Slecht nieuws…

“Zaterdag hadden we weer een dienst, onze coach en wij (de drie vrijwilligers in opleiding). Bij aanvang van de dienst werd gemeld dat er al sinds donderdag een oudere man (84) vermist was, hij zou verward zijn en dementerend. Daarnaast is hij slecht ter been en kan hij niet zonder medicijnen. Tijdens de dienst werd natuurlijk uitgekeken naar de man en bijbehorende fiets, die ook verschillende opvallende kenmerken had. Er waren wat tips, een daarvan was dat hij in de nabijgelegen bossen bij een restaurant gezien zou zijn, de andere op een plek in het bos dichtbij dat restaurant. In de ochtend werd onze coach, die belast was met de zaak, gebeld door de familie die zelfstandig een zoektocht op wilde gaan zetten.

Als men gaat zoeken is het belangrijk dat dit goed gebeurt, onze coach stelde daarom voor dat wij mee zouden gaan helpen met de zoektocht. We begonnen om 13:30 uur en hebben tot 16:45 uur door de bossen gelopen met de 25 familieleden van de vermiste man. Helaas zonder resultaat. 
 

Na een kort overleg waarbij de familie hartelijk bedankt werd voor de hulp keerden we terug naar het politiebureau, onze dienst zat er al enige tijd op. De porto’s werden afgemeld, de tassen en spullen waren al uit de auto toen de GMK (Gemeenschappelijke Meldkamer) de melding doorgaf dat er een overleden man is aangetroffen, in de bossen nabij het restaurant wat de basis was geweest van onze zoektocht. Snel de porto terug aangemeld en in een stoet politievoertuigen, de motoragent, wij met twee auto’s, de officier van dienst, later ook nog FTO (forensisch technisch onderzoek) gingen we ter plaatse.
 

Ter plaatse bleek dat het inderdaad de vermiste man was, hij was helaas overleden. Een misdrijf is door de collega’s uitgesloten, op dit moment is de doodsoorzaak nog niet vastgesteld.”
 

Freddy is accountmanager en volgt in zijn vrije tijd de opleiding tot politievrijwilliger. Hij werkt bij Eenheid Zeeland - West-Brabant. 

 

We zijn er vooral ook om te helpen...

Mourad (30) werkt bij Eenheid Amsterdam.

“Na 12 jaar ben ik nog steeds blij dat ik gesolliciteerd heb, ik haal namelijk erg veel voldoening uit mijn werk. Ik ben begonnen als agent in de Bijlmer, na twee jaar hard werken ben ik opgeklommen naar hoofdagent. Inmiddels ben ik inspecteur en houd ik me vooral bezig met horeca en drugs.Het werk dat ik doe is vaak leuk, maar soms zijn er ook moeilijke en pijnlijke momenten.

Een paar jaar geleden toen ik aan het werk was in de noodhulp kregen we een melding van een brand in een flatgebouw. Met spoed reden we er naartoe. We waren als eerste ter plaatse en hebben zoveel mogelijk mensen uit het gebouw geëvacueerd. Het was te heet om bij de brandende woning te komen, zelfs de pakken van de brandweer konden niet tegen de hitte en smolten. De brandweer heeft de brand uiteindelijk kunnen blussen. Een man en vrouw uit de flat zijn gered, hun kindje helaas niet. Dat zijn moeilijke dingen en die je niet gauw vergeet. Op den duur het slijt wel, maar dat duurt wel even. Achteraf hebben we nog wel gesprekken gehad met collega’s en slachtofferhulp. Er over praten helpt.

Iets wat me veel voldoening heeft gegeven is dat ik een 22-jarige jongen het rechte pad op heb kunnen helpen. We waren op zoek naar deze jongen in verband met een drugszaak. Maar elke keer als we hem wilden oppakken, vluchtte hij. Een keer is hij zelfs van een tweehoog balkon af gesprongen. Met veel moeite en geduld konden we hem uiteindelijk toch aanhouden. Nadat hij was opgepakt hebben we gepraat. Ik vroeg hem of het de moeite waard was om steeds te vluchten, er had hem wat kunnen overkomen toen hij van dat balkon sprong. We hebben gezorgd dat hij hulp kreeg waardoor hij op het rechte pad is gebleven. Hij komt nog steeds wel eens langs. Dan praten we en geef ik hem adviezen als het nodig is. Hij kreeg een tweede kans en nu gaat het goed met hem. We zijn er ook niet om alleen boetes te schrijven, we zijn er vooral ook om te helpen.”

Het krioelt hier van de mieren……

“Ik zal beginnen mezelf even voor te stellen. Ik ben Andy, 50 jaar, werkzaam in de Eenheid Zeeland – West Brabant te Breda. Ik volg de (oude) opleiding tot vrijwillig ambtenaar van politie (VAP). Op dit moment zit ik alweer 2,5 jaar in opleiding en moet dus nog 0,5 jaar tot ik klaar ben met de opleiding. Ik zit nog in één van de laatste klassen die de volledige opleiding volgen en wij zitten met 7 man in de klas. Enige tijd geleden is mij gevraagd om te gaan bloggen. Ik hoefde hier niet lang over na te denken en heb dit dan ook direct toegezegd te gaan doen. Het lijkt mij leuk om mijn ervaringen te delen zodat eventuele toekomstige vrijwilligers dit kunnen lezen en wellicht nog enthousiaster worden om ook de opleiding tot vrijwilliger te gaan volgen.

De komende tijd kan iedereen hier lezen hoe het mij vergaat zowel tijdens de opleiding als in de prakrijk.

Ik moet nog 3 examens doen; Optreden bij Misdrijven, Assisteren bij Ongevallen en Milieu. Ik hoop begin 2014 mijn diploma in ontvangst te mogen gaan nemen.

Afgelopen 6 weken heb ik Optreden bij Misdrijven op de Politieacademie te Eindhoven afgerond en het examen staat al gepland op 13 september. Tijdens deze lessen heb ik wederom veel geleerd over hoe te handelen als je tijdens een dienst uitkomt bij een plaats delict (PD). Hoe benader en beheer je een plaats delict. Wat kan je aantreffen bij de plaats delict? Welke collega´s en instanties moet je inschakelen? Zaken die van wezenlijk belang zijn als je als eerste bij een plaats delict aankomt. Na een aantal theoretisch lessen gingen we een plaats delict simuleren. Altijd goed om iets te oefenen want dan kan je van elkaar leren. Ik mocht ook een keer slachtoffer spelen. In de bosjes op het parkeerterrein van de academie. Daar lag ik dan, in uniform recht naast een fietspad. “Hé, agent lig je lekker? Heb je niks anders te doen?” kreeg ik te horen van voorbijgangers. Mijn medestudenten waren inmiddels druk bezig het plaats delict af te zetten en sporen veilig te stellen. En ik dacht: ‘Schiet nu maar op want het krioelt hier van de mieren……!’

De politie is een vak apart maar een vak wat ik nu ook aan het leren ben!!
Tot de volgende blog.”

Noodhulpdiensten

Na twee maanden school zit ik alweer eventjes in mijn korpsperiode (kwartiel 8 van de oude opleiding). Ik ben nu bijna twee jaar bezig, dus nog een jaar te gaan. Vanaf dit kwartiel komen voor ons de noodhulpdiensten erbij. Diensten waar eigenlijk al mijn medestudenten naar uit kijken, want dat is toch het echte politiewerk ik de ogen van de burger.

Ik heb nu verschillende diensten gedraaid, vroege diensten, middagdiensten, weekenddiensten en geen dag is hetzelfde. Ik vind dat dit mijn werk zo leuk maakt, niet elke dag hetzelfde hoeven doen en te weten wat me te wachten staat.

Elke dienst is weer anders, zo ben ik de afgelopen maanden met onder meer verkeersongevallen in aanraking gekomen, zowel materieel als letselaanrijdingen. Maar ook woninginbraken zijn dingen waar ik veel mee in aanraking ben geweest. Maar ook komen er meldingen waar ik minder vaak bij betrokken ben geweest. Zo had ik laatst een melding waarbij een meisje mogelijk verkracht was. Dus is het voor mij als student weer even nadenken, owja dat is zeden, dus moet ik de zedenafdeling in kennisstellen, maar ook de forensische opsporing (technische recherche) moet in kennis gesteld worden. Gelukkig heb je veel ervaren collega’s om je heen, die je helpen en ook zeker met je meedenken.

Voor mij zijn de noodhulpdiensten de meest leerzame diensten. Je komt zoveel tegen, veel dingen onverwachts, en daar moet je op dat moment naar handelen. Niets eerst in het boekje opzoeken of van te voren uitzoeken hoe iets werkt, maar direct ter plaatse handelen.”

Joyce volgt de opleiding tot agent op de Politieacademie in Eindhoven. Ze is in dienst bij de eenheid Oost-Brabant.

Twee wijkagenten in Amsterdam vertellen over de ramadan

“In de Amsterdamse buurt Slotervaart wonen veel moslims. Wij zetten meer op verbroedering in dan op overlast.” Ab is plaatsvervangend wijkteamchef van politiebureau AA-plein in Slotervaart. “Er zijn wel meer jongeren ’s avonds op straat. Daarom hebben we een extra dienst ingelast van vijf uur ’s avonds tot twee uur ‘s nachts.”

Volgens de islam is de ramadan een maand van tolerantie, liefdadigheid, verbroedering en bezinning, waarin mensen extra verdraagzaam, toeschietelijk en vrijgevig zijn. Dat merkt Ab ook aan de sfeer op straat. “Daarom zoeken wij in deze periode juist de verbroedering. Jongeren zijn tijdens de ramadan opener en meer benaderbaar. Ook de harde jochies die zich normaal in hun capuchon verstoppen. Dit leidt vaak tot leuke gesprekken. En aan de contacten hebben we de rest van het jaar ook nog veel.”

De ramadan vindt Ab dan ook een van de leukste maanden uit het jaar. “Ik ben plaatsvervangend chef, maar ga zelf een aantal diensten draaien. En vrijdag bezoeken we de moskee. Als je wilt, hoef je geen dag thuis te eten, je bent overal welkom. Wel pas vanaf 22:00 uur. Maar voor verbroedering en een lekkere maaltijd moet je iets over hebben.”

“Voor mij is het een maand van bezinning”, zegt Youssef, wijkagent bij politiebureau AA-plein. “Ik bezoek de moskee vaker, ben meer met de mensen om mij heen bezig en ik denk meer na over wat leven voor mij betekent. Het vasten zie ik als volharding. Ik draai het liefste dagdiensten, want zo voel ik de honger het beste. Als ik uitslaap na een nachtdienst, mag ik immers een paar uur later weer gewoon eten. Hoe sterker mijn hongergevoel, hoe meer ik bezig ben met wat de ramadan is en voor mij inhoudt. Last van concentratieproblemen heb ik niet. Vroeger toen ik nog voetbalde, zeiden mijn teamgenoten dat ik vaker moest vasten, ik voetbalde veel beter!”

Aanhouding in burger

“Op ons eigen verzoek kleedden mijn collega-student en ik ons om naar burgerkleding, om voor het eerst in burger een surveillance uit te voeren in een winkelcentrum dichtbij het bureau. Dit winkelcentrum wordt al langere tijd geteisterd door winkeldiefstallen en zakkenrollers.

Dat ik in burger rondliep betekende niet dat we niet alles bij ons hadden, na even wat passen en meten paste mijn pepperspray, handboeien en portofoon onder mijn jas en met ipod-achtige oortjes kon ik toch meeluisteren met de portofoon.

Na veel te hebben rondgedwaald, afzonderlijk van elkaar en met ondersteuning van een koppel collega’s in uniform hebben wij een hele berg mensen een ‘staartje’ gegeven. Ik zag van alles voorbij komen, en mensen die je in uniform uitgebreid nakijken bleven nu bij hun eigen werk of boodschappenronde.

Na ruim twee uur te hebben rondgelopen kwamen mijn collega en ik bij een van de uitgangen van het winkelcentrum. Het was ondertussen 5 uur en de dienst zat er op. Helaas voor de persoon die er aan kwam fietsen, waren wij nog wel altijd alert. Ik zag dat deze fiets niet voorzien was van een origineel slot, wat mij voldoende aanleiding gaf om (toen de persoon de winkel in liep) de fiets eens te onderzoeken en het framenummer na te vragen bij de meldkamer. De meldkamer wist mij heel snel te melden dat de fiets al ruim een half jaar als gestolen geregistreerd stond.

Ondanks de vermoeidheid kwam de adrenaline snel op. Een politieauto met medestudenten laten komen vanaf het bureau en nog circa 20 minuten gewacht op de persoon. Toen deze persoon zijn hangslot weer van zijn fiets haalde heeft mijn collega hem aangehouden en konden we aan het einde van onze dienst alsnog met een aanhouding voor het delict heling naar het politiebureau.
Na de voorgeleiding van de verdachte, het tikwerk in de politiesystemen en het terugreizen naar ons eigen bureau konden wij terugkijken op een geslaagde actie!”

Robin (21) volgt de opleiding tot politievrijwilliger. Hij is werkzaam bij Eenheid Noord Holland.