Dat verklaar en beloof ik

“Het is een mooi gezicht; bijna veertig politieagenten-in-de-dop in twee rijen schouder aan schouder. Zwarte jasjes met gouden knopen, iedereen op zijn best. Op het hoofdbureau zijn we bij elkaar gekomen voor de beëdiging voor de praktijkstage. Plaatsvervangend korpschef Martine Vis neemt bij ons de eed of belofte af, waarmee we beloven te allen tijde integer te zijn. Ze komt voor me staan, kijkt me in de ogen, mijn naam wordt genoemd en dan zeg ik het: 'Dat verklaar en beloof ik.’

Ik ben eigenlijk een beetje aan de late kant. Er staan al heel veel mensen in uniform in de zaal, klaar om te oefenen. Snel omkleden en aansluiten maar. Twee begeleiders schieten te hulp en maken mijn uniform nog even compleet, want ik bleek de metalen strepen voor op mijn schouders en het brevet met het politielogo te missen.

Wij als vrijwilligers zijn maar een klein deel van de groep politiestudenten die de praktijkstage gaat beginnen. We staan op volgorde van achternaam, maar ook gesorteerd naar wie de eed of belofte wil doen. Ik hoef alleen maar te zeggen 'Dat verklaar en beloof ik' en later nog een keer 'Dat beloof ik', maar toch repeteer ik het in mijn hoofd een paar keer en luister ik goed of degenen die voor mij komen het ook precies zo zeggen. Ik wil nu niet dat het fout gaat. En gelukkig gaat het goed. En belangrijker; terwijl ik het zeg, meen ik het ook.

Met de beëdiging heb ik de bevoegdheden gekregen die nodig zijn om mijn functie te kunnen uitoefenen. Ik kan nu meelopen en oefenen in de praktijk, ik ga stage lopen. Als vrijwilliger zal dat in mijn geval niet elke week zijn, maar wel zeker twee keer per maand. Dat is ook de minimale inzet die van de politievrijwilliger wordt verwacht. Ik heb er zin in, ik ga snel wat dagen inplannen.”

Sanne werkt als vrijwilliger bij de politie Rotterdam-Rijnmond.