Eerste slecht nieuws gesprek

“Zo lijkt een dinsdagochtend normaal te beginnen. Opstaan, rustig richting het werk rijden, lekker op tijd op het werk. Toch loopt de dag anders dan je had verwacht dan toen je 's ochtends opstond. Om 08:15 uur kom je beneden in de achterwacht en word je meteen naar buiten gestuurd. Wat jou even is ontgaan maar je collega's niet: aanrijding letsel. Twee op hetzelfde moment nog wel! Dus dan word je naar buiten gestuurd samen met een ervaren collega, adres ingetypt in het navigatiesysteem, aangezien na 4 weken het nog wel lastig is om de straten te kennen. Ter plaatse gekomen samen met een andere auto; geen aanrijding. Na verificatie bij de meldkamer bleek het door de hectiek maar één aanrijding te zijn. Daarom hebben we toestemming gevraagd om naar de andere locatie te rijden om daar te assisteren.

Omdat dit mijn eerste grote aanrijding letsel was, hebben we duidelijk afspraken gemaakt. Zo mag je wat je geleerd hebt gaan toepassen. Omdat dit mijn eerste grote aanrijding letsel was werd er gelukkig niet teveel van me verwacht. Dat wisten mijn collega’s en ze hielden me ook nauwlettend in de gaten. Maar omdat je je toch nuttig wilt maken begin je met getuigengegevens te noteren en hulp bieden.

Uiteindelijk in overleg met de leider plaats delict tot het punt gekomen dat het slechte nieuws bij de familie gemeld moest worden. Gelukkig was het geen dodelijke aanrijding, maar wel zo ernstig dat het slachtoffer per traumaheli naar het ziekenhuis moest. In overleg met mijn collega is besloten dat ik samen met mijn collega het slechte nieuws ging brengen. We hadden net de proeve ‘slecht nieuws’ gehad op school dus ik wist wat ik moest doen, maar toch blijft het vreemd om dat de eerste keer te doen. Raar om iemand eigenlijk een van de ergste dingen te brengen die hij of zij zich voor kan stellen. Maar toch zie je ergens wel dankbaarheid bij mensen, al is dat misschien een beetje raar om voor te stellen.

En zo eindigt een, wat 's ochtends een normale dinsdag leek, in een voor mij nieuwe leerzame ervaring. Ik heb in ieder geval in een veilige leeromgeving mijn leermomenten mee kunnen pakken maar toch ook mijn werk kunnen doen.”

Joyce (22) volgt de opleiding tot agent en werkt tijdens haar praktijkperiodes in de eenheid Oost-Brabant.