Recentelijk maakten we een begin aan het onderdeel ‘rouw en verlies’. Tijdens deze training leren we hoe we slechtnieuwsgesprekken moeten voeren met nabestaanden. Wat kan daar nu moeilijk aan zijn? Allereerst starten we de training met zelfreflectie. We kijken naar onze eigen ervaringen met rouw en verlies. Hoe hebben we het verwerkt en wat vonden we belangrijk om te weten. Tijdens de zelfreflectie kom je erachter dat je het slechtnieuwsgesprek niet ‘even’ voert. We moeten veel details weten voordat we in de auto stappen op weg naar de nabestaande. Wie was het slachtoffer en hoe zag hij/zij eruit, de situatie die zich heeft afgespeeld, de spullen die het slachtoffer bij zich had, enzovoorts. Ik moest eigenlijk allemaal dingen weten die ik liever niet weet, want nu staan de nabestaanden dichterbij mij. Ik had de angst dat je het persoonlijk gaat aantrekken. Ik ben dan wel politieman, maar ook politiemens. De reden om zoveel informatie te verzamelen is omdat we de nabestaande ervan moeten overtuigen dat het om hun dierbare gaat. Mensen hebben namelijk de neiging om het nieuws te ontkennen. Het is aan ons de taak om informatie te geven totdat men beseft dat het echt hun dierbare betreft.
Om de training af te sluiten gingen we oefenen op de Politieacademie met acteurs. De oefening speelt zich af in twee lokalen die aan elkaar geschakeld zijn, opgesplitst door een glazen wand. Aan de ene kant bevindt zich een leslokaal met audioapparatuur en aan de andere zijde een woonkamer voorzien van microfoons. In het leslokaal krijgen ik en mijn collega de details over het ongeval. Een vrouw is al bellend, tussen twee geparkeerde auto’s gefietst en geschept door een achteruitrijdende auto. De vrouw overleed ter plaatse. Wij gaan het slechte nieuws brengen aan haar dochter. Eenmaal in de woonkamer treffen we ook een vriend aan. Stap 1: het slechte nieuws direct melden. Dat was moeilijk, want je wilt het helemaal niet vertellen. Je blijft immers een mens. Na een korte introductie is het hoge woord eruit en de dochter is helemaal overstuur. De vriend begrijpt het niet en wilt met zijn jas aan naar het ziekenhuis. Opnieuw moet ik het slechte nieuws vertellen “Uw vriendin heeft zojuist te horen gekregen dat haar moeder dood is”. Ook al werk je met acteurs, dit alles raakt je. Dan moet je nog vragen gaan beantwoorden en met de nabestaande mee naar het mortuarium.
Niemand wil dit werk doen. Iedereen wil boeven vangen, maar ook dit hoort bij het politiewerk. Nadat ik de training en de oefening met acteurs op mij hebben laten inwerken, ben ik wel tot de volgende conclusie gekomen: ‘Het is alles behalve leuk, maar o zo belangrijk voor het rouwproces van de nabestaanden.”
Sander (33) heeft na een aantal jaar in het bedrijfsleven gewerkt te hebben, de overstap gemaakt naar het politievak. Hier vertelt hij over wat hij meemaakt in de opleiding en in zijn praktijkperiodes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten