Een geslaagde reanimatie

“Ik heb al meerdere reanimaties meegemaakt in mijn carrière en de meesten waren helaas met fatale afloop. Ik heb gehoord dat 8 van de 10 slachtoffers een hartstilstand niet overleven, en de 9e in het ziekenhuis overlijdt. Geen hoopvolle cijfers, maar elke keer dat we een dergelijke melding krijgen, rijden we de straatstenen uit de grond om een mensenleven te redden.

Het is een dinsdagmiddag in augustus als ik hoor dat er een man onwel is geworden bij een industrieterrein in de buurt. Hij wordt inmiddels gereanimeerd door omstanders. M’n maatje en ik rijden ongeveer 500 meter van dat industrieterrein af, we melden dit bij de meldkamer en krijgen toestemming tot het voeren van de optische en geluidssignalen (het aandoen van de zwaailichten en sirene). Nog geen minuut later komen we aan op het adres. Ik ren de auto uit en pak de AED uit onze auto.

We zien een groepje mensen staan en rennen erop af. Dichterbij gekomen zie ik dat er een man in stabiele zijligging ligt. Ik ben even perplex, ik had een heel ander beeld verwacht. Naast hem zit een man geknield. Hij vertelt me dat hij de man 2 maal gereanimeerd en beademd heeft en hij weer ademhaling heeft. Op dit moment zie ik dat het gezicht van de man paars kleurt en dat hij weer stopt met ademen. Ik leg de man op zijn rug en begin te reanimeren. Na 2 setjes reanimeren hoor ik een stem vanuit de AED; “Schok geadviseerd”.

Ik laat het slachtoffer los en controleer dat niemand hem vast heeft. M’n maatje drukt op de knop en we zien dat het slachtoffer een klap van de AED krijgt. De armen van het slachtoffer verschuiven met een klap een stuk omhoog… Het slachtoffer komt echter geen meter van de grond, zoals in de film op tv. Direct hierna hervat ik het reanimeren. Op enig moment zie ik de hand van het slachtoffer bewegen… Hij gaat richting mijn hand! In eerste instantie schrik ik, ik had dit niet verwacht. Hierna voel ik een gevoel van blijdschap, een teken van leven! De ambulance neemt de zorg over het slachtoffer over en hij wordt afgevoerd naar het ziekenhuis. De man is niet bij kennis maar maakt wel allerlei geluiden. Een geslaagde reanimatie, wat gaaf!

Op het bureau krijgen we een gesprek met het bedrijfsopvangteam. Dit verhaal blijft bijzonder om te vertellen. Meerdere keren werd ik een held genoemd. En dat, terwijl ik gewoon mijn werk deed. Enige weken later ontving ik een kaartje van de vrouw van het slachtoffer. Haar man maakt het naar omstandigheden goed. Ik neem telefonisch contact met hen op, ik krijg de man zelf aan de lijn. Hij bedankt mij dat ik zijn leven heb gered. Een rare gewaarwording.

Pas geleden was het precies een jaar geleden dat ik deze man gereanimeerd heb. In mijn postvak lag een doos chocolade met een bedankbriefje. Binnenkort volgt een ontmoeting tussen de man en mij.
Wederom, het politiewerk is meer dan boetes schrijven!”

Barry werkt als surveillant bij de politie Rotterdam. Hij volgt ook de opleiding om door te stromen naar de functie agent.