“Een rustige maandag. Ik had vroege dienst van 07.00 tot 16.30 uur. Rond 13.30 uur ging ik met mijn maatje naar buiten. Om ongeveer 15.45 uur liepen we op het station en daar sprak een medewerkster van een winkel ons aan. Een man die verderop stond, had mogelijk iets gestolen in haar winkel. Wij ernaar toe gegaan en zijn verhaal aangehoord. Ondertussen trokken we hem na bij de meldkamer, het bleek een goede bekende van de politie. Mijn maatje is de camerabeelden in de winkel gaan bekijken en ik ben bij hem gebleven. De man trilde behoorlijk en ik heb hem aan de praat gehouden. Ik hoor hem in het gesprek nog zo zeggen: “ik blijf wel staan, wegrennen heeft geen zin!”. Toen mijn maatje terug was hebben we nog even overlegd. De camerabeelden gaven namelijk geen uitsluitsel. Na een paar seconden draaide hij zich om en rende keihard weg. Daarbij stootte hij een jongedame aan die nét een patatje had gekocht. Terwijl ik de patatjes door de lucht zag vliegen renden wij er achteraan. Mijn maatje gaf alles door aan de meldkamer terwijl ik mij volledig focuste op de man. Na 20 meter heb ik mijn pet weggegooid, die kon ik tijdens het rennen niet gebruiken! Na een flink stuk gerend te hebben, stopte hij. Omdat ik niets wilde doen zonder mijn maatje zei ik hem dat hij zijn armen moest spreiden. Ik kreeg niet de indruk dat hij wilde luisteren en voordat mijn maatje er was, schoot hij weer weg. Grrr… Wij er weer achteraan en na een paar honderd meter stopte hij weer. Ik weer het hele verhaal gedaan en ik kreeg de indruk dat hij nu luisterde. Ik had mijn boeien al in de hand (helemaal fout natuurlijk, handen zolang mogelijk vrijhouden voor andere dingen). Ook nu rende hij weer weg. Nu hield hij het minder lang vol. Hij gaf zich gewonnen, ging op zijn knieën zitten met zijn handen op zijn hoofd. Wij hebben hem geboeid en omdat we zelf ook moesten uithijgen, lieten we hem in een vrij compacte houding zitten. Na een paar minuten kwamen onze coaches eraan gerend. Hij is toen gefouilleerd om te kijken of hij gestolen spullen uit de winkel bij zich had. Dit bleek niet het geval, wel had hij drugs bij zich. Dat hebben we in beslag genomen en de man overgebracht naar de cel. Om 16.30 uur waren we weer op het bureau, maar toen moest er nog veel getypt worden en de man moest verhoord worden. Wij hebben het verhoor zelf gedaan en de man leek bijna een ander persoon. Nu was hij vriendelijk en had hij spijt. Wat een paar uur cel kan doen...Hij is dezelfde avond heengezonden. Toen hij de deur uitliep heb ik hem nog gezegd dat hij eens aan zijn conditie moest werken!
De jongedame die in het begin werd aangetikt had een scheur in een botje van haar duim. Zij moest 10 dagen met gips lopen.
Wij gingen uiteindelijk om 21.45 uur naar huis. Het was een lange dag maar zeker de moeite waard! En die sporttest bewijst in dit soort gevallen haar waarde. We hebben 600 meter gelopen, maar we hadden hem!”
Rob zit in het eerste jaar van de politieopleiding op de Politieacademie in Apeldoorn. Hij werkt bij het Korps Landelijke Politiediensten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten