Lange tijd geleden alweer krijg ik met mijn maat een melding vanuit Maastricht, destijds de politiemeldkamer in mijn rijkspolitietijd. Er zit een gewonde man tussen de gewassen ergens in mijn bewakingsgebied. De ambulance is ook al onderweg om hulp te verlenen. Ik weet niet waar ik aan toe ben. Maar zoals altijd ga ik met gezond boerenverstand op weg naar de opgegeven locatie om te helpen waar ik kan. Mijn maat en ik zijn als eerste ter plekke. Na kort onderzoek treffen we tussen het wiegende graan, een jongeman aan. Het is ten slotte een mooie zomerse dag met een aangename temperatuur. Mensen zijn zwemmen, fietsen of recreëren op ander kwalitatieve wijze.
We zien de jongeman rustig zitten alsof hij een is met de natuur rondom hem. Hij heeft niet om aandacht gevraagd want hij zit een stukje van de openbare weg af. Hij heeft zijn eigen ding gedaan en wil geenszins opvallen. Totdat natuurlijk de melder langszij gekomen is en politie en ambulance gealarmeerd heeft. Het lijkt erop dat hij bewust op deze plek zit in afwachting wat er verder gaat komen en als er niets of niemand zijn richting uitkomt, dan is dit voor hem ook oké.
Dichterbij gekomen zien we dat de jongeman in een gemakkelijke zitpositie zit. Hij heeft een t-shirt aan en draagt een lange broek. Dan komen we tot een horrorontdekking. Zijn handen zijn ongeschonden maar er druppelt een doorzichtig bloedplasma uit zijn onderarmen. Ik weet eigenlijk niet precies wat ik in mijn blikveld krijg voorgeschoteld.
Het is bijna niet te omschrijven. Zijn beide onderarmen zijn zwaar gehavend met glas. Dit glas heeft diepe sporen getrokken in zijn vlees dat grauw, blauw, bleek en totaal doorgesneden oogt. Zijn onderarmen zijn net als draadjesvlees. Later blijkt dat de jongeman behandeld is voor zijn wonden en hebben dokters verwoede pogingen gedaan om zijn onderarmen te sparen voor een ernstiger handicap en hebben met veel draad de wonden gehecht.
Zijn vlees bloedt niet meer. Teveel aderen zijn kapot getrokken met scherp glas. Het doorzichtige vocht dat van zijn armen en handen op de grond druppelt vormt twee kleine donkere poeltjes in de lichtbruine aarde tussen het wiegende graan.
De ambulancebroeders nemen hem mee naar het ziekenhuis om zijn onderarmen te redden. Waarschijnlijk zal hij deze moeten gaan missen voor de rest van zijn leven i.v.m. de naderende amputatie, terwijl hij nog niet veel jaren op zijn teller heeft staan.
Tot dan toe heb ik nog nooit gehoord van mutilatie. Deze gruwelijke beelden blijven nog lang bij me. Ik ben deze jongeman nooit meer tegengekomen. Ik denk wel eens: wat doen mensen zichzelf toch aan en waar is het verkeerd gegaan, zonder of met bijsturing.”
Han is wijkagent bij Eenheid Limburg. Regelmatig deelt hij zijn ervaringen via blogs op diverse kanalen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten