijnaak en Jan en Danny stappen al varend over op de Aak. Op de ‘Monica’ controleren zij de papieren van de schipper zelf en van zijn lading. Omdat alle containers op elkaar staan is de inhoud niet te controleren. Bij twijfel zullen de agenten dit doorgeven aan de collega’s van de havenpolitie waar het schip uiteindelijk gelost wordt, bijvoorbeeld Rotterdam. Daar wordt dan de betreffende container geopend en gecontroleerd. Na ongeveer 2 uur komen Jan en Danny weer aanlopen en stappen ze wederom soepel over op de politieboot.

Ondertussen is het zonnetje ondergegaan en is het etenstijd. Op het onderdek is een keukentje en wordt het zelf meegenomen voedsel opgewarmd in de magnetron. Erwtensoep, stamppotje, de jongere collega heeft het zich makkelijk gemaakt en bij een supermarkt een kant-en-klaarmaaltijd gekocht. ’t Is pauze en we liggen even stil langs de kant.

Even later varen we weer verder en wordt er op de radar gevaren omdat het donker is. Ik vind het maar lastig in het begin, maar het went. Als je doorkrijgt welke ‘vlekken’ boten zijn en waar de wal zich bevindt, zie je wat je moet zien. Die radar is echt nodig want het blijkt dat donker, echt donker is op het water. Een varend schip heeft weliswaar licht aan voor- en achterkant maar dat zie je pas laat als je je op een boot bevindt die best een vaartje heeft.

Terug bij de steiger nam ik afscheid van drie collega’s waar ik een super leerzame maar ook gezellige dag mee heb gehad. Dank jullie wel Jan, Danny en Klaas.

Blogger Nicolette werkt als adviseur Recruitment bij de Politieacademie.

Code GTPA

Mijn eerste openbare orde dienst in het uitgaansgebied is ook gelijk een spannende. Wat lijkt een rustige zaterdagnacht te worden loopt heel anders…

De horecagelegenheden sluiten al bijna als ik opeens in mijn linkerooghoek een man zie  trappen naar een andere man. Binnen enkele seconden liggen zij op de grond te vechten. Vanaf nu gaat het snel. Ik loop naar de vechtpartij toe. (We rennen niet, want dat heeft een aanzuigend effect). Een ervaren collega is mij al voor. Hij trekt de partijen uit elkaar en schreeuwt: “ WEG!” 

Inmiddels sta ik met een andere collega bij een vechtersbaas die nog even wraak wil nemen. Na heel duidelijk te hebben geroepen:” JIJ HOUDT AFSTAND!” kijk ik achterom en zie honderd man achter mij de hoek om stormen. Mijn collega heeft iemand aangehouden. 

Omstanders hangen aan de collega’s en willen vechten. In een paar seconden trekken we de mensen weg en vormen een linie om de aanhouding heen. De omstanders blijven naar ons joelen, we horen spreekkoren en sommigen proberen ons weg te duwen. Nogmaals moet ik hard terugduwen en ook “ WEG!” schreeuwen.  De verdachte wordt inmiddels afgevoerd.  Er wordt nog met glazen naar ons gegooid, maar gelukkig wordt niemand geraakt.

Later blijkt dat de aangehouden man een collega had geslagen. Nog nooit eerder heb ik in mijn opleiding meegemaakt dat het uitgaanspubliek zich massaal tegen de politie keerde en een collega een klap kreeg. Helaas gebeurd dit steeds vaker. We zijn er om hulp te verlenen, maar om een of andere reden knapt er soms iets bij mensen.

Tijdens de debriefing vertelde de officier van dienst (OVD) dat we alles goed moeten vastleggen en de code GTPA op de stukken vermelden. Ik had hier nog nooit van gehoord, tot deze nacht, het staat voor Geweld Tegen Politie Agent.

Sander heeft na een aantal jaar in het bedrijfsleven gewerkt te hebben, de overstap gemaakt naar het politievak. Hier vertelt hij over wat hij meemaakt in de opleiding en in zijn praktijkperiodes.

Vrijdag de dertiende...

Op deze dag had ik IBT.  Dit houd in dat ik die dag op een speciale locatie werd getraind op mijn beroepsvaardigheden.  Op deze dag werd ik gedurende de ochtend wederom getraind op amok.  Dit is een training die is ontwikkeld om snel te reageren op ‘ highschool shootings’  en soortgelijke situaties.  Wat de training ‘ amok’  kenmerkt is dat er in een gebouw, zoals een school of een winkelcentrum een persoon is of personen zijn die maar op een ding uit zijn….zoveel mogelijk slachtoffers maken. Ons doel…de situatie zo snel mogelijk doen stoppen. Dit houd in dat je  met je collega als eerste (first responder)  zonder aarzelen het gebouw ingaat, communiceert met de meldkamer en opzoek gaat naar de persoon of personen. Niet zonder gevaar voor eigen leven en vandaar een intensieve training en meerdere dagen waarin we de training herhalen. We lopen met getrokken oefenwapens door het IBT gebouw en scannen systematisch de ruimtes af…totdat onze dader is gepakt. Vaak gebeurt dit door gebruik van ons vuurwapen.  

In de middag was er aandacht voor extreem geweld. Iets dat steeds vaker voorkomt. Mensen die niet meer weten te stoppen met op mensen in te slaan of trappen, maar ook het gebruik van automatische wapens. Deze worden steeds vaker gebruikt omdat ze goedkoop zijn, makkelijk in gebruik en je raakt altijd wel iets. In de oefenstraat staan we een pand te bewaken zonder te weten wat ons gaat overkomen. Opeens komt er een persoon de straat in te lopen en opent het vuur op ons met een automatisch wapen. Zowel wij als de persoon schieten met oefenwapens voorzien van zogenaamde ‘ non-markers’. Dit zijn een soort losse flodders die wel aankomen, maar vrijwel geen letsel kunnen veroorzaken. Het is te vergelijken met airsoften. We zoeken direct een ‘ harde’  dekking. Dit houd in een betonnen blok en dergelijke. Auto’s bieden geen bescherming want daar schiet men in de praktijk gewoon doorheen. Wat nu? De persoon blijft op ons vuren. Er is een hoop portoverkeer en meerdere collega’s schieten terug. De persoon raken blijkt erg moeilijk te zijn. Op dit moment komen wij er als team achter dat het belangrijk is om goed te communiceren met de meldkamer. Hoe ziet de persoon eruit, is hij met een auto, waar loopt hij naartoe, heeft hij meerdere wapens? Opeens horen we over de porto…..VERDACHTE IS NEERGESCHOTEN!! Het blijft stil…en nu? Twee collega’s die het dichtste bij zijn roepen over de porto: “ Wij gaan de verdachte benaderen!” Na twee passen schreeuwt de meldkamer terug: “ NIET DOEN ER IS SPRAKE VAN EEN BOMGORDEL !”.  De collega’s komen direct terug en roepen nog op komische toon: “ O jee een bomgordel....weg hier.” 

We hadden deze dag veel geleerd en met name hoe kwetsbaar ook wij van de politie zijn in dit soort situaties. Zorgen voor goede communicatie, veiligheid voor omstanders is prio 1…en dan moeten we wachten op de specialisten want wij kunnen dit niet alleen en zelf oplossen. 

Diezelfde vrijdag de 13^de… in de avond… Parijs… terroristen…automatische vuurwapens…bomgordels…heel veel slachtoffers. 

Toch maar weer een reminder dat deze dreigingen actueel zijn. Wij worden bij de politie getraind om te reageren op deze situaties. Daar ben ik blij om, maar ik besef me meer dan ooit hoe gevaarlijk dit soort situaties zijn en hoeveel risico ik loop. Toch weet ik zeker dat er maar weinig collega’s zijn die het gevaar zullen mijden om zo mensen te redden.

Respect voor de Franse collega’s en voor de veerkracht van de Franse burgers. Heel veel strekte toegewenst!

Sander heeft na een aantal jaar in het bedrijfsleven gewerkt te hebben, de overstap gemaakt naar het politievak. Hier vertelt hij over wat hij meemaakt in de opleiding en in zijn praktijkperiodes.