Wat ik was vergeten

“Elke dinsdag- en donderdagavond heb ik les. Ik was vergeten hoe leuk het is om in een klas te zitten. Het is een gemêleerd gezelschap. Alle leeftijden zijn vertegenwoordigd, maar het merendeel is jong. Jonger dan ik tenminste. Dat had ik niet verwacht toen ik begon aan de opleiding voor politievrijwilliger. Ik had het beeld dat ze ongeveer mijn leeftijd zouden hebben: generatie X voor het gemak. Enigszins naïef geef ik toe achteraf. De werkelijkheid is anders: van de twintig studenten in mijn klas is  meer dan de helft tussen de twintig en de dertig, heeft geen kinderen en sommige volgen zelfs nog een hbo-opleiding overdag.

Wat ik was vergeten, is de dynamiek van een klas. Nu in het digitale tijdperk krijgt dat een extra dimensie. En dat is een opvallend verschil met ‘vroeger’. Nu heeft het al snel iets treurigs om over vroeger te beginnen, maar de laatste keer dat ik op school zat, is ruim twintig jaar geleden, dus heb ik besloten dat ik over ‘vroeger’ mag praten. Al is het maar dat de meeste klasgenoten nog niet eens geboren waren toen Nederland het EK in 1988 won.

Vroeger dus. Het grote verschil daarmee is de mogelijkheid om snel informatie met elkaar te delen. Elke dinsdag en donderdag is er een hotline op Whats app. Wie onze docent is, of we ons uniform aan moeten, wie afwezig is, in welk lokaal we moeten zijn. Ook hebben we een gezamenlijke dropbox gemaakt waar we snel en makkelijk toegang hebben tot belangrijke documenten. Ondanks dat er een digitale leeromgeving is, worden er toch eigen wegen gezocht om met elkaar te communiceren en kennis te delen. Gewoon omdat die mogelijkheid bestaat.

Een overeenkomst met ‘vroeger’ is de gezamenlijke spanning voor een toets. Dat heeft de tand des tijds doorstaan. Persoonlijk dacht ik dat ik ondertussen al wat mee had gemaakt en me daarom niet meer zo druk zou maken. Ik doe net zo hard weer mee.

Van een ander soort dynamiek is het doel van deze opleiding. Ieder heeft z’n zo eigen redenen. Een aantal ambieert zelfs een baan bij de politie. En wat aanstekelijk is aan met name mijn jongere klasgenoten, is dat zij zich niet laten hinderen door onmogelijkheden, verplichtingen of teleurstellingen, maar zicht laten drijven door hun wensen, dromen en verlangens. Linksom of rechtsom, of zelfs met een grote U-bocht. Ze gaan ervoor. En misschien van alle dingen was ik dat het meest vergeten.”

Esther (41) werkt als managementassistente op de Politieacademie. Na 12 jaar wilde ze ook wel eens ervaren hoe het werk op straat is. Daarom volgt ze nu de opleiding tot vrijwilliger surveillance & handhaving.