Reanimatie

Eindelijk! Ik mag weer. Vorige week ben ik weer begonnen met de driemaandelijkse stage. Afgelopen zondag had ik weer mijn eerste noodhulpdienst. En dat was op z'n zachtst gezegd een chaotische dienst. Om 15.00 uur begonnen we, en nog geen 5 minuten later klonk ons roepnummer al door de portofoon. Jammer, want zo hadden we niet even de tijd om elkaar te leren kennen. Ik zit weliswaar op hetzelfde bureau als afgelopen zomer, deze collega kende ik alleen van gezicht.

Na de melding hebben we ons optreden samen even besproken. Na nog wat kleine meldingen was het tijd om een hapje te gaan eten. Je raadt het al: we moesten weer. Een prioriteit 1. Reanimatie. Het ambulancepersoneel vroeg onze assistentie. Nog snel een paar happen van mijn nasi wegkauwen en de auto in. Met toeters en bellen door de binnenstad van Groningen waren we al snel ter plaatse. Toen we in de woning kwamen vroeg ik het ambulancepersoneel wat ik kon doen. "masseren!" was het antwoord. Slik. Dat had ik nog nooit écht gedaan. Pop Annie was toch wel even iets anders dan de wit weggetrokken persoon voor mij op de grond. "overnemen in 10, 9, 8.." nu moest ik. Tja, verstand op nul en je werk doen. Dat klinkt misschien hard, maar daar komt het wel op neer. Dat betekent niet dat het me niks doet, integendeel. Familie van het slachtoffer dat je een kamer verder hoort, mensen die in paniek gaan hyperventileren. Het is hartverscheurend. De persoon is in leven de ambulance in gegaan. Ik had goed gereanimeerd. Fijn om te horen. Hoe het nu met diegene is, weet ik niet. Zoiets hoor je als agent vaak achteraf niet. Na afloop met m'n collega op het bureau nog even rustig nagepraat. Zij had in haar carrière nog nooit gereanimeerd. Zo zie je maar, het kan raar lopen.

Anouk werkt bij politiekorps Groningen en volgt de opleiding tot hoofdagent op de Politieacademie in Drachten. Ze zit inmiddels in het derde jaar.