In het begin vond ik het eng om met hoge snelheid tussen het andere verkeer door te rijden. We moesten eerst nog een stuk door de bebouwde kom voordat we bij de snelweg kwamen. Ik hield me goed vast achterin de auto, maar na een tijdje kon ik wel ontspannen. De agenten reden hard, maar wel verantwoord. Ik voelde me wel veilig. Ze rijden ook echt met z’n tweeën. De bijrijder geeft steeds aanwijzingen; ‘fietser links, ja, rechts is vrij enz.’. Uiteindelijk was een andere politieauto al eerder bij de slingerende vrachtwagen en konden wij weer terugkeren naar het werkgebied.
Terwijl we op de terugweg waren, kwam de volgende 112-melding binnen; auto tegen boom, vrouw met letsel. Dus hup, weer ‘met toeters en bellen’ erheen. Vanuit de meldkamer wordt al automatisch de juiste route in het navigatiesysteem geprogrammeerd dus daar hoeven de agenten niet op te letten en kunnen ze zich alleen met het verkeer bezighouden. Verbazend is wel om te zien hoe andere weggebruikers reageren op een politieauto. Sommige gaan juist heel langzaam rijden (niet doen!) andere gaan –met gevaar voor eigen leven- acuut de berm in…
Door de meldkamer werden we tijdens het rijden op de hoogte gehouden van het ongeval. Inmiddels was de ambulance al gearriveerd en bleek het letsel gelukkig mee te vallen. Eenmaal aangekomen op de plaats van het ongeval hoefde er niet veel meer te gebeuren.
Voor mij was me het dagje wel, al was het alleen maar het rondrijden met toeters en bellen. Dat vond ik al spannend genoeg!”
Kim werkt op de afdeling arbeidsmarktcommunicatie en om beter voorlichting te kunnen geven over het politiewerk heeft ze een dag meegelopen op de noodhulp.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten